Moonlight🌙

Κεφάλαιο 32

Έτρεξα με ταχύτητα έξω στο αίθριο όπου οι τελευταίοι λυκάνθρωποι εισχωρούσαν στη χώρα μας και... παραδίνονταν; Τι φάση;
Μπουλούκια ολόκληρα από τα λυκόμορφα πλάσματα είχαν πέσει στα γόνατα και ικέτευαν για έλεος. Άλλα κρατούσαν στα χέρια τους άσπρα πανιά και σημαίες ενώ άλλα προσέφεραν στους φρουρούς και τον λαό τα υπάρχοντα και τα τιμαλφή τους. Η Νάγια που στηριζόταν πάνω μου, κοίταξε έκπληκτη τον λαό της.
"Τι διάολο συμβαίνει εδώ;! Τι κάνουν, γιατί παραδίδονται;", φώναξε έντρομη.
Η Νεφέλη μας πλησίασε και με κοίταξε με περιέργεια. Έπειτα κάρφωσε το βλέμμα της στη Νάγια.
"Χρωστάς εξηγήσεις κυρία μου. Θα μου τις δώσεις όμως μετά."
"Νεφ, τι συνέβη εδώ, γιατί παραδίδονται και γιατί έρχονται κι άλλοι;"
"Ο βασιλιάς τους τούς διέταξε να έρθουν και να παρακαλέσουν για άσυλο. Αυτός έχει αμπαρωθεί στο παλάτι μαζί με τους τελευταίους φρουρούς. Ήταν τόσο απασχολημένος με το να σχεδιάζει την επίθεση στα βασίλειό μας έτσι ώστε αιφνιδιάστηκε πλήρως από τους λασπάνθρωπους. Το κράτος έπεσε και ο βασιλιάς δήλωσε πως αν βγει ζωντανός θα έρθει να παραδώσει το τομάρι του στα χέρια σου για να ζητήσει συγχώρεση για την επίθεση και άσυλο για τον λαό του."
Ένιωσα το βάρος στον ώμο μου να γίνεται πιο έντονο. Η Νάγια κατέρρεε σιγά σιγά.
"Ο πατέρας μου", ψιθύρισε ξέπνοη. "Το κράτος μου, ο λαός μας. Όχι, όχι, όχι, δεν συμβαίνει αυτό, όχι."
"Ηρέμησε", ψιθύρισα "Νίκολας! Έλα εδώ!"
Ο κοκκινομάλλης στρατιώτης μας πλησίασε με ενδιαφέρον. Φαινόταν μια χαρά σωματικά κάτι για το οποίο χαιρόμουν ιδιαιτέρως.
"Πόσες απώλειες έχουμε;", ρώτησα.
"830 βρικόλακες έχουν ταυτοποιηθεί ως νεκροί. Παρ' όλα αυτά ο λαός μας βοηθά τους κυνηγημένους Θάλεια. Τι να ανακοινώσω;"
Το σκέφτηκα λιγάκι.
"Δεχόμαστε το αίτημα για άσυλο. Όλοι οι λυκάνθρωποι να μεταφερθούν στα νεόδμητα σπίτια της ανατολικής γειτονιάς. Δώστε τους τρόφιμα και νερό, φροντίστε όσους το έχουν ανάγκη και μην τους πάρετε τίποτα δικό τους. Στείλτε στρατό να βοηθήσει όσο μπορεί να σωθούν και οι υπόλοιποι, πες τους να πάνε πέρα, μέχρι το άλλο βασίλειο."
"Μάλιστα Θάλεια, όπως διατάξεις!", ο Νικ έφυγε να εκτελέσει τις εντολές μου.
Έπιασα τη Νεφέλη και την κοίταξα σοβαρά.
"Στο δάσος λίγο πιο έξω από το βασίλειο είδα δύο λασπάνθρωπους."
Εκείνη γούρλωσε τα μάτια.
"Στο δάσος του Κόλβιν; Πώς γίνεται αυτό, πες μου ακριβώς τι έγινε και καταρχάς", στράφηκε στη Νάγια "ποια είναι αυτή;"
Αναστέναξα.
"Νάγια θα μείνεις μαζί μου στο παλάτι ή προτιμάς να μείνεις σε ένα από τα σπίτια κοντά στον λαό σου;"
Εκείνη με κοίταξε με αποφασιστικό βλέμμα.
"Θα μείνω κοντά στον λαό μου τώρα που με χρειάζεται αν και θα ήθελα να πολεμήσω δίπλα στον πατέρα μου όμως ξέρω πως είναι αδύνατον και δεν θα μου επέτρεπε ποτέ να εγκαταλείψω τους λυκανθρώπους που ξεσπιτώθηκαν."
"Εντάξει λοιπόν, θα διατάξω να σου χτίσουν ένα μικρό φρουραρχείο. Μέχρι τότε μείνε σε όποιο σπίτι θες. Θα διοικείς τον λαό που σου άφησε ο πατέρας σου μέσα στο κράτος μας. Έχω ήδη αρχίσει να σχηματίζω ιδέες για το τι πρέπει να κάνω στην συνέχεια."
Άρπαξα την Νεφέλη από το μπράτσο και καθοδήγησα την Νάγια για να βρει την ανατολική πλευρά του βασιλείου.
"Είσαι σίγουρη ότι δεν χρειάζεσαι βοήθεια και ότι θα τα καταφέρεις μόνη σου;", τη ρώτησα λίγο πριν απομακρυνθώ μαζί με τη Νεφέλη.
Γύρισε και μου χαμογέλασε.
"Μην ξεχνάς με ποια μιλάς Χόθορν", έπειτα απομακρύνθηκε και χάθηκε πίσω από πλήθος βρικολάκων και λυκανθρώπων.
"Έλα μαζί μου να σου ξεκαθαρίσω μερικά βασικά πραγματάκια", έκανα και τράβηξα τη φίλη μου λίγο παράμερα από τους υπόλοιπους.