The mysterious princess (voltooid)

hoofdstuk 2

Astra pov.

Ik word wakker door geschuifel in mijn kamer. 'Oh sorry hoogheid.' Ik zucht en open een oog en zie een dienstmeisje mijn spullen aan het inpakken. 'Nee geeft niet.' Ze wil een la open trekken. 'Nee die niet hoeft niet die pak ik zelf wel in.' 'Nee, hoeft niet Astra doe ik wel voor je.' 'Is goed hoogheid.' 'Goedemorgen Nadine.' 'Goedemorgen.' 'Dankjewel.' 'Komt madame haar bed uit vandaag is de dag.' 'Nadine hou op echt waar ik heb er geen zin en anders krijg je dit kussen naar je hoofd gesmeten.' 'Je gedraagt je maar want anders zeg ik dat je alles vandaag zelf moet doen.' 'Doe je niet.' 'Oh moet jij eens opletten.' Ik zucht en stap mijn bed uit. Nadine reikt me mijn ochtendjas aan. 'Dankjewel.' 'Graag gedaan.' Ik doe hem dicht en Nadine gaat die la inpakken daar zitten al mijn privé schrijfboekjes in hoeft niemand te lezen en Nadine weet dat ze daar liggen en ik weet zeker die gaat daar niet in kijken. 'Oh ja Astra, ik had nog een vraag over je jurk...' 'Nadine gewoon een simpele jurk.' 'Natuurlijk.' 'Nadine, haar sieraden zijn ingepakt.' 'Dankjewel Hannah je kan gaan ik regel hier verder alles en als ik het niet red roep ik je wel.' Hannah maakt nog een buiging voor mij en loopt de kamer uit. 'Ik pak even je jurk.' Ze loopt mijn kast in en komt terug met een donkergroene jurk aangelopen die tot de grond valt en heel simpel is zonder steentjes of diamanten, in ieder geval zonder extra dingetjes. 'Deze?' 'Perfect.' Ze helpt me met mijn jurk. 'Hij staat je geweldig.' 'Dankjewel.' 'Ga maar zitten dan doe ik je haar.' 'Je mag kiezen.' 'Oké dankje.'

Ze krult wat plukken en steekt ze op mijn hoofd op en laat de rest loshangen. 'Oh ja.' Ze doet een klein kettinkje om. 'Wauw.' 'Vind je het is niet wat je gewend bent maar hij is van mij zodat ik altijd bij je ben.' 'Nadine hij is prachtig echt waar en ik vind hem zelfs mooier dan al mijn luxe, grote en duren sieraden. Deze is persoonlijk heel belangrijk en hij is prachtig, omdat hij niet bling bling is maar puur zichzelf.' Ik sta op en geef haar een knuffel. 'Ik ga je missen Nadine.' 'Ik jou ook Astra en je woorden waren heel lief.' 'Het is zo Nadine, alsjeblieft die grote kettingen maken me niks uit echt niet het kan me niks schelen als ze worden meegenomen door wie dan ook. Ik wil je graag nog om een gunst vragen.' Ik veeg haar tranen weg en ze glimlacht. 'Je bent een schat van een meid dat moet je altijd onthouden en vergeet nooit wie je bent. Ja tuurlijk je mag me alles vragen.' 'Doe ik nooit lieverd. Maar wil je voor mijn puppy's zorgen? Amanda heeft het wel gezegd om te doen maar ze heeft het ook druk...' 'Ja tuurlijk altijd en ik hou een oogje in het zeil.' 'Dankjewel.' 'Kom je moet nog ontbijten.' 'Oh ja.' Ik doe snel nog een klein laagje make up op en doe mijn andere sieraden om. 'Je hakken.' 'Oh ja.' Ik trek mijn hakken aan en Nadine loopt met me mee naar de eetzaal. 'Succes Astra en als ik je niet meer zie ik hou van je.' 'Dankjewel Nadine en ik hou ook van jou.' Ik geef haar nog een knuffel en loop de zaal in.

Amanda en vader zitten al. 'Goedemorgen Astra.' 'Goedemorgen vader en Amanda.' 'Goedemorgen zus.' Ik zucht zachtjes en moet toch wel lachen en ga zitten. 'Moeder komt er zo aan dus begin maar alvast.' Ik pak een broodje en wil net een hap nemen als moeder binnenkomt. Ze komt tegenover me zitten. 'Lieverd sorry ik had niet zo tegen je moeten doen alsjeblieft ik wil geen ruzie als je weg bent.' 'Het is al goed moeder.' Ze staat op en geeft me een knuffel en drukt een kus in mijn haar. 'Hoelaat komt hij?' 'Eind van de middag.' Ik knik en eet mijn fruit op en sta op. 'Ik ga naar mijn kamer.' 'Is goed.' Ik sta op en loop naar mijn kamer. Onderweg kom ik Coco en Vanilla tegen kom. 'Hey schatjes.' Ik geef ze allebei een knuffel. 'Kom schatjes gaan we naar buiten. Even mijn cape pakken.' Ik loop naar binnen en loop naar mijn kledingkast. Ik slaak een gilletje als ik de hoek om loop. 'Nadine wat doe jij hier?' Ze begint keihard te lachen. 'Niet grappig.' Coco en Vanilla komen binnengerend en springen tegen Nadine op. 'Ook goedemorgen.' 'Maar was je nog niet klaar?' 'Iemand was vergeten je capes in te pakken.' 'Aha. Ik wil graag mijn groene.' 'Natuurlijk.' Ze geeft hem aan mij. 'Dankje.' 'Geen probleem. Coco en Vanilla af alsjeblieft.' Ik begin te lachen. 'Kom schatjes.' Ik loop weg. 'Astra neem ze dan wel mee.' Ik kijk achter me. 'Ik dacht dat ze me gevolgd waren.' 'Niet dus. Ik snap niet wat je leuk vindt aan puppy's. Coco nee niet aan de cape hangen.' 'Waarom niet?' 'Oké ze zijn wel schattig.' Ik loop terug en klap in mijn handen. 'Hier.' Ze stoppen en gaan voor me zitten. Ik lijn ze aan en loop naar buiten. Ik hoor Nadine mopperen en ik grinnik zachtjes.

