10

Bölüm-23: Şifre

Yorum yaparsanız sevinirim.

Sabah, eğitim binasının yolunu tutmuştum. Yalnızdım. Henüz Lydia ile dolaşmak istemiyordum ve Rockelle'in de sorabileceği soruları olabilirdi. Bu yüzden neredeyse tüm zamanlarımda olduğum gibi yalnızlığı seçmiştim.

Rüzgar esiyordu. Ve garip bir şeyler vardı. Eğitim binası yolunda tüm bakışlar üzerimdeymiş gibi hissettim. Yine ne olmuştu ki? Jack ve Rosie, onlara katılmadığım için kimliğimi ifşa mı etmişlerdi?

Biri beni kolumdan tuttu. Bu hareketi beni durdurmuştu. " Bu sayı harikaydı."dedi elindeki okul gazetesini sallayarak. " Gerçekten, bu kadar yetenekliysen, gazete ekibine katılmalısın."

Bir 10 olduğumu hatırlayarak, kolunu ittirdim ve yoluma devam ettim. Bakışlarının nedeni buymuş demek. Sevgili Rei'mizin kızı Lydia hakkındaki 'harika' sayı için bana minnettarlık duymak... Eh, haklı bir nedenleri varmış. Kimse aç kalmak istemez.

Ayrıca, içten içe sevindiğimi de itiraf etmeliyim. Henüz bir 10 olmadığımı bilmiyorlardı. Henüz göze batmıyordum.

Sırama oturduğumda rahat bir nefes aldım. Meraklı - belki de kıskanç - bakışlardan kurtulmuştum. Aslında takdir edilmeyi severim. Ama bir Rei sayesinde takdir edilmeyi değil.

Bizim sınıfta hatta bizim katta olan bir kız yanıma yaklaştı. Daha önce hiç konuşmamıştık. O benim için şımarık bir 10'du, bense onun için Lydia'nın lanetlediği, konuşulmaya değmeyecek bir kız. Ama ne olduysa gazete sayesinde oldu ve kız benimle konuştu.

" Buna gerçekten inanamıyorum. Bu doğru mu? Yani, Katriane'nin Lydia'nın en yakın arkadaşı olmadığı?" Bir yandan gözlerini büyütmüş bana bakıyor, bir yandan da gazetedeki yazıyı gösteriyordu.
Başımı onu onaylarcasına salladım. " Lydia böyle söyledi." dedim.

" Zaten Katriane, gıcığın tekiydi. Biz 10'lardan hiçbir farkı olmamasına rağmen, Lydia'nın arkadaşı olduğu için üstünlük taslıyordu. Biz de ona yaranmaya çalışıyorduk. Belliydi aslında. Lydia'nın oda arkadaşı olarak seçilmemişti."

Şaşırdım. Ama şaşırmamalıydım. Kız bütün yalakalığını saniyeler içinde anlatmıştı ama şaşırmamalıydım. O bir 10 diyerek hatırlattım kendime. O ve biz, ülkenin geri kalanı, gücün peşinden koşuyoruz. Bazılarımız bunu yaşamak için, bazılarımızsa daha fazla güç için yapıyoruz.

Şaşkınlığımı başımdan atmak istercesine başımı iki yana salladım. " Lydia'nın oda arkadaşı benim. Bu bana iyi davranmanızı mı gerektirir?"

Kız anında " Evet." dedi. " Çünkü bir Rei üyesinin her şeyi özel olarak seçilir. Arkadaşları bile. Ve sen onun oda arkadaşı olarak seçilmişsin."

Yüzümü buruşturdum. Odasının rengi gibi basit bir seçimdim sadece. Ama benim bir farkım olmalıydı. Vardı. Beni saray değil, Lydia'nın ağabeyi Lois seçmişti. Damon sayesinde. O zaman Lois, Damon ile arkadaş olduğunda, Damon'a olan ilginin arttığını hatırladım.

Gözlerimi suratına dikmiştim. " Yüzüme bile bakmadınız." dedim. Ona kızmak istiyordum. Ama bununla uğraşamazdım. Çoğu şey geride kalmıştı. Hem bu kız, her şeyin suçlusu değildi.

 Kız nedensizce yutkundu. Belki de benden korkmuştu. Korkunç olduğumu düşünmüyordum ama belki de korkutucu bir yanım vardı. Sonunda "Evet ama Lydia senden pek hoşlanmıyordu. Kim ona karşı gelebilirdi ki?" diyip benden uzaklaştı.

Kimse ona karşı gelemezdi. Ama bazıları altından yürüttüğü işler ile de bu işi halledebilirdi.
...
Bay Ponument'ın dersinin sonunda - ki bu derste beni ve Ness'i başarılı çalışmamız için tebrik etmişti.- daha sıramdan kalkamadan biri yanıma yaklaştı. Bu kişi Jack'ti. Bu sıralar görmek isteyeceğim son kişiydi ama yine de oradan uzaklaşmak yerine, ifadesizce ona bakmayı seçtim.