The mysterious princess (voltooid)

hoofdstuk 8

Astra pov.

Ik word wakker en kijk hoe laat het is, half tien ik heb een keer wat langer mogen slapen. Ik ben verbaasd normaal wekt Ize me wel. Maar goed ik wil opstaan als ik merk dat mijn voeten vast liggen. Ik kijk op en zie dat Coco en Vanilla op mijn voeten liggen. 'Goedemorgen boefjes.' Ze kijken op en komen vrolijk op me af gerend. Ik knuffel ze allebei en stap het bed uit als Ize binnenkomt. 'Sorry dat ik wat later ben je sliep wel lief en de koning en koningin hadden bedacht dat ze later gingen ontbijten.' 'Prima, ik was al verbaasd maar goed.' Ze begint te lachen en zegt: 'Ik pak kleding voor je.' 'Dankje.' Ik ga op het randje van mijn bed zitten en wacht totdat Ize terugkomt. 'Kijk eens.' 'Prachtig.' 'Draag je mintgroen?' 'Weleens zoals vandaag.' Ze begint te lachen en legt het klaar. 'Verder nog iets nodig?' 'Mijn haar maar dat wil ik ook zelf doen.' 'Wat jij wilt.' 'Je mag gaan dan maak ik mezelf verder klaar.' 'Is goed tot straks.' 'Tot straks.' Ik maak me klaar en lijn ze aan en loop met Coco en Vanilla naar buiten. Ik laat ze los en ze rennen de tuin in en ik begin te lachen en vervolg mijn route.

Ik loop de eetzaal binnen en zie mijn ouders en Elisa en Nicolas zitten. 'Goedemorgen wat een gezellige boel.' Elisa schiet in de lach. 'Goedemorgen lieverd, jij bent tenminste wel vrolijk.' Ik begin te lachen en ga ook zitten. 'Wat is er gebeurd.' 'Onenigheidjes meer niet, maar heb je goed geslapen?' 'Prima en net lekker mijn puppies uitgelaten.'

Alex en Hel komen lachend binnen. 'Oh onze excuses.' Ik haal mijn schouders op wat ze doet lachen. 'Kom erbij zitten.' 'Doen we zeker.' 'Echt kan ik jullie niet wegsturen?' 'Nee, maar we houden wel van je mam.' 'Nou goed en gedragen.' 'Altijd.' Dan komt Amanda binnen en gaat naast me zitten. 'Mijn excuses dat ik zo laat ben.' 'We hadden ook geen tijd afgesproken meis geeft helemaal niks iedereen slaapt wel eens uit.' 'Volgende keer ben je op tijd.' 'Ja moeder.' Ik leg een hand op haar knie en knijp er zachtjes in van het is goed. Ze glimlacht naar me. 'Eet smakelijk.' 'Eet smakelijk.' En we beginnen met eten. Tijdens het eten is het stil. 'Astra wanneer wil je beginnen?' 'Met?' 'Het ontwikkelen van je element?' Moeder laat van de schrik haar eten vallen die ze net had opgeschept en zegt: 'Nooit ik wil niet dat mijn kind haar element bezit.' 'Waarom niet Sophie, omdat het niet mocht van onze ouders en Arthur? Ik vind dat Astra dat zelf mag beslissen zolang ze hier blijft en natuurlijk mag ze zolang blijven als ze zelf wilt.' 'Dankjewel Elisa dat is super lief van je.' 'Tuurlijk meis.' Ik zie mijn ouders naar elkaar kijken.

Arthur pov.

Mijn vrouw kijkt me aan en ik schud nee, met geen mogelijkheid dat dat gebeurd. 'Ik wil het niet.' 'Want?' 'We doen het niet.' 'Vader, moeder ik wil het graag.' 'Astra hou je er buiten.' 'Pardon.' 'Ik weet het goed gemaakt, dan erkennen wij je niet meer als onze dochter.' 'Arthur!' Sophie kijkt me geschrokken aan en knikt. 'Wat?' Astra wordt wit en er stromen over haar wangen. Ze staat op en verlaat de zaal. Elisa staat op loopt achter haar aan voordat ze de hoek om is zegt ze: 'Dat kon je ook anders brengen.' En loopt de hoek om.

Astra pov.

