The mysterious princess (voltooid)

hoofdstuk 19

Azeri pov.

Ik word wakker en heb pijn aan mijn voeten en spierpijn in mijn benen van al dat lopen. Ik probeer voorzichtig rechtop te zitten zodat ik Koco niet wakker maak maar helaas ik kreun zachtjes van de pijn. 'Auw.' 'Az gaat het?' Kocoum draait zich om en kijkt me aan. 'Nee, heb overal spierpijn.' 'En blaren op je voeten.' Ik zucht frustrerend. 'Het geeft niet Az, we gaan naar de Wijze en die helpt je.' 'Dankje.' 'Slecht plan om zo lang te lopen.' 'Wat moesten we dan?' 'Er langer over doen.' 'Nee dat kan niet.' 'Haast?' 'Ja heel veel haast.' Hij kijkt me bezorgd aan. 'Wat is er Az?' 'Niks belangrijks.' 'Je moet binnenkort weg hé?' 'Ja het spijt me Koco kon ik maar langer blijven maar mijn plicht roept.' 'Kom hier.' Hij geeft me een knuffel en ik krijg tranen in mijn ogen. 'Je mag huilen, het geeft niet.' Ik glimlach bij het horen van die zin we kunnen elkaar zo goed aanvoelen het blijft bijzonder hoe kort we elkaar al kennen. 'Kom ik breng je naar de Wijze en daarna gaan we een dagje niks doen oké.' Ik knik en hij tilt me op en loopt met mij in zijn armen naar de Wijze en laat dat nou net de laatste hut zijn van het dorp en Koco's hut juist in het midden. Ik leun naar achteren zodat ik tegen Koco's borst aanland en ga goed liggen. Koco begint te grinniken en ik rol met mijn ogen door zijn reactie, maar hij vind het oké want laat me wel gewoon liggen.

Aangekomen bij de hut van de Wijze klopt Koco op de muur want de doorgang is bedekt met een stuk stof wat als deur dient. De Wijze schuift het doek weg zodat we naar binnen kunnen en vraagt: 'Waar kan ik jullie mee helpen?' 'Koco wil jij het vertellen?' 'Ja is goed nou het zit dus zo Azeri heeft spierpijn in allebei haar benen en blaren op haar voeten misschien kunt u er wat aan doen?' 'Kocoum zet Azeri maar op de kussens en Azeri ga maar liggen.' Koco komt bij me zitten en de Wijze zet een pan met water op het vuur en gaat naar haar kast met allemaal doeken, ze haalt er een witte stevige doek uit en scheurt hem in repen. Ze loopt naar het vuur en haalt de pan van het vuur ze stopt een reep stof in het water en legt die op mijn been. De doek is lekker warm en ze bedekt allebei mijn benen ermee. 'Warmte laat je spieren soepel worden dus het doet dan minder pijn.' Af en toe dompelt ze er weer een doek in het warme water want ze koelen best snel af volgens mij en zegt opeens: 'Azeri je hebt wel hele grote blaren op je voeten voor blaren.' 'Ja de schoentjes waren ook niet zo lekker om op te lopen.' 'Azeri die moet je ook alleen aan doen in het dorp in het oerwoud loop je op blote voeten zodat je je sneller kan bewegen.' Koco begint te grinniken en ik moet ook wel lachen. 'Het geeft niet Azeri ik ga je helpen dan haal ik even een speld.' Ze komt terug met een speld en pakt een klein flesje en stopt de speld erin. 'Azeri je voelt een klein prikje en daarna zullen ze minder pijn doen.' Ze prikt hem eraan de zijkant in en drukt met een warme doek de andere kant zodat het vocht bij het gaatje eruit gaat en dat doet ze bij alle blaren het zijn een stuk of vijf blaren. En ze dekt de blaren af met een verwarmde doek zodat het vocht er nog uit kan. Koco houdt mijn hand vast en wrijft er lief overheen. Ik geef hem een glimlach en hij lacht terug. 

Na zo'n kwartier haalt ze de doeken eraf en de warme lap over de blaren ook en mag ik proberen te staan het gaat makkelijker maar het doet nog steeds pijn en ze zegt: 'Blijf proberen te lopen maar dan kleine stukjes elke keer en niet te vaak. Kocoum als ze te ver loopt til haar maar op en zet haar maar weer binnen of voor het huis.' Koco begint te lachen en ik lach mee. 'Bedoelt u dit?' Hij gooit me over zijn schouder en hij zegt nog: 'Dank u wel ik zal goed op Az letten.' De Wijze begint ook te lachen. 'Koco zet me neer ik mag lopen.' 'Nee Az, je mag niet te ver lopen en dit is te ver voor jou.' Ik laat me maar meenemen. Ondertussen hebben we het hele dorps zijn aandacht. 'Dankje Koco dat je het hele dorp nu naar ons zit te kijken.' fluister ik. Hij grinnikt en daar kwam het. 'Koco wat doe jij met Azeri?' Het was Rakesh. 'Vader wilt u alstublieft luisteren?' 'Nou vooruit maar.' 'Nou kijk me moesten gisteren een eind lopen en Azeri had vandaag spierpijn en blaren van gisteren, dus we gingen even naar de Wijze en zij had Azeri geholpen en ze had gezegd dat Azeri kleine stukjes moet lopen en dus niet terug naar onze hut toe te lopen vanaf de Wijze.' 'En daarom moest je haar zo meenemen?' 'Ja vader.' 'Voor deze ene keer zie ik het door de vingers maar laat me nooit meer zo iets gebeuren hier in dit dorp.' Hij loopt weer weg. We beginnen te lachen, ik lig trouwens nog steeds op zijn schouder en het stamhoofd heeft mijn achterkant gezien omdat ik met mijn hoofd naar Koco's rug kijk. We lachen nog steeds ons rot en de andere dorpsbewoners zijn verder gegaan waar ze mee bezig zijn. Dan hoor ik geren en komt er iets op ons af. Ik kijk op en zie dat het een kind is, het blijkt Shamita te zijn.