Moonlight🌙

Κεφάλαιο 30

Τις επόμενες μέρες τις πέρασα κάνοντας μεταρρυθμίσεις στο κράτος των βρικολάκων.
Διέταξα να αποφυλακιστούν όλοι οι βρικόλακες που είχαν καταδικαστεί σε ισόβια ή σε θάνατο και οι λυκάνθρωποι που βρίσκονταν στα πιο ανήλιαγα μπουντρούμια να κληθούν στο παλάτι για να με βοηθήσουν να καταστρώσω το σχέδιο επίθεσης στους λυκανθρώπους. Αν η φιλική προσέγγιση δεν έπιανε θα καταφεύγαμε σε πιο βίαια μέσα.

Η πόρτα του δωματίου μου χτύπησε και εγώ φώναξα ένα αδιάφορο "περάστε".
Η Νεφέλη μπήκε μέσα χαμογελώντας πλατιά.
"Τι κάνει το κορίτσι μου;", ρώτησε γλυκά και με φίλησε απαλά στο μάγουλο καθώς καθόταν δίπλα μου στο κρεβάτι.
Δεν είχα παράπονο, μου φέρονταν ακριβώς όπως θα φέρονταν και σε μια κανονική βασίλισσα και το λέω αυτό επειδή εγώ ακολουθούσα μια πιο πρωτοπόρα πολιτική. Παρ' όλα αυτά φαινόταν να αρέσει σε όλους μιας και πολλοί κάτοικοι έρχονταν και μου εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους που είχα αποτινάξει τον ζυγό του προηγούμενου τέρατος που τους βασίλευε.
"Όλα κομπλέ", είπα τέλος και της χαμογέλασα κουρασμένα.
"Ξέρεις, αύριο θα πάμε στο βασίλειο του Στάικους", μουρμούρισε εκείνη σκεπτική "ελπίζω να τα καταφέρουμε αλλιώς..."
"Αλλιώς μη φοβάσαι, θα του δώσουμε να καταλάβει όπως δώσαμε και στον Γιούργκιο να καταλάβει", χαχάνισα, θυμόμενη το έκπληκτο βλέμμα του βασιλιά των βρικολάκων καθώς τον κάρφωνα με το ασημένιο μου σπαθί.
"Ο Ίλας φρόντισε να υπάρχει πολύ ακόνιτο στα σακίδιά μας και έριξε κάμποσο πάνω στα σπαθιά μας τα οποία είναι ασημένια παρεπιπτώντος", με ενημέρωσε η Νεφέλη.
Χαμογέλασα. Πηγαίναμε πολύ καλά προετοιμασμένοι και για πόλεμο αλλά και για μια φιλική κουβεντούλα. Ήμασταν τρεις Επίλεκτες στο αντίπαλο βασίλειο εκ των οποίων οι δύο έχουν ως βασική μορφή αυτή του λυκανθρώπου. Σχέδιό μας είναι να ξεσηκώσουμε τον λαό αν χρειαστεί για να επαναστατήσει εναντίον του βασιλιά και αν μπορέσουμε ίσως πάρουμε με το μέρος μας και τον στρατό.
Έχω φιλόδοξα σχέδια, το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς. Ένας πανίσχυρος λαός είναι έτοιμος να λάβει το μέρος μου σε περίπτωση πολέμου και όλοι ανεξαιρέτως επιθυμούν την ειρήνη. Αν δεν είναι αυτό αρκετό για να πείσει τον Στάικους τότε δεν ξέρω τι είναι.
Η Νεφέλη μου είπε πως είχε κάποιες δουλειές να κάνει και αποχώρησε από
το δωμάτιο, αφήνοντάς με μόνη μου.

Δεν είχαν περάσει καλά καλά πέντε λεπτά και η πόρτα ξαναχτύπησε. Ξεφύσηξα ελαφρώς αγανακτισμένη που με ενοχλούσαν ξανά μα επέτρεψα να περάσει όποιος με ζητούσε.
Στον χώρο μπήκε ο Νίκολας, ο στρατιώτης τον οποίο είχα ρωτήσει τη συμβαίνει και όλοι με αποκαλούν βασίλισσα, όταν σκότωσα τον προηγούμενο βασιλιά πριν λίγες μέρες. Εκείνος μου χαμογέλασε και υποκλίθηκε. Τον είχα συμπαθήσει αρκετά και μου φαινόταν έμπιστο άτομο γι' αυτό και τον είχα διορίσει αντιβασιλέα και, με δυο λόγια, ήταν το δεξί μου χέρι.
"Καλημέρα βασίλισσά μου", με καλημέρησε και έκλεισε την πόρτα πίσω του.
"Καλημέρα Νικ, συμβαίνει κάτι και με επισκέπτεσαι τόσο νωρίς το πρωί; Και, για το Θεό, σου έχω πει να με λες απλά Θάλεια, εντάξει;", του απάντησα χαμογελώντας μα με μια μικρή αγανάκτηση να χρωματίζει τη φωνή μου.
