10

Bölüm-15: Kavuşma

Kapıya son ve büyük bir yumruk attım. Kapıda küçük bir göçük oluştu.

"Nerede bu kız?"diye bağırarak koridorun sonuna doğru gittim. Koridorun sonunda Jack'in odası vardı. Ve beni duyabildiğini biliyordum.

Kapısına şiddetle vurmak için elimi kaldırmıştım ki kapı açıldı ve yumruğum Jack'in omzuna saplandı.

Jack'in yüzü buruştu.

"Ne oluyor?"

"Bunu bana mı soruyorsun? Rockelle gitmiş ve bahse girerim ki senin bundan haberin var."

Jack tepkisizce bekledi.

"Nasıl bu kadar alçak olabiliyorsun?"diye bağırdım. "Sana güvenmiştim."

"Sakin ol..."diye söze başladı.

"Neden sakin olacakmışım? Ayrıca bunu söyleme hakkın yok senin? Çünkü... Sen alçağın tekisin ve ben..."

"Rockelle'in gittiğinden haberim yok."diye bağırdı. "Daha bu sabah beraberdik."

"Öyleyse odasında neden kimse yok?"

Jack yanımdan sıyrılarak Rockelle'in oda kapısına gitti. Kapıya birkaç kez vurdu. İçerden yine herhangi bir ses gelmedi.

"Dur bir dakika. Bu da planınızın bir parçası, değil mi? Kendini temize çekmek için hiçbir şeyden haberin yokmuş gibi davranıyorsun."

"Saçmalama Lydia."

Koridor görevlileri bağırış çağırışımızdan etrafımızda toplanmışlardı.
Oda kapısını açtılar.

Büyük bir hışımla ve Rockelle'in içerde olması umuduyla odaya girdim.

Kimse yoktu.

Sana kızmadım desem yakan olur biliyorsun, değil mi Rockelle? Ben, beni kandıranlardan nefret ederim ve tebrikler, sen bunu başardın.

Jack başını eğmişti ve ne düşüneceğini bilemez bir halde başını ovuşturuyordu.

"Pek şaşırmış görünmüyorsun?"

"Evet." dedi nefesini sıkıntıyla vererek. "Çünkü sanırım gitmesinin sorumlusu benim."

Nicola

Derek bana yaslanıyordu. Hala ayakta duramayacak kadar güçsüz olduğundan bunu yapmak zorundaydı. Hava aracının kapısının açılması için bu kadar hevesli olmasam Derek'in ağırlığı altında ezilebilirdim.

Ve kapı açıldı. Karşımızda bizim bulunduğumuz hava aracıyla entegre olmuş başka bir hava aracının koridorunda kızarmış gözleriyle zayıf bir kadın, iri yarı bir adam ve pek sevgili ağabeyim duruyordu.

Kapı açılınca onların gelmesini beklemeden hemen karşı hava aracına geçmek için Derek'i sürükledim. Derek'i anne ve babasının kollarına teslim ettikten sonra kendimi Damon'un kollarına attım. Damon bana sıcacık sarıldı.

Geriye çekildiğimizde yüzünde benden saklamaya çalıştığı garip bir hüzün fark ettim. Bu ifadenin nedenini deli gibi merak etsem de kendime kısa bir mutluluk süresi tanıdım, bu süre içinde hiçbir şey mutluluğumu bozmamalıydı.
Zaten Rosie Parker'ın konuşmamıza müsade etmek gibi bir planı yoktu. Hemen kapının önünde bitti.

"Benimle vedalaşmadan mı gidiyorsunuz çocuklar?"

Derek'in tüm yorgunluğuna rağmen sıkılan yumruğu hepimizin ne hissettiğini açıklıyordu.

"Doğrusu bize pek de iyi bakmadın Rosie." dedim.

Rosie güldü. "Ağabeyinin kollarına geçince çenen açılmış bakıyorum."

Haklı olması umrumda değildi. Cevap vermek konusunda kendimi tutamazdım. "Ah doğrusu senin yanındayken senden fırsat bulamıyordum."

Rosie bana soğuk bir bakış fırlattı, ben de ona kocaman sırıtışımla karşılık verdim.

