Moonlight🌙

Κεφάλαιο 14

Η Νεφέλη τον χαστούκισε με δύναμη και αφήνοντας ένα κατακόκκινο και πολύ λεπτομερές σημάδι του χεριού της στο μάγουλό του, έτρεξε και με αγκάλιασε με δάκρυα στα μάτια. Δεν έκανα καμία κίνηση να ανταποδώσω την αγκαλιά, όχι επειδή είχα θυμώσει μαζί της αλλά επειδή δεν μπορούσα ακόμα να πιστέψω τι είχε μόλις συμβεί.
Το πλάσμα που μου πήρε δευτερόλεπτα για να ερωτευτώ και να θεοποιήσω με είχε παρατήσει για κάποια άλλη, και μάλιστα μία κοπέλα την οποία πριν λίγο μισούσε. Η καινούργια του μορφή ως λυκάνθρωπος τον είχε αλλάξει. Με εχθρεύτηκε και ερωτεύτηκε κάποια άλλη στη θέση μου. Άρα έτσι είναι ο έρωτας τελικά; Τόσο άσπλαχνος; Τόσο επιπόλαιος; Τόσο...φρικτός;
"Θάλεια συγγνώμη" η φωνή της Νεφέλης ακουγόταν αδύναμη "κάνε τον πάλι βρικόλακα, θα δεις, θα επιστρέψει πίσω σε 'σένα, η φύση του λυκανθρώπου φταίει που σε εχθρεύτηκε. Σε αγαπάει Θάλεια. Αλήθεια."
"Αν με αγαπούσε πραγματικά η φυση του δεν θα τον εμπόδιζε να νιώθει όπως πριν για 'μένα. Κι εγώ άλλαξα φύση Νεφέλη και μάλιστα πάνω από μία φορά. Όμως τον αγαπούσα. Πάντα τον αγαπούσα. Ούτε λεπτό δεν έπαψα να τον αγαπώ. Ακόμα κι όταν στην αρχή δεν τον αναγνώριζα όταν ήμουν λυκάνθρωπος, ακόμα και τότε τον λάτρευα. Όμως δεν έχει σημασία πλέον. Δεν θα τον κάνω και πάλι βρικόλακα, δεν θα αντέξω τον ψευτοέρωτά του. Θα μείνει στη χώρα των λυκανθρώπων από 'δώ και πέρα, θα τον πάρουμε μαζί μας και θα τον αφήσουμε εκεί."
"Μα" πήγε να διαμαρτυρηθεί εκείνη όμως εγώ την σταμάτησα.
"Έτσι έχει το σχέδιο τώρα Νεφ. Λυπάμαι αν δεν σ' ευχαριστεί. Αλλά έτσι θα πράξουμε από 'δω και πέρα. Συγγνώμη" ψιθύρισα στο τέλος, πιο πολύ σε 'μένα παρά σε 'κείνη, πιο πολύ για να τ' ακούσει η πληγωμένη μου καρδιά και να ξέρει πως μετάνιωσα για τη λαθεμένη μου απόφαση, πως δεν θα ξανακάνω τα ίδια λάθη, δε θα ξαναπληγωθώ.
Αναστέναξε και με κάρφωσε με τα καταπράσινα μάτια της.
"Δική σου η απόφαση καπετάνιε, εμένα δεν μου πέφτει λόγος, εσύ θα μας σώσεις όχι εγώ. Απλά θέλω να ξέρεις ότι δεν θα στον έκλεβα ποτέ ακόμα κι αν τον αγαπούσα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Θα προχωρήσουμε όπως θέλεις. Όμως τώρα πρέπει να ξεκουραστείς, να ξεχάσεις αυτό το κάθαρμα."
"Εμ, είμαι ακόμα εδώ ξέρετε και σας ακούω" ακούστηκε η μισητή πλέον φωνή του πρώην ερωμένου μου που ως διά μαγείας είχε βγάλει λυκίσια λαλιά "αγάπη εμείς οι δυο θα τα πούμε το βραδάκι" έκανε κλείνοντας το μάτι πονηρά στην Νεφέλη.
Τότε δεν άντεξα και αφού πήρα φορά, τον έφτυσα κατάμουτρα με όλη μου τη δύναμη.
"Μην τυχόν και με ακουμπήσεις βρωμόσκυλο γιατί θα σου βγει ξινό" προειδοποίησε εκείνη και ξάπλωσε στο χαλί, κάνοντάς μου νόημα να πάω κοντά της.
Τα μάτια μου δεν άργησαν να κλείσουν από την κούραση και τη θλίψη και σε λίγα λεπτά αποκοιμήθηκα με την εικόνα του ακόμα στο μυαλό μου.