Moonlight🌙

Κεφάλαιο 31

Όταν κατέβηκα στην τραπεζαρία εντόπισα την Ερμιόνη, την Ίσμα και τη μικρή και πήγα να καθίσω μαζί τους.
"Μεεεερα", έκανε η Ίσμαηλ και μου χάρισε ένα από τα συνηθισμένα της μυστικιστικά χαμόγελα.
"Μέρα κούκλα", έκανε και η Ερμιόνη η οποία έτρωγε με απίστευτη ταχύτητα τηγανίτες με σιρόπι μούρου εκείνη τη στιγμή.
Η Έμμα, όντας μπουκωμένη, αρκέστηκε στο να κουνήσει έντονα το χεράκι της. Έτρωγε ένα απλό τοστ και έπινε χυμό πορτοκάλι οπότε πήρα κι εγώ ένα μπολ δημητριακά από τον μπουφέ, ναι έχουμε και μπουφέ στο παλάτι τρομάρα μας, και σωριάστηκα δίπλα τους.
"Τι λέει το σχέδιο;", ρώτησε η Ίσμα τελειώνοντας την αυγόφετά της.
"Όλα τέλεια πάνε, αύριο θα πάμε στο βασίλειο των λυκανθρώπων."
Απέφυγα να μιλήσω για τον άντρα από το ΣΥΕΒ, δεν ήθελα να τις ανησυχήσω. Ούτε στον Ίλας θα μιλούσα γι' αυτό. Σκόπευα όμως να το πω στην Νεφέλη. Εκείνη ίσως με βοηθούσε πιο άμεσα σ' αυτή τη φάση.
Αφού έφαγα γρήγορα το πρωινό μου σηκώθηκα και πήγα στο δωμάτιό μου. Μπήκα να κάνω ένα γρήγορο μπάνιο και μετά ντύθηκα λιγάκι ευπρεπέστερα, όπως άρμοζε σε μια βασίλισσα, είμαι και βασίλισσα που να με πάρει, και σιγουρεύτηκα ότι το σακίδιό μου ήταν έτοιμο για αύριο για να μην ψάχνομαι τελευταία στιγμή. Κάθισα στο περβάζι του παραθύρου μου και αναστέναξα κοιτάζοντας την θέα των κήπων του παλατιού από κάτω. Ο νους μου έτρεξε για πολλοστή φορά στη Μάγια. Πού να ήταν τώρα; Τι να έκανε άραγε; Ήξερε ότι ο μπαμπάς είχε πεθάνει ή δεν το είχε μάθει ακόμα; Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είχα νιώσει από τότε καμία ενοχή που τον σκότωσα για να τραφώ. Ένιωθα ακόμα την γεύση του αίματός του στο στόμα μου και την ικανοποίηση που είχα νιώσει που επιτέλους έφυγε μια και καλή από τη ζωή μου με τρόπο εξίσου βάναυσο με αυτόν που μου φερόταν. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί με μισούσε τόσο. Ήμουν παιδί του, έπρεπε να του δίνω χαρά, μπορεί να ήταν ένας μπεκρούλιακας και να είχε δώσει όλα του τα λεφτά σε τσιγάρα, αλκοόλ και στον τζόγο μα θα έπρεπε να με αγαπά, ίσως έτσι κατάφερνα να τον βοηθήσω κι εγώ να απεξαρτηθεί. Μα με όλα όσα έκανε το μόνο που κατάφερε ήταν να με κάνει να τον μισήσω. Τον μισούσα κάθε μέρα και περισσότερο ώσπου δεν πήγαινε άλλο. Το γεγονός ότι άλλαξα σε βρικόλακα απλά διευκόλυνε την κατάσταση, αν δεν ήταν αυτό ίσως είχε βρεθεί άλλη αφορμή για να τον βλάψω. Ανατρίχιαζα κάθε φορά που σκεφτόμουν τα αγγίγματά του, ένιωθα όμως ευγνώμων σε αυτή την άγνωστη σε μένα δύναμη που μέχρι τότε τον είχε εμποδίσει να με ρίξει στο κρεβάτι. Αρκούνταν σε ξεδιάντροπα αγγίγματα, απειλές, δήθεν γλυκανάλατα βλέμματα που έσταζαν φαρμακερό μέλι και κάνα δυο πεταχτά φιλιά. Θυμόμουν χαρακτηριστικά ότι μετά από αυτά τα υποτίθεται αδιάφορα φιλιά του εγώ κλειδωνόμουν στο μπάνιο για κάνα μισάωρο και, βάζοντας το δάχτυλο στο λαρύγγι μου, ξερνούσα ό,τι είχα φάει. Κατόπιν έμπαινα για μπάνιο και όταν έβγαινα έπλενα τα χείλη μου με σαπούνι, όσο κουλό κι αν ακούγεται αυτό. Είχα μάλιστα παρατηρήσει ότι τον χειμώνα που τα χείλια μου άνοιγαν κι έσκαγαν από το κρύο εκείνος δεν με φίλαγε ποτέ. Έτσι φρόντιζα να είναι τα χείλη μου πάντοτε αηδιαστικά στην όψη γι' αυτό και τα δάγκωνα συνέχεια για να γεμίζουν πληγές και πολλές φορές τα έτριβα με γυαλόχαρτο και άφηνα το αίμα να στεγνώνει πάνω τους. Ακούγεται αηδιαστικό και πιστέψτε με, είναι, μα δεν είχα άλλη επιλογή.
Ταρακούνησα βίαια το κεφάλι μου για να διώξω την ενοχλητική εικόνα του παρελθόντος μου και επέστρεψα στο παρόν που είχα με τόσο κόπο καταφέρει να ομορφύνω.