Hava araçlarının kapıları kapanmaya başladı. Kapılar kapanınca Rosie'nin görüntüsü sonsuza kadar olmasını umduğum bir şekilde geride kaldı.

Derek'in anne ve babası çok mutlulardı, annesi ağlamasını durduramıyordu. Derek ile sarmaş dolaş bir halde odalarının yolunu tuttular.

Ben ve Damon'un da onlardan bir farkımız yoktu. Sadece ben odaya yaklaşırken Damon'un beni kurtarmak için neyi feda ettiğini öğreneceğim anın sıkıntısını yaşıyordum.

Damon'un yatağının üstüne kendimizi bıraktık. Küçüklüğümüzden beri önemli ve derin konular hakkında konuşacaksak yatağın üstüne serilirdik. Böyle sırtüstü yatıp tavanı izlerken düşüncelerimizi ifade etmek için fazla çabalamamıza gerek kalmazdı. Kelimelerimiz istemsizce ağzımızdan dökülürdü.

"Örgüt merkezlerinden birinin yerini ifşa ettik."

"Ne yaptık dedin?"

Bir anda yerimden fırlamıştım.

"Örgüt merkezlerinden birinin yerini ifşa ettik Nicola. Değerli bir rehineydin."

Kendimi tekrar yatağa bıraktım.

"Ve bunu babamın haberi olmadan yaptınız, öyle mi?"

"Hemen hemen."

"Ah, babam beni zaten sevmiyordu, şimdi hiç sevmeyecek."

"Bunu da nerden çıkardın?"

"Benim rehin olmamı umursamadı bile. Beni yıllardır görmemesine rağmen hapisten çıkınca haber vermedi. Tabi sen de vermedin."

"Nicola, bazen düşündüğüm kadar akıllı olmadığını düşünüyorum."

Bakışlarımı tavandan çekip onun yüzüne yönelttim.

"Şifrelerden hiçbirini doğru çözemedin mi? Sana şifre gelmeye başlaması babamın hapisten çıktığını ifade ediyordu..."

"Ama bunu nasıl anlayabilirdim ki?"

"Çünkü babamla hapisteyken görüştüğümüz zaman örgüt meselelerinden bahsedemezdik, asla. Babam bir suçlu olarak hapisteydi ama suçu hiçbir zaman tam olarak kanıtlanamadı. Biz de bu yüzden örgütten bahsetmezdik."

"O zaman örgütten nasıl haberin oldu?"

"Bir süre sonra babamın konuşmalarındaki garip detayları fark ettim. Ve şifreli konuştuğunu anladığımda bunları çözmeye başladım."

Ne diyeceğimi bilemiyordum.

"Ve sana gelip babam artık senin de örgüt işlerinde yer alman gerektiğini söyledi dediğimde bunun apaçık bir mesaj olduğunu anlaman gerekiyordu. Bu babamla doğru düzgün bir şekilde konuşabildiğim ve artık bazı şeylerin değiştiği anlamına geliyordu."

"Hıım." Belki de gerçekten de fazla akıllı değildim.

"Sonuç olarak babam aslında sana hapisten çıktığını haber verdi ve ayrıca sizi kurtarma planımızdan haberi var."

"Nee?"

"Sadece umrunda değilmiş ve arkasından iş çevirdiğimizin farkında değilmiş gibi davranarak Rosie'nin bizden talep edeceklerini küçültmüş oldu."

"Yani babam beni umursuyor mu?" Belki de bunu içimden söylemeliydim.

Damon doğruca gözlerime baktı. "Belki benden bile fazla."

"Şimdiye kadar senden fazla sevmediyse bile Damon artık sevecek. Çünkü buraya gelmeden önce şahane bir şey yaptım."

Düz kahverengi saçları, mavi gözleri ve bembeyaz teniyle yüzünden saflık akan ağabeyim bile muzipçe gülümseyebiliyordu.

Lydia

"Rockelle aslında başından beri Nicola'yı koruması için görevlendirilmiş bir ajandı ve sanırım ben bunu ona hatırlatarak buradan kaçabileceğini de hatırlatmış oldum Lydia."