"Ναι, συγγνώμη Θάλεια, ειλικρινά συγγνώμη, ξεχάστηκα, απλά να, είναι εδώ κάποιοι άντρες από το βασίλειό σου που επιμένουν να σου μιλήσουν ιδιαιτέρως στο γραφείο σου. Λένε πως αυτό που έχουν να σου πουν είναι τρομερά σημαντικό. Θες να τους διώξω ή να διατάξω φρουρούς να περιμένουν στο γραφείο για να μιλήσετε;"
"Τίποτα απ' τα δύο Νίκολας, απλά φερ' τους στο γραφείο μου και άσε μας μόνους, έγινα κατανοητή; Και να μη μας ενοχλήσει κανείς όσο βρισκόμαστε εκεί μέσα."
"Όπως διατάξεις βασίλισσα Θάλεια!", ο Νίκολας κόλλησε το χέρι στο κεφάλι του, υποκλίθηκε βαθιά και έφυγε να εκτελέσει την εντολή μου.
Ετοιμάστηκα λοιπόν κι εγώ και κατευθύνθηκα στο γραφείο μου.
Ίσα που είχα προλάβει να βολευτώ στην μαύρη, δερμάτινη, αναπαυτική καρέκλα μου, όταν τρεις άντρες ντυμένοι στα κόκκινα από πάνω ως κάτω, μπήκαν φουριόζοι στο γραφείο μου. Παρατήρησα πως στις δύο μεριές της πόρτας ο Νίκολας είχε τοποθετήσει φρουρούς για την ασφάλειά μου.
"Κύριοι", έκανα και τους έγνεψα να καθίσουν στις τρεις θέσεις μπροστά από το γραφείο μου από ξύλο οξιάς. "Σε τι οφείλω μια τόσο επείγουσα επίσκεψη;"
Ο πρώτος άντρας, που είχε κοντοκουρεμένα μαλλιά στο χρώμα του κάστανου και καταπράσινα μάτια, έβγαλε τη φεντόρα που φορούσε στο κεφάλι του και πήρε τον λόγο.
"Αξιότιμη βασίλισσά μας", ξεκίνησε, με το μέτωπό του να είναι ήδη ιδρωμένο. "Η επίσκεψή μας αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι αποφασίσατε να κάνετε ειρήνη με τους λυκανθρώπους, φυλή που εδώ και χρόνια παρενοχλεί και τρομοκρατεί τον λαό μας με τον χείριστο τρόπο."
Έκανε μια παύση για να σκουπίσει με ένα κόκκινο μαντίλι τον ιδρώτα του και συνέχισε:
"Θα θέλαμε, σεβόμενοι πάντοτε τη δεύτερή σας φύση και τη στενή, επομένως, σχέση σας με ορισμένους λυκανθρώπους, οι οποίοι τυχαίνει να κατοικούν στο παλάτι, να δηλώσουμε πλήρως αρνητικοί και κάθετοι με αυτή σας την απόφαση."
Καθώς μιλούσε, το πλαδαρό του σώμα πάλευε να χωρέσει στην καρέκλα, με αποτέλεσμα να μου χαρίζει ένα απίστευτα αστείο μα και συνάμα θλιβερό θέαμα.
Οι άλλοι δύο, οι οποίοι προφανώς ήταν δίδυμοι αν κρίνω από το πόσο πολύ έμοιαζαν, με κάρφωναν μέσα από τα μαύρα γυαλιά ηλίου τους, τα οποία με εμπόδιζαν να δω το χρώμα των ματιών τους. Πάντως τα μαλλιά τους ήταν μακριά και κατάξανθα και έφταναν μέχρι τους ώμους τους.
Είχα αρχίσει να χάνω την υπομονή μου με τις ηλιθιότητες που επέμενε να πετάει ο πλαδαρός τύπος οπότε αποφάσισα να το τελειώνω μια και καλή το θέμα:
"Λοιπόν αγαπητέ κύριε, όπως λέγεστε τελοσπάντων, με κουράσατε υπερβολικά με το λογύδριό σας. Το σχέδιο αυτό επικροτείται από τον λαό και από εμένα την ίδια οπότε αυτό σημαίνει, σε περίπτωση που δεν το αντιληφθήκατε ήδη, ότι θα εφαρμοστεί αμέσως μόλις το αποφασίσω εγώ. Ήδη έχουν σταλεί διπλωμάτες για να βρεθεί μία μέση λύση στο ζήτημα και αν όχι, τότε θα προβούμε σε πόλεμο μέχρι να επικρατήσουν οι ιδέες μας. Ελπίζω να έγινε αρκετά κατανοητή", του χάρισα ένα ψεύτικο χαμόγελο και του έδειξα ευγενικά την πόρτα. "Αρκετά σπαταλήσατε τον χρόνο μου, μπορείτε να πηγαίνετε τώρα για να μη βάλω να σας διώξουν με το ζόρι."
