SAMANTHA'S POV
Ang bilis ng araw, parang kahapon lang nasa Ilocos Tour kami. Doon kami pumasyal para naman maaliw kami before ang pasukan. Now, it's enrollment day pero I'm still confused.
Pagkatapos kong maligo, dumiretso na ako sa closet para mag bihis at magdry ng buhok. I'm wearing blue plain pleated round neck sleeveless na vintage mini dress and silver rhinestone shoes, mga 3 ½ inches lang naman ang taas nito. I checked myself in the mirror bago ako lumabas ng kwarto at saka bumaba, mas nauna pa pala ako kaysa sa mga kasama ko. Naglalakad ako papunta sa living room at nag-iisip na ako kung ano ba talaga ang kukunin kong course. Habang nag lalakad ako, napasulyap ako sa grand piano.
Naalala ko ang kapatid ko, kung nabuhay lang sana siya, sabay siguro kaming nag pplay ng piano ngayon. Sabay din kami sa pagkanta, kasi I know we both love music and instruments. Kung andito lang siya, sabay kaming magcocollege. Hindi siguro ako mahihirapan sa pagpili ng kursong kukunin ko, I hope you're here Sophia. Nagsimula na akong tumugtog ng piano. My favorite song, ang una kong natutunan kay Mom. Ito daw ang lagi niyang tinutugtog noong buntis siya, nagsimula na din akong kumanta.
There's a song that's inside of my soul
It's the one that I've tried to write over and over again
I'm awake in the infinite cold
But You sing to me over and over and over again
Kung andito lang siya, sabay kaming kumakanta ngayon. But I realized na hindi ko na maibabalik ang nakaraan, nag patuloy ako sa pagkanta.
So I lay my head back down
And I lift my hands and pray to be only
Yours I pray to be only Yours
I know now you're my only hope
Tinuloy ko pa rin ang pagkanta kahit gusto ko ng itigil, sana maibalik ko ang nakaraan. Sabi ni Mom, pareho daw kaming may pagka-blonde hair and blue eyes.
Sing to me the song of the stars of your galaxy
dancing and laughing and laughing again
When it feels like my dreams are so far
Sing to me of the plans that
You have for me over again
I suddenly stopped ng may tumulong luha sa mga mata ko, di ko mapigilan ang emotions ko. Hindi ko na itinuloy dahil di ko na kaya, kailan ko kaya ulit matutugtog ng diretso ang favorite song ko. Yumuko muna ako sa harap ng grand piano.
"Why did you stop?" Biglang may nagsalita sa likod. Tumingin ako sa kanya, hindi ko na siya sinagot. Tumayo ako at bigla ko siyang niyakap.
"Hey! Stop please." sabi niya ulit at umiling ako.
"Why are you crying?" Tanong niya sa akin.
"Mom, if nandito ba si Sophia, sa tingin mo mahihilig din ba siya sa music?" Tanong ko kay Mom and I hugged her tight. Kahit hindi ko siya nakasama, alam ko sa puso ko na nakita ko na siya noong baby pa ako.
"Tara na!" Sigaw ni Alex kasama si Cassy, Vero, at Victoria.
Panira naman ng moment, masyado ba siyang excited? Kung alam ko lang chicks nanaman ang nasa utak nito. Ito kasing mga pinsan ko ay sikat sa CA. Every foundation kasi lagi silang present dito. Bago ako humarap sakanila ay pinunasan ko muna yung mga luha ko ng dahan-dahan.
"Wala pa yung iba." sabi ni Mom.
"Mom, pwede bang mauna na lang kayo? Don't worry, darating ako, malalate lang ako ng konti." sabi ko kay Mom at naglakad na ako papunta sa stairs.
"Hey Sammy, Tara na." Sabi ni Kimmy kasabay sina Trinity, Serenity, at Rissa.
"Mauna na kayo." sabi ko sa kanila at diretso lang ako sa paglalakad paakyat. Narinig ko pa na tinawag ako ni Trinity.
———
Pagpasok ko sa kwarto, dederetso sana ako sa kama ng bigla akong napatingin sa isang painting. This is the painting na hindi ko natapos sa araw ng birthday ni Dad. This room, It used to be my hideout. Pinatakpan ko ng puting cloth lahat ng gamit dito para hindi madaling maluma then lagi kong pinapalinisan ang kwarto na ito, konti lang naman ang gamit dito. Dahil nandito na ako, pinatanggal ko na totally ang mga white cloth at inayos ko yung ibang closet.
