Her Mystery Man

Chapter Fourteen

Tatlong araw na ang nakararaan since that dinner. Di na ulit siya nagpakita pero may natatanggap pa rin akong flowers.

Andito lang ako sa office ko, nakabukas ang pinto. May narinig akong tumugtog ng gitara. Malamang isang customer lang na nagtetesting ng gitara. Tahimik lang akong nakikinig sa tugtog. Ano yung tinutugtog? Yung paborito ko lang namang “A Thousand Years”.

Bakit parang tinatapos niya ang kanta. I was puzzled. The last person I heard plucking that in a guitar is Zach. Lumabas ako ng office.

“Hi!” bati niya ng nakangiti. He is holding a guitar. I looked at him puzzled.

“I’m gonna buy a guitar,” he said still smiling.

Napatango nalang ako.

“What brand can you suggest?”

“Kahit ano diyan, magandang klase lahat yan.” I replied. Siyempre akin tong shop eh, alangang idown ko yung ibang tinda ko. Hehehe

“Ok!”

He said and smiled at the sales lady.

“This one!” sabay abot niya dito sa hawak niyang gitara. Then he went to the cashier to pay. Bumalik naman ako sa office ko at nagbasa ng libro. Heheh

Pagkatapos ng ilang minuto, naramdaman kong may pumasok sa office ko.

“Let’s have some coffee” he said at hinila ang kamay ko. Napatayo naman ako bigla.

Di ko alam pero nagpatianod na naman ako.

Magkaharap kaming umiinom ng kape. Walang imikan. Medyo awkward kasi nakatitig lang siya sa akin.

“Bakit?”-lakas loob kong tanong.

He chuckled.

“Kailangan talaga may rason?”-ganting tanong niya. Napatahimik nalang ako.

“Ok, I just wanted some company.” He smiled.

“Daming ibang babae diyan.”-komento ko.

He looked at me seriously.

“Ayoko na ng ibang babae.” He whispered.

Omo! What is he saying?

“What do you mean?”

He just laughed at di na talaga sinagot ang tanong ko.

Magkasunod kaming bumalik sa shop. Iniwan niya kasi sa office ko ang binili niyang gitara.

“Zach, can I ask a favor?” napatingin siya sa akin. He was about to head the door.

“Yes, what is it?”

“Please, don’t do this again.” I said seriously.

“Do what?” He looked at me puzzled.

“Taking me out to meals.”

“Why?”

“I just find it improper.”

Napatango siya.

“Ok!” then went out.

Dapat na talagang matigil to or else I don’t know.

.

.

.

.

.

.

.

Naintindihan din ata niya kasi magsimula nang araw na yon wala na ding dumarating na bulaklak sa office ko at sa condo. So, it was really him sending me flowers.

.

.

.

.

.

.

.

.

A friend in college got married. Pauwi na ako ng biglang tumirik ang sasakyan ko.

Shocks! Ang lakas pa naman ng ulan. Mukhang may bagyo. I went out and opened the hood. Ganito na naman to dati nung nasira. Lord, please remind me to buy a new car.

Pumasok nalang ulit ako sa loob ng kotse. Nabasa na rin ang damit ko. I looked at the street. Konti lang ang dumadaan na sasakyan. Marahil dahil sa paparating na bagyo. I looked at the buildings kung may malapit na hotel para magcheck-in nalang ako. Pero mukhang condominium lahat ng building sa malapit.

Shocks! I tried to call Zeb, nauna kasi siyang umuwi kanina. His phone is off. Si kuya nalang, ring lang ng ring. Gosh! Napatampal ako sa noo ko. Mas lalo pa yatang lumalakas ang ulan. Think, Nicasia think.

Napamulagat ako ng may nagstop na pulang audi sa harap ng sasakyan ko. I know who owns it! And I was right. Lumabas ng sasakyan si Zach at tumakbo papunta sa pinto ng kotse ko. Basa na siya. Ibinaba ko ang window ng sasakyan, napatakip ako sa mukha dahil humangin pa at nabasa ako.

“Hey, halika na sa kotse ko!” he said.

Paano niya kaya nalamang nasiraan ako ng sasakyan? Pero kahit ganun. Kinuha ko nalang ang bag ko at agad na bumaba sa sasakyan. Tumakbo na kami sa sasakyan niya dahil sa lakas na hangin at ulan.

Nag-u-turn siya at ipinasok niya ang sasakyan sa basement ng isa sa mga building na nadaanan ko kanina.

“Malakas ang ulan, dun ka muna sa unit ko tumuloy.” He said at hinila na ako papunta sa elevator. Hindi na rin ako tumanggi dahil nanginginig na ako sa lamig.