Dan zegt mijn vader opeens: 'Ik weet het goed gemaakt, dan erkennen wij je niet meer als onze dochter.' Ik trek wit weg en begin zacht te huilen. Ik sta op en verlaat de zaal. Ik merk dat Elisa achter me aan komt. 'Astra sta is stil.' Ik stop met lopen en ze slaat haar armen om mij heen en troost me. 'Shhst rustig maar.' 'Ik kan er niet bij.' 'Ik ook niet lieverd.' We lopen naar buiten en gaan zitten. 'Je mag zolang blijven als je wilt.' 'Dankjewel.' 'Tuurlijk Astra altijd.' 'Hoe zit het met Amanda, Nadine?' 'Nadine mag bij ons intrekken, vanzelfsprekend natuurlijk.' 'Dankjewel.' 'Er is een mogelijkheid, adoptie.' 'Alsjeblieft.' 'Van mij mag het.' 'Je bent geweldig Elisa.' 'Ach meis dit is het minste wat ik voor je kan doen en als Amanda wilt mag ze hier ook blijven.' 'Dankjewel.' Ik druk een kus op haar wang. Dan komt Amanda naar buiten. Ik sta op en we geven elkaar een knuffel. 'Ze kunnen het bekijken.' We beginnen te lachen. 'Elisa, wil mij adopteren en nu vroeg ik me af...' 'Ja tuurlijk.' 'Je wist nog helemaal niet wat ik wilde zeggen.' 'Jawel.' Ik begin te lachen en geef haar een kus. 'Je bent geweldig.' 'Jij ook.' 'Dan wacht ons nog een taak.' 'Ja.' We lopen met zijn drieën naar binnen. In de eetzaal zit alleen nog Nicolas. 'Daar zijn jullie.' 'Waar is de rest?' 'Arthur en Sophie zijn hun spullen aan het pakken en ik heb tegen Helene en Alexander gezegd dat ze mochten gaan. 'Nicolas, ik heb met ze overlegd en ze wilden graag hier wonen alleen omdat ze minderjarig zijn...' 'Ja natuurlijk, wat dacht je anders.' Elisa kijkt ons aan van hier was ik niet op berekend. We beginnen te lachen. 'Dank jullie wel.' 'Tuurlijk meiden.' 'Mooi, hier zijn de papieren als jullie die willen ondertekenen.' We draaien ons om en zien Sophie en Arthur staan. 'Wat? Jullie hadden die papieren altijd al bij je?' 'Ja we wisten dat dit er een keer aan zat te komen, dat Astra dit wilde.' 'Sophie ik had echt andere verwachtingen van jou.' Ze haalt haar schouders op. 'Kom maar hier met de papieren dan teken ik ze even.' Elisa neemt de papieren over en tekent ze net zoals Nicolas. Ik kijk Amanda aan die me een glimlach geeft. 'We vertrekken zo snel mogelijk.' 'Natuurlijk.' 'Maken jullie je maar klaar lieverds, dan ga ik mee.' 'Geen verplichtingen morgen Elisa?' 'Nee volgens mij is mijn agenda leeg zo niet dan regelt Kristel het wel.' 'Wat zal ik regelen Elisa?' We kijken op en er staat een vrouw van Elisa's leeftijd. 'Oh niks Kris.' Elisa begint te lachen. 'Nee ik ga straks ongepland even snel weg en kom waarschijnlijk morgenochtend terug.' 'Wat ga je doen mam?' Alex en Hel verschijnen. 'Ik ga straks even weg en kom waarschijnlijk morgenochtend weer terug. Dus het is als er opeens afspraken staan die ik over het hoofd heb gezien of die erbij komen, wil die je verplaatsen?' 'Ja tuurlijk Elisa.' 'Dankjewel Kris.' 'Dat weet je Elisa.' 'Ik sta nog heel lang bij jou in het krijt.' 'Ach hou op Elisa, dat is mijn taak. Maar ik moet weer verder.' 'Ja tuurlijk, ik laat de auto voorrijden, maken jullie je maar klaar.' 'Ja is goed.' 'En mogen Nadine en Ize mee?' 'Ja tuurlijk en Amanda jij mag ook iedereen meenemen die je wilt.' 'Dankjewel.' 'Alex en Hel willen jullie op Coco en Vanilla passen?' 'Ja tuurlijk.' 'Dankjewel, maar eigenlijk zijn al mijn spulletjes hier.' 'Ik zou toch nog een keer kijken voor de zekerheid misschien.' Ik knik en Elisa geeft me een knuffel. 'Lieverd het komt allemaal goed.' 'Weet ik.' 'Het is niet niks.' Ik knik. 'Moeten jullie je nog omkleden?' 'Nee.' 'Ik ook niet.' 'Ik haal Nadine en Ize.' 'Ja tuurlijk.' Ik loop weg en kom ze tegen. 'Wacht.' Ze draaien om. 'Wat kunnen we voor je doen?' Als ik Nadine aan kijk komen de tranen. 'Ach meis wat is er allemaal gebeurd?' 'Heel veel.' 'Ik zie het.' 'Kom dan gaan we naar je kamer.' 'Goed plan.'

We gaan op mijn bed zitten. 'Wat is er?' 'Ik heb net gehoord dat Sophie en Arthur me niet meer hebben erkend.' 'Nee wat wacht dat meen je niet.' Ik knik en Ize slaat haar armen om me heen. 'Nu zijn Amanda en ik geadopteerd, soort van.' 'Dus nu blijf ik ook hier?' 'Van mij mag je hier blijven.' 'Ja tuurlijk altijd, waar jij bent, ben ik op zekere hoogte dan.' We beginnen te lachen. 'En nu?' 'Nu, gaan Amanda, Elisa en ik naar mijn oude huis en ik ga kijken of ik nog wat mee wil nemen en Amanda gaat alles inpakken en nu wil ik vragen of jullie mij willen helpen?' 'Ja tuurlijk altijd.' 'Dank jullie wel.'

