The mysterious princess (voltooid)

hoofdstuk 23

Aida pov.

Ik heb net Astra gedag gezegd en loop het bos in en open mijn portaal en stap er door heen. Ik kom in een klein steegje uit. Ik val lekker op met mijn bleke huid en mijn blonde bijna witte haren, want bijna iedereen is hier zongebruind. Ik stap het steegje uit en voel meteen de zon op mijn huid. Ik loop door naar een hotel en loop daar naar binnen. Daar zit een mevrouw in een net mantelpak achter de balie. 'Goede dag mevrouw zou ik hier een paar dagen mogen overnachten?' 'Ja natuurlijk en hoeveel nachten wilt u precies mevrouw?' 'Zes nachten graag.' Ik betaal en krijg mijn kamersleutel. 'Mevrouw hier heeft u nog wat informatie en als u nog vragen heeft of opmerkingen dan zijn wij altijd beschikbaar.' 'Dank u wel.' Ik loop naar de lift en laat ik nou net het op de hoogste verdieping zitten. Aangekomen op mijn kamer zie ik dat hij redelijk groot is.

Ik zie dat ik ook nog een balkon heb in mijn halletje kijk je uit op het bed maar aan de ene kant van de gang zit een prachtig balkon.

Ik loop naar de badkamer waar een kast staat en stop mijn kleren erin. Daarna pak ik mijn toiletspullen uit. Ik kleed me om omdat ik kleding aan had die niet geschikt is voor dit weer. Ik nog een schoudertasje en loop naar de lift. Urghh waarom schieten liften nou nooit op. Eindelijk daar is hij en ga naar beneden. Daar aangekomen loop ik naar buiten, de stad in opzoek naar aanwijzingen naar de diamant. Waar zal iemand die iets waardevols bewaart het verstoppen? Ik voel af en toe dat iemand een negatievere lading heeft maar goed dat heeft iedereen wel eens. Dan opeens voel ik dat hij heel dichtbij is. Ik kijk opeens iemand in de ogen die waarschijnlijk hetzelfde voelt als ik en rent weg. Ik probeer hem te volgen maar door de menigte raak ik hem kwijt en kan hem ook niet meer opsporen. Nee niet nu, ik probeer hem nog een tijd op te sporen maar helaas. Ik loop verslagen terug naar het hotel.

Ik probeer al een paar dagen opzoek te gaan naar die mysterieuze man maar in deze immense stad is het bijna onmogelijk. Vandaag weer, ik loop al een tijdje door de stad tot dat ik opeens een negatievere landing voel. Ik kijk om me heen op eens blijven mijn ogen op een meneer het is dezelfde als de vorige keer landen. Blijkbaar merkt hij het en rent snel weg. Ik loop hem zo snel achteraan, niet te snel dat het opvalt maar ook niet te langzaam en ook niet te langzaam dat ik hem uit het oog verlies. Uiteindelijk komen we in een doodlopend steegje uit. Ik verstop me snel achter een container. Hij spreekt een spreuk uit en haalt een stukje glas of zo iets uit, van een afstand kan je het moeilijk zien. Hij kijkt nog een keer om zich heen. Een voordeel van lucht hebben als element dat je gewoon de wind kan draaien zodat hij je niet ruikt. En begint in de grond te graven, dan legt hij het voorwerp in de grond en dicht het gat weer. Dan kijkt hij nog een keer en legt er een steen op. Waarschijnlijk zodat hij de plek kan terug vinden. Dan komt hij mijn kant opgelopen en maak ik me nog kleiner en hou mijn adem in. Hij loopt weg zonder om te kijken, anders was ik er zeker geweest. Ik loop langzaam naar de steen toe je weet maar nooit wat er gebeurd. Ik haal de steen voorzichtig weg en leg hem verderop weer neer. Ik draai me om en loop weer terug naar de plek en begin het voorzichtig uit te graven. Opeens voel ik iets langs mij heen bewegen. Ik draai me met een ruk om. Uit die steen komt een gigantische monstervogel als je het zo kan noemen.

Hij komt recht op mij afgevlogen. Ik buk nog net op tijd dan pak ik mijn staf en richt op hem, blijkbaar zag hij het niet want hij schrikt zich als hij een bliksemschicht op zijn vleugel terecht komt. Hij draait zich met een ruk om en vliegt recht op mij af. Ik laat mij op mijn buik vallen zodat hij rakelings over me heen vliegt. Hij raakt mijn rug met zijn staart. Ik voel dat er bloed over mijn rug loopt, ik trek me er niks van aan vlieg overeind en haal uit met mijn staf en blijf bliksemschichten schieten. Ik stop de bliksemschichten en tover er een draaikolk uit en laat hem het monstervogel meenemen hij probeert zich er nog tegen te verzetten maar de draaikolk is te sterk en sleurt hem mee totdat de vogel dood is. Ik laat me even tegen de muur zakken. Ik spring meteen weer overeind nadat ik de snee weer voel in mijn rug. Shit wat moet ik hier nou weer mee. Ik begin snel de diamant uit te graven. Ik voel opeens iets harders en begin nog sneller te graven als ik hem helemaal heb uitgegraven haal ik hem eruit en maak de diamant schoon en stop hem in mijn tasje. Dan loop ik snel het steegje uit en bots tegen iemand op en val om dan zie ik dat ik tegen een meisje ben op gelopen. 'Sorry gaat het ik zag je niet staan.' 'Rustig rustig het gaat goed en geen probleem ik ben Aida.' 'Hoi Aida ik ben Teresa.'

