Scarlet Heart Ryeo: Moon Lovers Season 2

Chapter 13: Friendship

~~~~~~~Ha Neul's POV ~~~~~~
Bigla siyang tumayo at sinabing.

"Hindi ba't sinabi ko na sa inyo na huwag na kayong makipagkita sa Wang Brothers!!" tinignan niya kami ni Baekhyun ng masama.

"Son! Stay calm" mom said while holding a fork and spoon.

"I gotta go!" itinapon niya yung napkin ( a small piece of cloth used to clean your lips) sa harapan namin.

The he left us dumb-founded.

"Now. I want the both of you to stick to our plan." mom said in a resentful way.

~~~~~~ Ji Soo's POV ~~~~~~

After what mom said. She left us.

"Kuya, what will happen now?"

"I don't know. I still can't find a way on how to handle this" he said. Then he continued to eat.

Habang ako naguguluhan pa rin kung ano nga ba ang dapat gawin namin.

~~~~~~~ IU's POV~~~~~~

After 3 days, finally I went home alone. Yeah. ALONE. Hindi nila ako sinundo because they were both busy. And I understand it. Nag taxi ako pauwi. Pag uwi ko sa bahay agad akong naglinis at iniligpit ko yung mga gamit ko.

Its past 7:00 p.m di ko namalayan yung oras. Kaya naghanda na ako ng makakain ko. I prepared 2 apples, chocolates and a squash soup.

I'm in the middle of my moment when someone knocks on the door. Tinignan ko ito. Isang lalaki na tila ba familiar sakin. Parang nakita ko na siya dati.

I opened the door. Pagbukas ko siya nga! Ang mokong! Si BAEKHYUN!

"Baekhyun?! Ikaw ba talaga yan?!"

"Ako nga! Ji Eun Ah! I miss you!!" then he hugged me.

"Miss din kita! Kamusta ka na?" Kumawala ako sa pagkakayakap ko sa kanya.

"Hindi mo ba ako papapasukin?"

"Ay haha. Sige tuloy ka nga pala."

At pumasok nga siya. Napansin ko may mga dala siya. Inilagay niya ito sa mesa.

"Ok lang ako. Ito nga pala pasalubong ko sayo" then he smiled.

"Wooowww! Thank you!!" binuksan ko ito and I was very happy when I saw my favorite.

"Imported yan! Alam kong paborito mo yang chocolates kaya nagdala ako. Actually, hindi ko sana ibibigay sayo yan kaso naawa ako sayo kasi nalaman ko kakauwi mo lang galing sa hospital namin" sabi niya. At nabigla ako sa sinabi niya.

"Huh?! Pano mo nalaman na na-ospital ako? At sa hospital niyo pa." tanong ko habang kinakain yung dala niyang chocolates.

"Ok ganito kasi yun. I went to our hospital kasi nagising na si kuya."

"Huh? You mean the real CEO of the Empire World?!" napaupo ako sa pagkabigla ko.

"Ehmm.. Yup. Then bumaba ako kasi may kukunin sana ako sa kotse ko tapos narinig ko yung isang doctor na nakalabas na raw si LEE JI EUN. Kaya I checked it at nandun ka nga! Kaso hindi kita naabutan. So, I decided to visit you here." sabi niya sabay tingin sa loob ng bahay.

"Ahhh.. Haha. Salamat sa pagdalaw. Buti naisipan mo akong dalawin dito kahit sobrang busy mo na." tuloy pa rin ang kain ko ng chocolates.

"Owww!! I miss you Ji Eun ah!" sabay pisil sa cheeks ko.

"Arraaaaayyy! Bitawan mo nga ako!"

" Ayy.. I'm sorry haha. Nasan na ba bestfriends mo? Sina Suzy and JiYeon?" tanong niya sabay kain nung apple.

"Busy daw sila. So, I considered their reason kung bakit di nila ako hinatid pauwi!"

"Ahhh... " sabi niya.

"Oyyy.. Yung kuya mo. How is he?"

"Ok na siya kaso nagkaroon siya ng amnesia" mababakas sa mukha niya ang lungkot na kanyang nadama.

"Ganun talaga pagna coma ka. Maliit lang yung percent na makaalala ka"

"Biruin mo nakalimutan niya kaming lahat pero yung babae sa panaginip niya di niya nalimutan. Haha. Mas sad yun naalala niya ibang tao sarili niyang pamilya di niya nakilala"

"Hala! Seryoso? Ano raw hitsura nung babae?"

"Di niya sinabi eh. Pangalan lang yung sinabi niya."

"Ano yung name nung babae?"

"Di ko na maalala eh. Haha. Something hae-hae--------"

Biglang nag ring yung phone niya.

"Sorry I need to answer this call. Si mom to. Ssshhh..." then he went outside.

Naiwan akong nakatulala. Sino kaya yun? Na curious tuloy ako. Tsk.

After 1 minute. Bumalik na si Baekhyun.

"Ji Eun Ah. Sorry but I need to go."

"Right now?!"

"Yes. I need to go to the hospital again." then he walked towards me.

"Sige. Mag ingat ka." then I hugged him.

"Ok bye." then he left.

Minsan na nga lang kami nagkikita di pa masulit yung time.