Week in a Lifetime Chance

Chapter 9

"Welcome to my home! :)" naiwan silang nakatingin sakin habang ako naman ay walang kasing lawak ang ngiti.

"Okay, but we'll still check if there's people around here." naisip ko naman, kahit saan naman kami magpunta may mga tao pa rin e. Hindi ba nila naisip na safer sa bahay namin? Kasi compound kami e, hindi kami sa tabi ng kalsada. Looban rin kami and by now, nasa kwarto na ang mga kapitbahay namin at mahimbing na natutulog.

Hinayaan ko muna sila at nilingon naman si Adam ngayon na namutla na ata. Hahahaha. Syempre hindi ko na pinansin yun, inisip ko nalang din kung pano nga ba siya iingatan pagbaba mula pagpasok ng bahay.

"Uh.. Wait..." kinuha ko yung shades at bonnet ko mula sa bag ko, malaking tulong din yung sweater niya I think. Anyway, wala namang masyadong lampost papasok samin. At nasa loob na kami ng compound, FYI!

"Hmp! You still look like a prince! What's the use of cover-up?" hinayaan niya lang ako isuot sakanya yung mga gamit ko at hindi naman siya pumalag. Pagkatapos kong bitawan yung comment kong yun at bumukas na ang pintuan namin.

"Okay, it's clear. Let's go." sabi ni Miss Jae samin.

Nang makababa na kami ay kumibo na rin si Adam, "Is it okay if we bring them along?", referring to the staff na kasama namin.

"Of course, they had rough day as well."

"Let's go inside and have some dinner! Kain po tayo!" pag-alok ako naman sa staff habang nakasunod sakin si Adam.

"No, they won't eat. They'll just uhmm—" pagpigil naman sakin ni Adam sa paglalakad.

"Ano ka ba, Adam? Tao din sila, nagugutom. Let's go po!"

[Nine's Residence]

"Mommy!"

"Oh anak, nakauwi ka— ANO YANG NILALANG NA YAN!? JASKO! Totoo nga, akala ko nananaginip lang ako kanina! Ikaw ba hijo ang nagpaalam sa anak ko?"

"Alam mo na, Mi? Paano?" tumingin naman ako kay Adam for an answer or an explanation or whatever! Bat alam na nila Mommy? Ipinagpaalam niya ako?

"Yes. Sorry for—" agad namang pag sagot ni Adam sa nagpapanic kong ina.

"Pinaalam mo ako sakanila?"

"Of course, why not?" sagot niya naman sakin na akala mo ang nonsense nung tinanong ko.

"Again, Mrs. Tamonyera, I'm really sorry for—"

"No, no! Hijo, you don't have to apologize. I will prepare you dinner."

"Teka lang, Mother, let me handle this one!" sarili ko lang naman ang tinutukoy kong magaling mag luto kanina. Although, si Mommy talaga ang nakakapagsatisfy ng cravings ko.

"Okay, honey. Pero bago yan, kunan mo muna kami ng picture para naman may remembrance kami," pagkasabi non ay kinuha ko na ang phone ko sa bulsa ko at kinunan sila ng maraming picture. I was wondering kung nasaan si Daddy.

"O siya, I'll leave you two a privacy."

"Thank you." sabi ulit ni Adam, pakagalang naman! Napaka-cute niya pa dahil nagbow siya as a sign of respect.

"No problem, hijo. Just call me upstairs if you need help."

Pagkatapos nun ay hinatak ko na ng marahan si Adam sa kusina, hinanda ko na rin isa-isa yung mga ingredients na kailangan maging yung mga kasangkapan sa pagluluto. Naiwan lang nakatayo dun si Adam at hindi ko mapigilang ma-conscious kasi pinapanood niya lang ako. Hindi pa rin niya tinantanggal yung bonnet at yung shades ko naman ay nakasabit lang sa collar ng damit niya, kinikilig tuloy ako lalo dahil hindi niya parin tinatanggal, omgggggg hindi ko talaga lalabhan yung bonnet ko tapos ipe-frame ko yung shades ko!