Ik open de paleisdeuren en laat ze los en ze rennen de tuin in. Ik kijk ze lachend na en ga op een bankje zitten en geniet van het zonnetje. 'Astra?' Ik kijk op en zie Amanda staan. 'Hey lieverd.' Ik schuif op en ze komt naast me zitten. Ze legt haar hoofd op mijn schouder. 'Ik ga je missen.' 'Ik jou ook maar we gaan veel bellen en appen en schrijven.' 'Ja tuurlijk.' Coco en Vanilla komen aangerend en springen op onze schoten. 'Rare beestjes zijn jullie ook.' Ik knuffel Vanilla.

Ik loop door mijn kamer, het voelt raar alsof het niet meer mijn kamer is. Ik loop langs de muur en raak de muur aan en loop de muur af en kijk dan naar buiten en vervolgens loop ik langs mijn badkamer en langs mijn inloopkast. Ik loop nog langs wat andere dingen en sluit dan de deur achter me. Daar staat Nadine en spreidt haar armen en ik laat me erin vallen. Ze wrijft over mijn rug. 'Ik schrijf je oké?' 'Ja alsjeblieft over alles wat er ook gebeurd.' 'Ja tuurlijk. Kom je lunchen. Doe je cape af zo ben je toonbaar. Geef maar hier dan bewaar ik hem voor je tot je klaar bent.' 'Dankjewel.' Ze haalt hem van mijn schouders af en we lopen naar de eetzaal. Ze opent de deur voor me en laat me naar binnen. 'Eet smakelijk.' 'Dankjewel jij ook.' 'Dankjewel.' Ze sluit de deur achter zich. Ik begroet mijn ouders en ga zitten. 'Ben je er klaar voor?' 'Ja.' 'Je zal het super doen.' 'Dankjewel vader.' Niet veel later komt Amanda binnen. 'Kom snel zitten.' Ze komt erbij zitten en we beginnen met eten.

Ik loop met Coco en Vanilla nog een rondje door de tuinen samen met Nadine. 'Astra je kan het je bent een waardige kroonprinses.' 'Het gaat niet om hoe ik me gedraag het gaat mij om hoe het is gegaan.' 'Dat snap ik maar je kan er nu niks meer aan doen alleen het te aanvaarden en mee gaan met je oom.' 'Ja je hebt gelijk.' 'En ik snap dat het heel vervelend is echt waar.' Ik haal mijn schouders op en we lopen ons rondje af en we lopen weer naar binnen. 'Ik zeg je straks nog wel even gedag als je wordt opgehaald maar ik moet nu even iets doen.' 'Ja tuurlijk.' Ze zegt me gedag en loopt weg. Ik loop naar mijn kamer en ga met Coco en Vanilla op bed zitten en pak mijn laptop en start Netflix op om mijn tijd te doden.

Ik ben net klaar met de aflevering als er op de deur wordt geklopt. 'Binnen.' 'U wordt verwacht.' 'Dankjewel.' Ze sluit de deur achter zich en ik stap mijn bed uit. Ik knuffel uitgebreid Coco en Vanilla en loop met ze achter me aan naar beneden. Ik loop naar de trap toe en kijk naar beneden en zie daar mijn oom staan met mijn ouders en Amanda. Ik loop naar beneden en wordt ingehaald door Coco en Vanilla. 'Coco kijk uit!' Maar te laat ze botst tegen Vanilla op en ze vallen naar beneden. Ik loop snel achter ze aan en ze kijken even versuft en staan weer op en zijn weer aan het spelen. 'Oh jongens toch.' Ik aai ze allebei en til Vanilla op en Coco gaat tegen mijn benen aan staan. Ik maak een lichte reverence naar mijn oom als teken van begroeting. 'Sta op Astra je bent familie. Wat ben je groot geworden.' Ik glimlach en zeg: 'Dank u wel.' 'Astra.' Hoor ik zachtjes achter me. Ik draai me om en zie Nadine staan met mijn cape. 'Dankjewel Nadine.' 'Natuurlijk Astra.' Ze doet mijn cape om en kijkt me diep in mijn ogen aan en ze glimlacht verdrietig. 'Dankjewel voor alles Nadine.' 'Maar tuurlijk Astra.' Ik leg even een hand op haar arm en kijkt me dankbaar aan en ik leg een hand op mijn kettinkje en ze glimlacht. 'We houden contact.' 'Altijd.' Ik geef Vanilla over aan Nadine. Ik geef Amanda een hele dikke knuffel en ze begint zacht te huilen. 'Lieverd we houden contact.' 'Zeker.' Dan geef ik mijn moeder een knuffel. 'Tot snel hopelijk moeder.' 'Ja hoop ik ook, ik kan trots op je zijn.' 'Dankjewel.' Ik geef mijn vader ook een knuffel en hij drukt een kus op mijn kruin. 'Astra het komt goed je bent nu een grote meid.' 'Ja vader.' We lopen naar buiten en ik krijg een hand aangereikt en stap de auto in. Oom Nicolas stapt in en glimlacht naar me. Ik zwaai naar mijn familie en Nadine en we rijden weg.