my boss, the Italian

* venticinque *

'Het spijt me' zeg ik, 'dat... dat bedoelde ik niet.'

'Milena' zegt mijn oom, 'waarom ben je zo bang voor ons?'

'Ik...ik... doordat u... ik heb nachtmerries.'

'Over wat?'

'Alles. Opgesloten worden, geslagen worden,  geschopt worden, gekleineerd worden. Alles wat u deed, dat herinner ik me nog. Heel erg goed.'

Ik voel tranen in mijn ogen branden en veeg ze snel weg. 'Je bent rustiger nu' zegt mijn oom, 'en tot nu toe heb je me nog niet boos gemaakt. Er is een kleinere kans dat ik je nu nog ga straffen.'

Ik sla mijn ogen neer en knik. 'Waar heb je trouwens gewoond al die tijd' vraagt mijn vader.

'Gastgezinnen, in een instelling van jeugdzorg en op mezelf toen dat kon.'

'Welk niveau heb je gedaan' vraagt mijn oom.

'Vwo, dat heb ik gehaald en daarna stopte ik met school. Ik ben gaan werken.'

'Gaan werken? Met dat niveau?'

Ik knik. 'Niets paste echt bij mij' zeg ik, 'en ik had geen familie die me hadden zien opgroeien om me te helpen.'

Mijn oom en vader kijken elkaar. 'Je was best goed met andere kinderen vroeger' zegt mijn oom.

'En ook met dieren' zegt mijn vader.

'Dus iets met baby dieren?'

Ze grinniken. 'Je zou wel een dierenarts kunnen zijn' zegt mijn oom, 'dan help je dieren. En er komen vaak kinderen mee.'

'Ik kan niet tegen bloed' zeg ik zacht, 'kwam ik achter bij biologie.'

'Waardoor' vraagt mijn vader.

'We moesten een hart ontleden, ik moest snel naar de wc voordat ik in de klas zou overgeven.'

'Dan heeft ze dat niet van onze kant van de familie geërfd broer' grijnst mijn oom.

Mijn vader schud zijn hoofd en gaat naast zijn broer zitten. 'Dus wat nu' vraag ik zacht.

'Wachten' zegt mijn vader.

'Waarop' vraag ik zacht.

'De baas geeft vanavond een feestje zodat we onze woede kwijt kunnen. Of onze spanning.'

'Hoe bedoelt u dat?'

Mijn oom wil iets zeggen maar mijn vader zegt: 'Nee, dat is iets wat je niet hoeft te weten.'

'Wat gaat u dan met mij doen?'

'Je gaat mee, de baas bepaalt wat hij met je gaat doen.'

Ik knik langzaam en vraag: 'Hoe lang heb ik dan geslapen?'

'Twee of drie uur' zegt mijn oom, 'ik hoorde dat het meisjes van Moretti hier was, maar dat jij dat was wist ik niet.'

Ik knik langzaam. 'Heb je honger' vraagt mijn oom.

Ik schud mijn hoofd. 'Nee, toch bedankt voort het vragen.'

Hij knikt even kort. We blijven in de kamer tot ongeveer half tien. Mijn vader loopt voor me uit naar een kamer een paar gangen verderop. Als we daar binnenlopen zijn alle ogen op mij gericht.