Moonlight🌙

Κεφάλαιο 1

Το ξυπνητήρι δεν έλεγε να σωπάσει και γι' αυτό αποφάσισα να σηκωθώ. Το έκλεισα και έτρεξα στο μικρό μπάνιο στην άκρη του δωματίου μου.
Πλύθηκα και βγήκα έξω για να ντυθώ. Είχα κιόλας αργήσει αλλά δεν με ένοιαζε. Έτσι κι αλλιώς ούτε το πλάσμα που είχα υποχρεωθεί να αποκαλώ πατέρα μου το ένοιαζε. Κατέβηκα τις σκάλες νυχοπατώντας με την τσάντα μου στον ώμο. Ο μπαμπάς κοιμόταν στον καναπέ και αν τον ξυπνούσα θα είχα πρόβλημα. Λογικά θα είχε ξενυχτήσει πάλι σε κανένα από τα μπαράκια όπου σύχναζε κάθε βράδυ, με πολύ ποτό και τσιγάρα. Σε ένα από αυτά που είχε γνωρίσει και την μαμά. Έδιωξα την σκέψη της από τον νου μου μιας και με πλήγωνε και πήγα στην κουζίνα. Το ροχαλητό του μπαμπά κάλυπτε τον ήχο που έκανε η πόρτα του ψυγείου όταν άνοιγε. Αναστέναξα. Πάλι νηστική θα την έβγαζα μέχρι να θυμηθεί ο μπαμπάς να μαγειρέψει το μεσημέρι, αν το θυμόταν. Ως συνήθως είχε εξαφανίσει κάθε ίχνος φαγητού από την κουζίνα. Άρπαξα μια μπανάνα που βρήκα πρόχειρη και έκανα να βγω από την πόρτα όταν άκουσα μια φωνή πίσω μου που με έκανε να παγώσω.
"Για πού το βάλαμε δεσποινίς;" το χέρι του έπεσε βαρύ στον ώμο μου και με τράνταξε ενώ με το άλλο με χάιδευε σε σημεία που ούτε ήθελα να σκέφτομαι.
"Στο σχολείο μπαμπά" ψέλλισα τρέμοντας και προσπαθώντας να διατηρήσω τη φωνή μου όσο πιο σταθερή γινόταν. Ήμουν δεκαέξι χρονών, πήγαινα δεύτερα Λυκείου κι όμως ακόμα τον φοβόμουν όπως και τις πρώτες φορές που μου είχε δείξει τι κάθαρμα ήταν. Είχα μάθει πλέον γιατί είχε φύγει η μαμά. Εκείνος είχε καταφέρει να την διώξει έτσι όπως της φερόταν και γνώριζα από πρώτο χέρι τι της είχε κάνει. Όσο για 'μένα δεν έχω ιδέα πώς γεννήθηκα. Αποκαλώ την Μάγια μητέρα μου γιατί είναι η μόνη γυναίκα που θυμάμαι. Ίσως να είχα γεννηθεί και από κάποια άλλη. Ο μπαμπάς λέει ότι απλά ξύπνησε μια μέρα και με βρήκε στο κατώφλι του το οποίο σημαίνει δύο πράγματα: είτε απλά με παραμυθιάζει είτε ήταν πολύ μεθυσμένος για να καταλάβει τη διαφορά. Και πραγματικά δεν θέλω να ξέρω τι από τα δύο συμβαίνει.
"Μμμ, εντάξει αλλά μη μάθω ότι έχεις τίποτα πάρε-δώσε με κανένα αγόρι γιατί ξέρεις τι θα γίνει. Έτσι δεν είναι πριγκίπισσα μου;" έκανε και με πίεσε να τον κοιτάξω σηκώνοντας το πηγούνι μου με τα ακροδάχτυλά του.
Με αήδιαζε το άγγιγμά του, μου έφερνε αναγούλα αλλά ήμουν υποχρεωμένη να το υπομένω. Κατένευσα αργά κι εκείνος χαμογέλασε δείχνοντάς μου τα στραπατσαρισμένα του δόντια. Με άφησε να φύγω και αρπάζοντας τα κλειδιά μου όρμησα έξω από την μονοκατοικία όπου μέναμε, κάπου στα προάστια της πόλης.
Το σχολείο είναι πολύ κοντά στο σπίτι μου οπότε πηγαίνω κάθε μέρα με τα πόδια.
Όταν έφτασα στην αυλόπορτα είχε κιόλας χτυπήσει το κουδούνι κι έτσι έτρεξα στην τάξη μου διασχίζοντας την μεγάλη, καλυμμένη με τσιμέντο αυλή.
Με το που άνοιξα την πόρτα για να μπω μέσα, το πρώτο χαρτάκι εκτοξεύτηκε με ταχύτητα αστραπής από το χέρι κάποιου μαθητή. Το έπιασα στον αέρα και αφού μουρμούρισα ένα συγγνώμη για την αργοπορία μου στον καθηγητή, σωριάστηκα στο τελευταίο θρανίο, στην μέσα καρέκλα δίπλα στον τοίχο όπου και καθόμουν μόνη μου. Έβγαλα το βιβλίο της Ιστορίας μου, το άνοιξα σε μια τυχαία σελίδα και απορροφήθηκα από το χαρτάκι. Το άνοιξα και διάβασα το κοσμητικό επίθετο που βρισκόταν γραμμένο μέσα. Έπειτα, συνηθισμένη καθώς ήμουν σ' αυτή την παρενόχληση το έκανα πάλι μπάλα και το πέταξα στον κάδο. Περιέργως, τα λόγια του καθηγητή που με φώναζε τράβηξαν την προσοχή μου.
"Δεσποινίς Χόθορν, αφού έτσι κι αλλιώς δεν προσέχετε ποτέ στο μάθημα ίσως να σας ενδιέφερε να ξεναγήσετε τον καινούργιο σας διπλανό στο σχολείο μας μετά το μάθημα."
Τινάχτηκα και στραβοκατάπια. Άρχισα να βήχω και από παντού εκτοξεύτηκαν σχόλια του τύπου "καημένο παιδί πού έμπλεξες" ή "καλό κουράγιο μάγκα μου" και τα λοιπά.
Τα αγνόησα για ακόμα μια φορά και στράφηκα προς το αγόρι που στεκόταν κοντά στον καθηγητή, δίπλα στην έδρα και που είχα προσπεράσει πλήρως όταν μπήκα. Ήμουν από τους χειρότερους μαθητές της τάξης και η παρατηρητικότητα σε αυτόν τον τομέα δεν ήταν το φόρτε μου.
Το αγόρι κάθισε δίπλα μου και μου έτεινε το χερι του.
"Ρέιγκαν" συστήθηκε χαμογελώντας.

----------------------------------------------------------
Credits για το υπέροχο εξώφυλλο στην zoekrd