proloog

562 12 1
                                    

De winters zo lang en koud, mijn leven bestond alleen uit een eeuwige winter. Maar plots op een dag, volledig onverwachts,

verscheen er een knop aan mijn doornstruik een klein knopje van hoop en liefde.

Heel langzaam maar zeker bloeide het knopje open en ontvouwde zijn

kroonblaadjes,

en zo kwam het pracht in mijn leven zo stralend mooi en levensecht.

Na zo veel jaren van wanhoop en verdriet veranderde mijn eeuwige winter, in een nieuw hoopvol seizoen 'de lente'.

Maar wanneer de lente er eindelijk was, begon de roos te verwelken.

Die bleek toch te veel kracht nodig te hebben, in die barre koude winter

Wanneer je denkt dat alles uiteindelijk goed komt,

blijkt het toch weer verdriet en ellende met zich mee te brengen.

Zou ik dan nooit ontsnappen aan de winter, of zal ik voor eeuwig in het ijskoude donker moeten turen.

Stille winterrozen (Twilight)Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu