"Θάλεια είσαι διαφορετική. Δεν είσαι όπως όλος ο κόσμος. Είσαι προορισμένη να τον σώσεις."
"Το μόνο πράγμα για το οποίο είμαι προορισμένη είναι να σε ξεχάσω Ρέιγκαν..."
Ζώντας μία κατεστραμμένη ζωή, σε διαλυμένη οικογένεια, με κατακερματισμένο παρελ...
*Ανακοινωσούλααα* Φτάσαμε 1K views και no.5 στον Ρομαντισμό🤟🏽 *ΟΚΕΕΕΕΙ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΟΛΟΥΣ ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΟΜΓΓΓ. Ακόμα να το συνειδητοποιήσω:')🌺❣*
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Πίσω στο κεφαλαιάκι μας:) ----------------------------------------------------------- Χασμουρήθηκα και κοίταξα τριγύρω, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω πού βρισκόμουν. Τότε θυμήθηκα. Οι υπόλοιποι κοιμούνταν γύρω μου στη σπηλιά όπου είχαμε κατασκηνώσει για το βράδυ. Ο ήλιος δεν είχε φανεί καλά-καλά ακόμα αλλά το σώμα μου απελευθέρωνε τόνους αδρεναλίνης προειδοποιώντας με ότι ήμασταν κοντά στον στόχο μας. Κοντά στον πυρήνα. Γύρισα ανάσκελα και κοίταξα το γκρίζο πέτρινο ταβάνι. Αναστέναξα. Έμεινα να το κοιτάω με άδειο βλέμμα ηρεμώντας το ταραγμένο μου κορμί. Η Νεφέλη σαν να αντιλήφθηκε με τις λυκίσιες αισθήσεις της ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και ρόλλαρε φτάνοντας δίπλα μου. Με κοίταξε με το όμορφο καταπράσινο βλέμμα της. Άπλωσε το χέρι της και τα ακροδάχτυλά της χάιδεψαν μαλακά τα μπλεγμένα μου μαλλιά. "Σσς όλα θα πάνε καλά. Θα τελειώσει αυτή η ιστορία, το ξέρουμε κι οι δυο αυτό." "Ναι αλλά με τι κόστος;" Σιγοψιθύρισα για να μην ξυπνήσω τους άλλους. "Με τι περαιτέρω απώλειες;" Αναστέναξε. "Δεν ξέρω Θάλεια, ειλικρινά. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι θα το προσπαθήσουμε κι ό,τι γίνει. Καθένας μας κάνει αυτό το ταξίδι για κάποιον. Εγώ το κάνω για τον αδερφό μου. Εσύ; Για ποιον το κάνεις;" Ένιωθα πως δεν μπορούσα να ξεφύγω από το βλέμμα της οπότε απλά την κοίταξα κατευθείαν στα μάτια. "Για τη μαμά." Ψέλλισα. "Κι ας μην τη γνώρισα ποτέ μου." Έγνεψε και δεν μίλησε, ίσως να φοβόταν ότι θα κατέστρεφε την στιγμή αν το έκανε. Δεν υπήρχε λόγος έτσι κι αλλιώς. Όλα είχαν ειπωθεί μέσα σε λίγες φράσεις και τα υπόλοιπα κρέμονταν ανάμεσά μας μέσα στο σκοτάδι πάνω σε μικρές, αραχνένιες κλωστές φτιαγμένες από παραμύθια. Και περιπέτειες. Μισοτελειωμένες περιπέτειες που περίμεναν κάποιος να τις ολοκληρώσει, κάποιος να διηγηθεί το παραμύθι που είχε μείνει αδιήγητο. Κούρνιασε λίγο πιο κοντά μου και μου δάγκωσε τρυφερά το αυτί. Μακάρι. Μακάρι να μέναμε έτσι για λίγο ακόμα. Αλλά όλα τα ωραία καταστρέφονται γρήγορα.
