my boss, the Italian

* quattordici *

'Oké.'

'Als je niet wil hoeft het niet' zeggen Neta en Nino tegelijk.

'Het is oké' zeg ik.

'Loop je dan even mee' vraagt hij.

Ik knik en loop achter hem aan. 'Blijf maar hier Ryu' hoor ik Severino zeggen.

De man neemt me mee naar een dokterskamer. 'Ga maar op het bed zitten' zegt hij.

Ik doe wat hij zegt. 'Kun je je shirt uitrekken alsjeblieft?'

Ik doe wat hij vraagt en hij komt achter me zitten. 'Hoe zijn deze veroorzaakt' vraagt hij.

'Riemen, zwepen, touw, handen, nagels, stokken... eigenlijk alles wat ze konden vinden hebben ze gebruikt.'

Hij zucht diep en begint ze te tellen. En hij schrijft het ook op. 'Wat is uw naam eigenlijk?'

'Oh, ik ben me helemaal vergeten voor te stellen natuurlijk. Mijn naam is Biagio. Noem me maar Gio. Ik ben Severino's broer.'

'En de vader van Neta en Nino?'

'Klopt.'

'Mag ik vragen waar de moeder van Nino en Neta is?'

'Ze is samen met mijn moeder in Italië. Ze zijn daar op familiebezoek bij mijn oom.'

Ik knik. 'Hoe is je moeder gestorven' vraagt hij na een tijdje.

'Mijn vader... hij...'

Ik voel een brok in mijn keel ontstaan. 'Je hoeft het niet te zeggen' zegt hij snel, 'als je niet wil dan moet je dat zeggen.'

Ik knik. 'Ben je ooit wel eens naar een psychiater gegaan? Of psycholoog? Om over alles te praten?'

'Nee, ik heb het altijd verzwegen.'

'Heb je nog nooit gehuild erom? Of met iemand erover gepraat?'

'Nee... nog nooit.'

'Mmh. Ik ben klaar, je mag je shirt weer aantrekken.'

Ik doe wat hij vraagt en spring van het bed af. 'Heb je allergieën' vraagt hij.

'Niet dat ik weet.'

'Laten we dan maar weer terug gaan.'

Ik knik en loop achter hem aan terug naar de zitkamer. Ruggero staat op zodra hij mij ziet. 'Zullen we terug naar onze kamer' vraagt hij aan me.

'Kay' zeg ik.

Hij pakt mijn hand en trekt me de kamer uit. 'Goede nacht' zeg ik nog snel.

Als we boven zijn sluit hij ons op in zijn kamer. Zodra hij zich naar mij toedraait ren ik in zijn armen. 'Wat is er' vraagt hij verbaasd.

Ik haal mijn schouders op. 'Heb je gewoon behoefte aan knuffelen' vraagt hij.

Ik knik. Hij tilt me op en zet me neer op bed. Hij gaat op zijn rug liggen en ik ga op hem liggen. Hij geeft een kus op mijn hoofd. 'Huilen mag' zegt hij.

Ik knik zachtjes. Hij streelt met zijn handen door mijn haar en geeft kusjes op mijn hoofd. 'Ik houd van je gattina' zegt hij, 'en je mag me altijd alles vertellen wat je wil. Of je hoeft niet te praten. Je mag huilen, je mag schreeuwen maar alsjeblieft verzwijg niets. Laat me zien of merken hoe je je voelt, oké?'

'Kay.'

We blijven zo een tijdje liggen. Waarin ik nadenk over de vragen van Gio. Hij vroeg of ik ooit heb gepraat erover. Maar dat heb ik niet. Niemand vroeg me wat er gebeurd is. Of dat ik erover wilde praten.

En nu is Ruggero er opeens waar ik niet eens bij hoef te praten maar gewoon uit mag huilen als ik wil. 'Zullen we gaan slapen' vraag ik zacht.

'Als je dat wil.'

Ik knik en rol van hem af. Hij gaat rechtop zitten en geeft een kus op mijn hoofd. 'Ik kan je je eigen kleding geven' zegt hij, 'maar je mag ook weer in mijn shirt slapen.'

'Jouw shirt' zeg ik.

Hij glimlacht en geeft me een shirt. Ik trek mijn shirt uit en mijn BH. Snel doe ik zijn shirt aan. Daarna trek ik mijn broek uit en ga onder de dekens liggen. Hij komt snel naast me liggen en geeft een kus op mijn hoofd. 'Dormire bene il mio amore.'