Εκείνος γούρλωσε έκπληκτος τα καταπράσινα ξεπλυμένα μάτια του και μια έκφραση μίσους διαγράφηκε στο πρόσωπό του.
"Καλώς λοιπόν, έχετε γεια βασίλισσα Θάλεια αλλά να ξέρετε ότι μια τέτοια άρνηση, ακολουθούμενη από μια τόσο βαριά προσβολή εις βάρος μου θα εχει και συνέπειες. Η αδερφότητά μας θα βρεθεί μπροστά σας κάποια στιγμή αξιότιμη βασίλισσα και τότε θα ευχηθείτε να είχατε πράξει αλλιώτικα. Αντίο σας και καλή μέρα!"
Και μ' αυτά τα λόγια, ο ενοχλητικός τύπος εξαφανίστηκε πίσω από την πόρτα, ακολουθούμενος από τους δύο πιστούς, βουβούς του μπράβους.
Έμεινα να κοιτάζω ανέκφραστη το κενό, σκεπτόμενη τα λόγια του. Φυσικά και δεν θα υπέκυπτα στις απειλές τους αλλά έπρεπε να έχω τον νου μου.
Διέταξα τους φρουρούς να μου φωνάξουν τον Νικόλας κι εκείνος έκανε αστραπιαία την εμφάνισή του, ντυμένος μονάχα με ένα λευκό μπουρνούζι, βρεγμένος, ξυπόλυτος και με τα κοκκινωπά του μαλλιά ανάκατα.
"Θάλεια συγχώρεσε την τόσο αποτρόπαιη ενδυμασία μου αλλά την στιγμή που με ζήτησες μόλις είχα βγει απ' το μπάνιο και μου είπαν πως ήταν επείγον. Πώς πήγε η συνάντηση;"
Έκανα νόημα στον Νικ να καθίσει και άρχισα να του εξιστορώ όσα μου είπε ο κοκκινοντυμένος τύπος, αφού πρώτα συγχώρεσα την πρόχειρη ενδυμασία του.
Εκείνος έμεινε σκεπτικός για λίγο μα όταν με κοίταξε το βλέμμα του ήταν σκοτεινό και προμήνυε κακά μαντάτα.
"Τι συμβαίνει Νικ, πες μου", τον ικέτευσα μιας και δεν άντεχα να τον βλέπω έτσι σκυθρωπό και με είχε φάει και η αγωνία.
"Θάλεια αυτοί οι άνθρωποι προέρχονται από την αδερφότητα των ΣΥΑΒ."
"Τι πάει να πει ΣΥΑΒ;", αναρωτήθηκα και τον κοίταξα περιμένοντας απαντήσεις.
"Είναι η Σκοτεινή Υπόγεια Αδερφότητα Βρικολάκων, το οποίο πρακτικά σημαίνει πως είναι μια μη κυβερνητική οργάνωση που δρα με δικές της πρωτοβουλίες και έχει ως στόχο την εξάλειψη των λυκανθρώπων. Δεν αποζητούν συμμαχία μαζί τους, θέλουν μονάχα να σκορπίζουν τον θάνατο. Αν χρειαστεί, μπορεί να κινηθούν και εναντίον του βασιλιά για να επιτύχουν τον σκοπό τους μόνο που μέχρι να αναλάβεις εσύ την εξουσία ο βασιλιάς ήταν πλήρως ταγμένος στους στόχους της αδερφότητας."
Είχα αρχίσει σοβαρά να αγχώνομαι με όλη αυτή την ιστορία.
"Δεν μπορούν να μπουκάρουν οι στρατιώτες της αυλής στο κρησφύγετό τους και να τους μακελέψουν μια και καλή;", ρώτησα, ελπίζοντας η απάντηση να είναι θετική.
"Δυστυχώς όχι", έκανε ο Νικ θλιμμένα, όπως ακριβώς το περίμενα. "Δεν γνωρίζουμε πού ακριβώς είναι το λημέρι τους και όσους στρατιώτες κι αν έχουμε στείλει να το ερευνήσουν δεν επέστρεψε ποτέ κανένας. Ξέρουν να καθαρίζουν τους αντιπάλους τους και να κρύβουν την μυστική τοποθεσία του κρησφυγέτού τους. Γι' αυτό μας είναι αδύνατο να το εντοπίσουμε."
"Σκατά", μούγκρισα έξαλλη. "Τώρα έχουμε ακόμα έναν εχθρό."
"Μην ανησυχείς Θάλεια, όλα θα πάνε καλά, απλά πρέπει να τους αγνοήσουμε όσο γίνεται και να προχωρήσουμε με το σχέδιο."
Συμφώνησα κουνώντας το κεφάλι και σηκώθηκα, συνοδεύοντάς τον ως την πόρτα. Έτσι κι αλλιώς ήταν η ώρα του μεσημεριανού και η κοιλιά μου είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται έντονα λόγω όλων των τελευταίων, όχι και τόσο ευχάριστων νέων, που είχα μάθει.