Τον κοίταξα αποσβολωμένη όμως κατάφερα να του ανταποδώσω το χαμόγελο.
"Θάλεια" συστήθηκα κι εγώ σφίγγοντάς του το χέρι. Ήταν ψηλός, μυώδης και όμορφος με αστραφτερό χαμόγελο, γαλανά μάτια και κατάξανθα μαλλιά. Είχε τρυπημένα αυτιά και ήταν ντυμένος με απλά καθημερινά ρούχα, έδειχνε ελαφρώς ατιμέλητος, όχι ότι με πείραζε.
"Κύριε Άντεργουντ, ελπίζω να περάσετε μια ευχάριστη σχολική χρονιά στο 8ο Λύκειο του Οχάιο. Και ελπίζω επίσης να μη σας επηρεάσει καθόλου η διπλανή σας, λόγω της ατυχέστατης συγκατοίκησής σας, μιας και έχω ακούσει ότι βγάζετε καλούς βαθμούς" ολοκλήρωσε αγριοκοιτάζοντας προς τη μεριά μου και χαμογελώντας στον Ρέιγκαν. Στριφογύρισα τις κόρες των ματιών μου σε ένδειξη δυσαρέσκειας αλλά δεν είπα τίποτα, μονάχα αναστέναξα. Όπως είπα και πριν είχα συνηθίσει την κακομεταχείριση.
Στο διάλειμμα ο Ρέιγκαν σηκώθηκε για να βγει έξω κι εγώ τον ακολούθησα. Τον ξενάγησα βαριεστημένα και γρήγορα στους χώρους της καθημερινής μου φυλακής και έπειτα υπέμεινα ένα πεντάλεπτο μαρτύριο όπου όλα τα κορίτσια τον περιτριγύριζαν και του ζητούσαν το κινητό του. Όταν ξέμπλεξε επιτέλους από όλο αυτό, ήρθε και κάθισε δίπλα μου στην τάξη.
"Πάω λίγο κυλικείο, εντάξει;" ανακοίνωσε κι εγώ έγνεψα αδιάφορα.
Καθώς σηκωνόταν και βημάτιζε προς τον διάδρομο, ένα χαρτάκι έπεσε από την τσέπη του. Έσκυψα να το σηκώσω αλλά όταν έψαξα με το βλέμμα για να τον βρω, είχε γίνει καπνός. Επέστρεψα στο θρανίο μου και έριξα μια ματιά στο κιτρινισμένο χαρτί. Ήταν μια ζωγραφιά από κάρβουνο που παρίστανε ένα καλύβι, περιτριγυρισμένο από βουνά και δάση, μέσα σε μια κοιλάδα. Άγγιξα με τα ακροδάχτυλά μου το μαύρο τοπίο.
YOU ARE READING
Moonlight🌙
Vampire"Θάλεια είσαι διαφορετική. Δεν είσαι όπως όλος ο κόσμος. Είσαι προορισμένη να τον σώσεις." "Το μόνο πράγμα για το οποίο είμαι προορισμένη είναι να σε ξεχάσω Ρέιγκαν..." Ζώντας μία κατεστραμμένη ζωή, σε διαλυμένη οικογένεια, με κατακερματισμένο παρελ...