Ze helpt me met opstaan, dan ziet ze mijn snee. 'Aida hoe kom je daaraan?' 'Ik heb me gesneden maar ik kan mezelf niet verbinden.' 'Kom maar mee naar mijn huis dan kan ik je helpen met verbinden. ' Zo lopen we verder kletsend naar haar huis oké huis is een ander woord eerder villa.

Aangekomen doet ze de deur voor mij open. 'Ga maar voor.' 'Dankje Teresa.' Ze geeft me een handgebaar van het is goed. Dan komt er iemand naar ons toe gelopen en neemt haar jas aan. 'Dankje Pedro wil je ons wat te drinken brengen met wat lekkers?' 'Ja mevrouw.' Ik kijk haar met grote ogen aan. 'Wat kijk je me raar aan? Ja mijn ouders zijn rijk, mijn ouders hun vrienden zijn rijk dus dan verwachten ze van hun kinderen dat ze met elkaar gaan trouwen zodat de rijkdommen in de families blijven.' 'Dus jij woont hier met je ouders?' 'Nee ik ben al getrouwd met de zoon van de beste vrienden van mijn ouders.' 'Hoe oud ben je dan?' '22.' '22?' 'Ja het is bij rijke families soort van gewoontes dat kinderen rond mijn leeftijd trouwen.' 'Je bent gelukkig?' 'Ja, heel veel meiden niet aangezien het niet om liefde gaat maar om het geld in de familie te behouden. Wij hadden al een relatie voordat wij trouwden dus wij zijn eigenlijk uit liefde getrouwd maar voor de familie voor het geld. Maar kom ik zal je rug verbinden,' Ik loop achter haar aan naar boven. Ik voel me nu heel erg vies in mijn witte jurk die niet meer heel is en wat nu grijs, bruin en rood is geworden door het vallen en door de staart van dat beest. Maar Teresa vindt het blijkbaar prima.

We komen bij een reusachtige badkamer we lopen naar binnen en ze doet de deur dicht. 'Wil je je jurk alsjeblieft uit doen? Je hoeft je niet ongemakkelijk te voelen ik heb vaker meiden in hun ondergoed gezien.' Dus ik probeer mijn jurk uit te trekken maar het doet te veel pijn. 'Stop maar ik haal even een schaar blijf hier staan ik kom zo terug.' Na een paar minuten is ze terug met een schaar en knipt mijn jurk open. 'Sorry voor je jurk maar hij zou toch niet meer schoon worden.' 'Maakt niet uit.' 'Ik ga je wond schoon maken het kan gaan prikken en daar na zou ik er verband om heen doen.' 'Is goed.' Als ze het staat schoon te maken schreeuw ik het bijna uit van de pijn het prikt zo erg. 'Heel goed ik ben bijna klaar.' Even later verbind ze me met verband. 'Kom ik stel voor dat je bij mij blijft slapen?' 'Is goed.' 'Het is nu middag en ik heb zo nog een vergadering, echt sorry.' 'Nee geeft niet ik kom ook zomaar opeens binnen vallen.' Ze glimlacht. 'Ik laat een kamer voor je klaarmaken en ik pak wat kleding van mij.' 'Dankjewel dat vind ik heel aardig.' 'Ja tuurlijk geen probleem, ben zo terug.' Ze draait ze om en roept een dienstmeid om een kamer klaar te maken. Even later komt ze terug en geeft me een jurkje. 'Trek maar aan.' Ik doe het jurkje aan. 'Hij past perfect, ik heb over tien minuten mijn vergadering zullen we zeggen dat je nu even kan ontspannen op je kamer en trouwens je mag ook gewoon door het huis dwalen daar niet van en dat we daarna wat gaan drinken en kletsen, oh ja mijn kinderen zullen dan ook door Maria gebracht worden ze komen dan terug van school en dat is vaak tegen een uur of 5 half zes vandaag en mijn jongste gaat naar het kinderdagverblijf.' 'Is helemaal goed. Wat doe je als ik vragen mag?' 'Ja tuurlijk ben de directrice van een groot modebedrijf.' 'Wat leuk.' 'Dankje.' 'Hoe heten je kinderen?' 'Evita en Thalia en mijn man heet Alexandro, waarschijnlijk is hij pas laat thuis volgens mij had hij een etentje.' Dan wordt er op de badkamer deur geklopt. 'Mevrouw de kamer is gereed.' 'Dankjewel, breng mijn gast naar haar kamer. Loop maar met haar mee ze zal je wijzen naar je kamer.' 'Bedankt voor alles Teresa.' 'Tuurlijk geen probleem dan zien we elkaar straks.' 'Tot straks.' Ik volg het dienstmeisje en ze begeleidt me naar de kamer. 'Alstublieft mevrouw.' 'Dankjewel.' Ik loop de kamer in en het is echt mooi. 'Is alles naar wens?' 'Ja dankjewel.' Ze maakt nog een buiging en verlaat de kamer. Ik ga op het bed zitten wat heerlijk zacht aan voelt. Ik loop naar de boekenkast en pak een boek en begin met lezen.

Ik word gestoord in mijn boek doordat er op de deur wordt geklopt. 'Binnen?' 'Mevrouw is klaar met haar vergadering.' 'Ik kom eraan.' Ik sta op en volg haar naar een ruimte waar Teresa zit. 'Hey duurde het erg lang?' 'Viel wel mee.' 'Gelukkig, zullen we buiten gaan zitten?' 'Is goed.' We gaan buiten zitten en drinken wat.