my boss, the Italian

* ventiquattro *

'Ruggero was mijn baas, ik werkte in zijn restaurant waar ik hem ontmoete. Hij nam me mee omdat hij wilde praten hoe ik het vond werken voor hem. En ik werd verliefd op hem. Toen ontvoerde hij me en hij bracht me naar zijn huis.'

'Je werd verliefd op hem?'

'Ja.'

'Heeft hij iets bij je gedaan?'

'Ehm...'

Ik voel mijn wangen rood worden. 'Ja dus' zegt hij.

Ik maak me zo klein mogelijk. 'Doe me geen pijn alsjeblieft' fluister ik.

'Milena, ik ben veranderd sinds toen. Begrijp je dat?'

'Ja.'

'Geloof je me ook?'

'Niet echt.'

'Dat snap ik ook wel, ik heb je veel pijn gedaan. Maar daar heb ik spijt van Milena.'

Ik wil erop reageren maar mijn oom komt binnen. Ik duik weer in elkaar. 'Praat ze al' vraagt hij.

'Ja' zegt hij, 'dat doet ze. Kom op Aurelio, rustig.'

'Nee niets rustig, ze hult met de vijand.'

'Ze kon toch niet weten dat wij vijanden zijn van Moretti?! We hebben haar nooit iets verteld over dit! Of heb jij wel contact met haar gehad nadat ze werd weggehaald bij je?'

Aurelio kijkt hem kwaad aan. 'Nou' vraagt mijn vader kwaad.

'Nee, ik had geen contact met haar. Maar ik ben niet van plan om haar anders te behandelen.'

Ik maak me weer zo klein mogelijk. 'Niet doen' fluister ik, 'alsjeblieft. Ik zal alles doen, maar doe me geen pijn. Ik smeek het u zio.'

Hij pakt mijn haar beet. 'Hoe kan jij Italiaans? Zover ik me kan herinneren hebben wij nooit Italiaans gepraat bij jou in de buurt.'

'Ruggero leerde het me. Af en toe sprak hij het en dat pikte ik op.'

Hij laat mijn haar los. 'Dus je spreekt en de waarheid en je luistert naar ons. Dat is een hele verbetering sinds de laatste keer dat ik je zag, nipote.'

Ik sla mijn ogen neer. 'Ik ga doorgeven aan capo wat ze weet' zegt mijn vader.

Hij loopt weg. 'Dan zijn we dus nu met zijn tweetjes' zegt mijn oom.

Ik beweeg weg van hem. 'Niet doen' zegt hij, 'zolang je luistert zal ik je geen pijn doen. Dat weet je toch?'

Ik knik zachtjes. 'Dat weet ik' fluister ik.

'Mooi' zegt hij.

Hij gaat op het andere bed zitten. Nu ben ik eigenlijk benieuwd naar hoe lang ze al bij deze maffia bende horen. Maar vragen durf ik het niet, wat als hij me weer pijn doet voor te nieuwsgierig zijn. Mijn vader komt weer binnen lopen. Hij zegt iets snels tegen zijn broer en kijkt daarna naar mij. 'Heb je vragen voor ons?'

'Eigenlijk wel ja' zeg ik zacht.

'Vraag maar' zeggen ze tegelijk.

'Hoe lang zitten jullie al bij...'

'Deze bende' vraagt mijn oom.

Ik knik. 'Sinds we uit de gevangenis kwamen zijn we hier gaan wonen' zegt hij, 'voordat we de bak ingingen waren we al lid. We hielden huizen in de gaten.'

'We hadden maten nodig in de bak' zegt mijn vader, 'en twee jongens daar hebben ons hierheen gebracht.'

'Oké' zeg ik zacht, 'dan heb ik verder geen vragen meer.'

'Dat was alles' vraagt mijn vader.

'Nieuwsgierigheid is slecht' zeg ik.

'Wie maakte je dat wijs' vraagt mijn vader.

Ik kijk mijn oom aan. 'Jij' vraagt hij aan mijn oom.

'Sì' zegt mijn oom, 'ze snuffelde tussen mijn spullen. En dat wilde ik niet. Dus ik strafte haar.'

'Hoe strafte je haar?'

'Hoe heb ik je daar ook alweer voor gestraft Milena' vraagt mijn oom.

'U sloot me op in een kamer zonder ramen en zonder verlichting.'

'Hoe lang ook alweer?'

'Een dag lang.'

'Dat is best gemeen broertje' zegt mijn vader, 'je weet dat ze bang is voor het donker.'

'Weet ik, maar ze luisterde daarna wel. Dus als ze me nu weer boos maakt doe ik het weer.'

Gelukkig ben ik niet meer bang in het donker. Maar dat ga ik lekker niet aan hen vertellen. Dan gaan ze andere straffen bedenken voor me. En die zijn vele malen erger dan in het donker worden opgesloten. 'Milena' zegt mijn vader, 'waarom vind je Ruggero leuk?'

'Omdat Ruggero voor me zorgt. Hij geeft echt om me.'

Ik sla mijn handen voor mijn mond. Hier ga ik sowieso straf voor krijgen!