Living With My Future-Ex °[KathNiel] ✓COMPLETE

Chapter 46: Believe

Rylai

Nagpatuloy ako sa pagtakbo; hinihintay ko ang mga paa ko na mapagod at sumuko. Napahinto lamang ako nang madapa ako't bumagsak sa damuhan.

"Ayaw kong marinig ang kahit na ano tungkol sa kanilang dalawa. Hindi ko kaya..."I heard myself cry.

It's the reason why I ran away. I don't want to know at all. I don't want to hear anything...

"Rylai."someone called my name from behind me.

That deep manly voice... I know who exactly that is. Noooooooo. I screamed in pain and sobbed noisily.

"Noooooooo!!!!"

"Lai..."umiiyak na tawag niya at saka ako niyakap ng mahigpit.

"Ashton, sabihin mo sa'kin! Okay lang si Blaze, diba? Okay lang siya... kailangan niyang maging okay. Kailangan ko siyang maging okay!"

Ashton said nothing. He just embraced me and I realized we were both shuddering. Our shoulders are shiverring as we both sobbed.

"Ashton. Pleaseee. Please tell me he's fine."

"He... he will be fine."

He will be fine? Inilayo ko agad ang sarili ko para makita siya. There I saw the blood stains on his shirt and arms.

"Ano'ng nangyari?"

Humikbi lang siya sa harap ko at hindi na nagsalita pa.

"Ashton!!! Anong nangyari???"

Hindi parin siya sumagot bagkus ay lalo lang lumakas ang hagulhol niya. Lalo akong natakot sa inasta niya.

"Ashton, ano ba?"I screamed as I kept on hitting him on the chest. "Ano'ng nangyari? Sabihin mo sa'kin!!!"

Hinila niya ako at saka niyakap ng mahigpit.

"Patawarin mo 'ko Lai. Sinikap kong maako 'yong mga bala na hindi naman dapat sa kanya. We raced... and I... I lost."humihikbing wika niya na hindi ko masyadong maintindihan.

Ang alam ko lang... may nabaril. May natamaan. At hindi si Ashton 'yon.

"Ang daya niya, Lai. Palagi nalang niyang pinapain 'yong sarili niya. Ba't ba siya nagsasakripisyo? Ako dapat 'yong nabaril! Ako dapat 'yong nagdudusa! Ako dapat 'yon—"

"Ash..."

Niyakap ko narin siya ng mahigpit matapos marinig ang pahayag niyang sinisisi ang sarili niya sa lahat ng nangyari.

"Kapag may nangyaring masama kay Blaze, Lai. Buong buhay kong hindi mapapatawad ang sarili ko."

Sumugod kaming lahat sa hospital para makita si Blaze. Kalalabas lang nito ng ICU at nailipat na siya sa pribadong silid. Pumasok sina tito Snow at tita Miah at ang mga kaibigan niya.

Samantalang ako, hindi ko maigalaw ang mga paa ko. Napako ako sa kinatatayuan ko. Naiimagine ko palang ang kalagayan niya, hindi ko na lubos maisip angmangyayari sa'kin... ano pa kaya kung actual ko siyang makikita?

I tried a few more times to step into the room but I can't. What I did next was ran away from the place. Madilim na madilim ang rooftop. Wala kang ibang makikita kundi ang kadiliman ng gabi.

"Mom. Dad. Tulungan niyo po akong maging matatag. Hindi pwedeng may mangyaring masama kay Blaze. Siya nalang 'tong meron ako eh. Hindi ko kaya kapag pati siya, mawawala sa'kin. Hindi ko kaya..."

Napapikit ako para damhin ang hangin na dumadampi sa balat ko at pinatutuyo ang luhang pumapatak sa mga mata ko. Bumalik ang isip ko sa gabing nasa rooftop rin kami; sumasayaw sa musika ng pintig ng mga puso namin.