10

Bölüm-14: Günlük

Sınav haftamda oturduğum ve bölüm yazdığım için bana teşekkür etmelisiniz :D Hem de diğerlerine göre daha uzun oldu.

Açıkçası sizden daha çok ve ' yapıcı' yorumlar bekliyorum. Mesela bölümde gerçekleşen olaylar ya da karakterler hakkında yorum yapabilirsiniz. Çünkü yazdıklarımın size nasıl yansıdığını merak ediyorum ve böyle yorumlar gelmedikçe de hitap ettiğim kitlenin ne düşündüğünü anlayamam. Ve boşuna yazmış gibi hissederim. Ne de olsa hayallerimi kendi kendime de kurabilirim.

Bir arkadaşım şunları yazmamı istedi - kendi de bunun saçmalığının farkında :D :

Seni çok seviyorum @edanurevik  :D

Bu olabilir miydi gerçekten? Gerçekten de bütün bunları benimle arkadaş olamadığı için yapmış olabilir miydi? Yapmacık gülüşlerinde ve o iğneleyici ses tonunda en küçük bir sevgi kırıntısı görmediğime yemin edebilirim.

" Belki.." dedim. " .. belki, ama tek nedeni bu değildir heralde."

" Öyle olsa bile .." dedi Damon odaya girmek için ilerlerken. " .. bu nedenleri bulmak sana kalmış. Mezun olduğunda aç kalmak istemiyorsan tabi." Sonra beni balkonda yalnız bıraktı.

Nefesimi seslice dışarıya verdim. Bu görüşe inanmalı mıydım? Yani bütün saçmalıkları benimle arkadaş olamadığı için yaptığına?  Peki , tamam. Sonuçta abim zeki biri ve sanırım ona güvenmem gerekiyor. Ve ona güvenecektim. Her zaman olduğu gibi.

Kabul ediyorum, fazla ön yargılı davranmıştım. Yani ilk günlerde onunla takılmamı bile teklif etmişti.

Her ne kadar zorlama bir şekilde ve küçümseyici tavırlarla bile olsa.  Ama ondan daha fazlasını bekleyemezdim. O  şımarık bir 10'du. Rei soyundan olan bir 10. Her istediği yapılmış ve hiç aç kalmamış bir 10. Herkesin hayranlık duyduğu bir 10. Güzel, mükemmel, yetenekli.. TAMAM. Bu övgüler fazla oldu. Bu kadar yeter Nicola, o o kadar harika biri değil.

Hepsi beyaz renkte olan, iki katlı ve düzenli bir şekilde yan yana sıralanmış Corova evlerinin balkonundan yıldızları seyrettim. Önümde sonu görünmeyen bir orman vardı.  Bir an, çok kısa bir an o ormanın sonuna gidebilmeyi içimden geçirdim. Ama bu mümkün değildi. Her şeyin yasak olduğu bu ülkede bu da yasaktır heralde.

Sonra uzun zamandır yaslanmakta olduğum balkon demirliklerinden ayrılıp içeri girdim. Damon odasında değildi. Kendimi odadaki beyaz ikili koltuğa bırakıp odasını inceledim. Odasında görünürlerde hiçbir şey yoktu. Beyaz örtülü bir yatak, büyük beyaz bir masa, ve sıradan beyaz bir dolap. Haydi ama Damon daha sıkıcı olamazdın! Eşyaların nerede?

 Ne yapacağımı bilemeyerek odanın ortasında birkaç saniye dikildim.Beyaz dolabının önüne gidip dolabının kapağını açtım. Harika! Tüm eşyaları buradaydı. Üst üste sıralanmış defterleri, okumayı en çok sevdiği kitapları, küçüklüğünden kalma birkaç tahta oyuncak, ilkokuldayken yaptığı komik resimler... hepsi, hepsi buradaydı.

'Acaba bir günlüğü var mıdır?' diye düşündüm içimden. Kardeşi olarak bunu bilmem gerekirdi, evet. Ama bana bundan hiç bahsetmemişti ve ben de insanların özelini karıştırmaktan pek zevk alan biri değilim.

Yine de varsa öğrenmem gerek diye düşünüp elime geçen ilk defteri açtım.  Maliye kayıtları.. Damon bunların Hükümet Bürosu'nda olması gerekiyor, en özel eşyalarının bulunduğu dolapta değil!

Bir sonraki defterine de  içinde benzer şeyler olmamasını umarak baktım. Değildi.

Bu şapşal okuldan aldığım tek heyecan.. Basketbol turnuvasının ilk maçı yarın. Yani aslında bu okula geldiğimden beri benim ilk katılacağım maç. Bomboş ve ezikçe geçen bir senenin sonunda şans benden yana güldü ve Lois Greendoor'un hayatını kurtarmamla hayatımdaki her şey değişti. Artık 10'ların ayak işleri için kullandığı bir 9 değilim. Ve artık biliyorum, bir prensin bu ülkedeki yetkileri sınırsız. Hatta 'sınırsız' bile Lois'in yetkilerini sınırlayan bir kelime olarak kalır.