Moonlight🌙

Κεφαλαιο 11

Καθίσαμε σιωπηλές για αρκετή ώρα. Πάω στοίχημα ότι είχε βραδιάσει όμως με την έκλειψη κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος.
"Οι λασπάνθρωποι εμφανίζονται παντού;" ρώτησα διστακτικά. Δεν μου άρεσε να ξύνω παλιές πληγές όμως έπρεπε να ξέρω.
"Όχι" απάντησε εκείνη ατάραχα "μονάχα σε χωμάτινα ή λασπώδη εδάφη. Κι αυτό μόνο σε ορισμένα οικοσυστήματα όπως δάση, ζούγκλες, πεδιάδες ή βουνά. Τα περισσότερα βασίλεια είναι χτισμένα σε πεδιάδες."
"Και γιατί δεν εμφανίζονται κατευθείαν μέσα στο βασίλειο;"
"Μα γιατί, πολύ απλά το κάθε βασίλειο είναι εντοιχισμένο με ισχυρή μαγεία. Οι λασπάνθρωποι είναι αδύναμοι απέναντι στη μαγεία κι έτσι δεν μπορούν να μπουν μέσα σε ένα βασίλειο αν δεν σπάσουν πρώτα το τείχος που το περιβάλει. Πολλά βασίλεια έχουν πέσει μετά από μαζικές και συνεχείς επιθέσεις λασπάνθρωπων, ειδικά όταν τα ξεκόβουν από άλλα βασίλεια όπου μπορούσαν να ανεφοδιαστούν. Οι νάνοι, τα υβρίδια, τα ξωτικά, οι μάγισσες, οι νεράιδες, όλα αυτά είναι πλάσματα που πλέον υπάρχουν σε απειροελάχιστους αριθμούς, διασκορπισμένα σε διαφορά μέρη. Τα βασίλεια τους είχαν πέσει και τώρα ζητούν βοήθεια από τα εναπομείναντα. Όμως τα δύο δικά μας βασίλεια αρνούνται να βοηθήσουν τα μαγικά πλάσματα και τα τέρατα που το έχουν ανάγκη, αναγκάζοντάς τα να βρουν αλλού καταφύγιο. Λέγεται μάλιστα ότι όλα τα τέρατα που έχουν χάσει τα βασίλειά τους έχουν κιόλας αρχίσει να χτίζουν ένα καινούργιο, σε κάποια κρυφή τοποθεσία για να μην το βρίσκει κανείς, έτσι ώστε να επιβιώσουν ζώντας όλα μαζί."
Έμεινα να σκέφτομαι όλα όσα είχα ακούσει. Μα γιατί τόση κακία; Τέρατα δεν ήμασταν όλοι; Γιατί να επικρατεί τόσο μίσος μεταξύ μας;
Αναστέναξα βαριά και γύρισα αλλού την κουβέντα. Αυτό το θέμα έκανε και τις δυο μας να δυσφορούμε.
"Αλήθεια, τι χρώμα έχουν κανονικά τα μάτια σου;" ρώτησα τη Νεφέλη όλο περιέργεια. Ήταν ένα ερώτημα που με βασάνιζε από τη στιγμή που την είχα γνωρίσει.
Μου χαμογέλασε.
"Θες να δεις;"
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.
Εκείνη έκλεισε τα μάτια, πήρε μια βαθιά ανάσα και χαλάρωσε το σώμα της. Έπειτα από λίγο, όλα τα στοιχεία λυκανθρώπου, άρχισαν να φεύγουν από πάνω της, ώσπου έμεινε ένας φυσιολογικότατος άνθρωπος.
Όταν άνοιξε τα μάτια της, έμεινα έκθαμβη από το λαμπερό, σχεδόν λαχανί πράσινο χρώμα τους.
Έσκασε ένα ακόμα πλατύτερο χαμόγελο βλέποντας την έκπληξή μου.
"Όλοι οι λυκάνθρωποι μπορούν να πάρουν την ανθρώπινη μορφή τους, πράγμα το οποίο έχω παρατηρήσει πως δεν συμβαίνει με τους βρικόλακες. Έτσι είναι πιο δύσκολο να μας εντοπίσουν πλάσματα διαφορετικού είδους. Επίσης, επειδή ξέρω ότι είσαι έτοιμη να με ρωτήσεις, έφυγα από το βασίλειο με άδεια του βασιλιά, με τη δικαιολογία ότι πήγαινα να κυνηγήσω βρικόλακες. Ο πραγματικός λόγος είναι ότι απλά θέλω να ξεφύγω από την καταπίεση. Και θέλω να βρω την τρίτη Επίλεκτη. Αλλά κι εσύ καλή είσαι" πρόσθεσε και έσκασε στα γέλια με το ξινισμένο ύφος μου.
"Ευχαριστώ θα το 'χω υπ' όψιν μου" έκανα τη δήθεν πειραγμένη και μετά σκάσαμε κι οι δυο στα γέλια.