Moonlight🌙

Κεφάλαιο 35

Είχαν περάσει μερικές μέρες αφ' ότου είχαμε βρει τον Τζάστιν. Από τότε εγώ και το μικρό τερατάκι είχαμε γίνει αχώριστοι. Η Νάγια με πληροφόρησε πως το γεγονός ότι δεν μπορούσε να πετάξει καλά, το ένα του φτερό ήταν λίγο πιο κοντό από το άλλο με αποτέλεσμα να μην έχει ισορροπία και έλεγχο των κινήσεών του κατά τη διάρκεια των πτήσεων, ήταν μάλλον ο λόγος για τον οποίο τον είχαμε βρει μόνο του στο δάσος. Αυτός ίσως ήταν και ο λόγος για τον οποίο κανείς δεν είχε έρθει προς αναζήτηση του μικρού. Οι γρύπες εγκαταλείπουν οποιοδήποτε 'ελαττωματικό' μέλος της οικογένειάς τους μιας και δεν τους είναι τίποτα πέρα από βάρος.
Αυτή η πληροφορία κάθε άλλο παρά ευχάριστη ακουγόταν και είχα αρχίσει να αναθεωρώ κάθε πρωτύτερη γνώμη μου περί γλυκύτητας των γρυπών.
Τα τοπία του ταξιδιού μας εναλλάσσονταν εξίσου ανιαρά με όλα όσα είχαμε ήδη δει. Τα κακοτράχαλα μονοπάτια που αναγκαζόμασταν να ανεβαίνουμε κατά το πέρασμά μας από διάφορα βουνά ήταν ιδιαιτέρως εξουθενωτικά και είχα αρχίσει να ανησυχώ για τη Νάγια. Αν και δεν το έδειχνε ιδιαίτερα, δεν παραπονιόταν και δεν ζητούσε στάσεις, κάθε φορά που σταματούσαμε έδειχνε όλο και πιο κουρασμένη. Κόμποι ιδρώτα κυλούσαν στο πρόσωπό της το οποίο είχε μεταμορφωθεί σε μια μάσκα πόνου. Παρ' όλα αυτά επέμενε να προσπαθεί να το κρύψει.
Εκείνο το βράδυ είχαμε διαλέξει ένα μεγάλο άδειο σπήλαιο για να ξεκουραστούμε. Η νύχτα ήταν έναστρη και το γεμάτο φεγγάρι, μια ολόφωτη πανσέληνος, κρυβόταν πού και πού πίσω από κάποιο συννεφάκι. Οι τρεις λυκάνθρωποι που με συνόδευαν έβγαιναν ανά διαστήματα για να αλυχτίσουν ενώ από την άλλη η Ίσμαηλ είχε ξεραθεί από το πρώτο δευτερόλεπτο μέσα στον ζεστό της υπνόσακο.
Ήταν πλέον περασμένα μεσάνυχτα, ο Ίλας και η Νεφέλη, που βρισκόταν αγκαλιά με τον Τζάστιν, ναι μετά από μερικές μέρες συμβίωσης είχε καταφέρει να τον αγαπησει, είχαν πάει κι αυτοί για ύπνο. Εγώ ξαγρυπνούσα και μην μπορώντας να κλείσω μάτι αποφάσισα να βγω έξω.
Στην άκρη του γκρεμού γύρω από τον οποίο ελισσόταν το φιδογυριστό μονοπάτι το οποίο, με βάση την Ίσμαηλ ακολουθούσαμε, καθόταν μόνη της η Νάγια με την μεταμόρφωση του λυκανθρώπου να έχει βγει στην επιφάνεια.
Πλησίασα και κάθισα διστακτικά δίπλα της.
Για λίγο μείναμε αμίλητες να κοιτάμε τα αστέρια. Άφησα ένα μικρό μειδίαμα να βγει στην επιφάνεια δειλά-δειλά.
"Δεν νυστάζεις;" η ερώτησή της έσκασε σαν βόμβα κομματιάζοντας τη σιγή.
"Μπαα. Εσύ γιατί δεν κοιμάσαι; Δεν είσαι κουρασμένη;" δεν ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να τη ρωτήσω αυτό για το οποίο είχα κάτσει δίπλα της.
"Όχι. Θέλω απλά να σκεφτώ. Και όχι δεν ενοχλείς κάτσε να μου κάνεις παρέα βρικόλακα."
Σκληρή. Και απόλυτη. Όπως πάντα.
"Πονάς;", το ρώτησα. Μπράβο μου. "Εννοώ, σε βλέπω πως ψιλοζορίζεσαι. Μορφάζεις, κουράζεσαι εύκολα, Νάγια σε βλέπω. Δεν μπορείς να κρύψεις το γεγονός ότι δεν έχεις αναρρώσει πλήρως. Καταπιέζεις τον εαυτό σου. Σταμάτα το πριν πάθεις κάποιο κακό. Όταν πονάς να μας το λες, μια στάση επιπλέον δεν θα είναι εμπόδιο ούτε τόσο μεγάλη χρονοκαθυστέρηση στην αποστολή μας."
Εκείνη με κοίταξε. Τα κατακίτρινα μάτια της έμοιαζαν να φωσφορίζουν στο σκοτάδι έτσι όπως το λαμπερό φως του φεγγαριού έπεφτε πάνω τους.
"Πονάω", μουρμούρισε. "Όντως δεν έχω αναρρώσει πλήρως. Αλλά δεν θέλω να σταματάμε για μένα. Δεν μ'αρέσει να νιώθω αδύναμη."
Τόλμησα να πιάσω απαλά το χέρι της στο δικό μου. Εκείνη όχι μόνο δεν τραβήχτηκε αλλά μου έσφιξε μαλακά τα δάχτυλα.
"Αν νιώθεις τώρα αδύναμη και δεν ζορίσεις τον εαυτό σου για παραπάνω απ' όσα πραγματικά μπορείς τότε σε λίγο καιρό θα είσαι και πάλι έτοιμη να γίνεις η πολεμίστρια που μου άλλαζε τα φώτα εκείνη τη μέρα στο δάσος."
Μου χαμογέλασε ντροπαλά και κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.
Δεν μιλήσαμε. Αλλά συνεννοηθήκαμε πλήρως. Ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο μου και σε λίγο είχε αποκοιμηθεί. Κούρνιασα κι εγώ κοντά της και σε λίγο είχαμε βυθιστεί σε έναν βαθύ λήθαργο στην άκρη του γκρεμού.