We komen op het paleis aan en ik loop direct door naar mijn vertrekken. 'Je kamer is echt mooi.' 'Dankjewel Ize.' 'Nadine wil jij voor mij de laatste hondenspulletjes pakken?' 'Ja, tuurlijk.' 'Ize wil jij mijn hele vertrek nakijken op spulletjes die ik een paar weken terug heb laten liggen?' 'Ja.' 'Dankjewel.' Ik bekijk al mijn meubels en kijk of er nog iets speciaals mee moet. Ik kom mijn spulletjes van mijn kindertijd tegen en leg die snel bij de andere spullen die mee moeten. Ik laat mijn hand over mijn bureau gaan. 'Ik neem mijn bureau mee.' 'Want?' 'Hier heb ik zoveel aangeschreven dat kan ik niet laten staan, dan ruil ik mijn bureau om bij Nicolas en Elisa.' 'Zeker?' 'Honderd procent.' 'Hoe gaat het hier?' Ik kijk op en zie Elisa staan. 'Goed, ik neem mijn bureau mee.' 'Is helemaal goed.' Ik glimlach. 'En dat zijn de laatste dingen die mee moeten.' 'Dat is mooi. Amanda is ook bijna klaar.' 'Ik ga even bij haar kijken.' Ik loop door naar de kamers van Amanda. Ik klop op de deur en open de deur. 'Hey Astra.' 'Hoi hoi, hoe is het?' 'Moeilijk.' 'Snap ik volkomen.' Ik geef haar een knuffel. 'Waar is Nora?' 'Hier ben ik hoogheid.' 'Hallo Nora.' 'Goedemiddag hoogheid. Amanda alles is ingepakt.' 'Dankjewel. Moeten we jouw spullen niet nog even inpakken?' 'Oh ja goede Amanda.' 'Wat?' 'Nadines spullen.' 'Hup ga snel.' 'Ja tot zo.' 'Tot zo.' Ik loop lachend weg. Ik loop langs de kamer van Arthur en Sophie en ik hoor dat ze ruzie hebben. Aangekomen op mijn kamer. 'Nadine je moet nog jouw spullen inpakken.' 'Hoeft niet hoor, ik heb alles mee.' 'Nee, jij moet ook spullen mee.' 'Ja daar ben ik het mee eens.' 'Vooruit, geef me even een paar minuten dan zeg ik mijn vriendinnen hier ook even gedag.' 'Ja tuurlijk, neem alle tijd die je nodig hebt, dan zorgen Ize en ik dat de spullen in de auto liggen.' 'Dank jullie wel.' Ze staat op en loopt weg. 'Hoe wil je dat bureau gaan doen?' 'Dat kunnen wij.' 'Oké.' We tillen hem op en lopen zo over de gangen richting de uitgang. 'Hoogheid laat u ons helpen?' 'Astra dat is een goed plan.' 'Ik kan ook tillen.' 'Hoogheid?' 'Vooruit, dank u wel.' 'Natuurlijk hoogheid.' Ik zal de bediening hier wel missen de mensen waren wel aardig en altijd hartelijk voor ons alsof ze wisten dat we onze ouders amper zagen.

'Hoogheid?' Hoor ik een bekende stem zeggen. Ik draai me om en zie Max in de deuropening staan. 'Dankjewel voor alles Max, je hebt me in al die jaren zo goed beschermd ik kan je niet genoeg bedanken.' 'Het is mijn baan hoogheid en ik heb altijd van uw aanwezigheid genoten als mijn vriendin.' 'Dankjewel, en je bent altijd een hele goede vriend van mij geweest en dat zal je altijd zijn. Schoom je niet om om hulp te vragen als je het nodig hebt.' 'Weet ik en ik zal het zeker doen als ik uw hulp nodig heb.' 'Dat ben ik je op zijn minst verschuldigd.' 'Hoogheid, niet zo streng voor uzelf zijn.' Ik glimlach en geef hem een knuffel, hij slaat zijn armen om me heen en ik begin te huilen. 'Niet huilen hoogheid, het komt allemaal wel goed met u het is nu even zwaar maar ik beloof u ooit komen er betere tijden aan.' 'Dankjewel Max.' 'Altijd.' 'Ik ga je missen Max, kom met ons mee.' 'Sorry hoogheid ik kan niet zomaar mee.' 'Ik begrijp het, ik zal je nooit vergeten.' 'Hoe kan ik u nou vergeten, u bent mijn 4 jaar jongere vriendin.' Ik begin te lachen. 'Gelukkig ze kan weer lachen.' 'Doe de groeten aan je vriendin.' 'En hoogheid onze wegen kruisen elkaar ergens.' 'Dat zal ik haast geloven.' 'Astra kom je?' 'Ja Elisa.' En ik stap in de auto.

Het is nu half vijf ik loop mijn kamer in en zie iets bewegen. 'Wie is daar?' Roep ik maar mijn stem klinkt veel autoritairder dan normaal. Ik kijk verbaasd op. Was ik dat? Nee toch mijn stem klinkt anders, toch? 'Pardon mevrouw ik dacht dat deze kamer leeg was.' 'Wie ben je?'