Napatingin ako sa isang side ng kwarto. Kahit wala na siya, kung ano ang meron ako kailangan meron din siya dahil yun ang gusto ko. Itong guitar, okay pa naman at need lang ng new strings. Lumapit ako sa painting then bumalik ulit sa kama, umupo ako sa side ng bed.
"Hi Sophia, Sana andito ka, I mean I know your here pero hindi naman kita nakikita. Sana nandito ka, nakikita at nakakausap, pwede mo akong pag sabihan." Sabi ko sa kama. Kung may nakakakita lang sa akin, I'm sure ang sasabihin sa akin ay baliw na ako.
"Ano ba dapat kong kunin?" Tanong ko pa dito. Tumingin ako sa side ng kama, instruments and paintings. (Haist) Feeling ko mas lalo pa akong maguguluhan, pinikit ko muna ang mga mata ko. I need to relax my mind.
———
"Ate Sammy ! Ate Sammy!" Bigla akong napahinto sa ginagawa ko.
"Ate Sammy, help me please. I know you're busy with your music but please help me." sabi niya sa akin.
"But I have to finish this one, I'm sorry" sabi ko sa kanya at tinuloy ko ulit ang ginagawa ko.
"Okay fine." sabi niya sa akin.
Umalis na siya sa tabi ko, rinig ko ang mga pag hakbang niya palayo sa akin at palabas ng studio room. Tinigil ko na rin ang ginagawa ko, I feel guilty sa sinabi ko sa kanya. Umalis na ako sa studio room at naglakad na ako papunta sa room niya. Kumatok muna ako ng kumatok, pero walang sumasagot and for the last time kumatok ulit ako sa pinto, nakatatlo or apat na ako pero wala pa ring sumasagot. Tumalikod na ako at naglakad nang biglang bumukas ang pinto.
"Ate Sammy!" sigaw niya.
"You need me right?" Sabi ko sa kanya at tumango naman ito sabay ngiti at hinila niya ang kamay ko papasok sa room.
"Ate, I know you can help me, you're gonna love this." sabi niya sabay hila ako and I smiled at her. We stop ng nasa pintuan na kami, tumingin ako sa kanya.
"Can you close your eyes?" Tanong niya sa akin at tumaas agad ang kilay ko.
"Please?" sabi niya sa akin. I don't have a choice but to close my eyes, naglakad na kami papasok.
"You can open your eyes now." sabi niya sa akin. Pagkasabi niya, I opened my eyes.
"It's my project." sabi niya sa akin. "Okay ba? May mali ba?" Tanong niya sa akin at tumingin ako sa kanya. She's 15 years old pero lagi pa rin niya akong tinatanong kung may mali ba sa ginagawa niya or wala.
"Tell me honestly please." sabi niya ulit sa akin at humugot muna ako ng hininga.
"I will, okay?" Sabi ko sa kanya.
"May kulang sa plan." sabi ko sa kanya.
"What is it?" Tanong niya sa akin.
"Observe your plan, use your imagination." sabi ko sa kanya. Tumingin siya sa plano, ilang minutes siyang nakatitig.
"I know already!" Biglang sigaw niya sa akin. "I need to look closely sa ventilation, so kulang ng windows." Dagdag niya sa akin at ngumiti ako sa kanya.
"That's my little sister." sabi ko sa kanya.
"Ate Sammy, if we will go to a university, I want us both to study in the same school and at the same time, same course." sabi niya sa akin.
"What course do you want?" Tanong ko sa kanya.
"Ar...."
*ringphone*
Napabalikwas ako sa tunog ng cellphone ko. It's Mom, bago ko pa sagutin ay namatay na ito. Lagot! Late na ako, dali-dali akong bumangon, I realized nandito pala ako sa room ni Sophia. What a dream? Hindi man lang niya pinatapos?
"Ar..." Bulong ko sa sarili ko.
"What do you mean?" Tanong ko sa kwarto niya. Here I am, parang baliw.
"About plans? AR??" Sabi ng utak ko.
———
If you want to be successful, It's just this simple: Know what you are doing. Love what you are doing and believe in what you are doing.
— SAMANTHA
BINABASA MO ANG
Concepcion Series: HARDENED HEART
RomanceISABELLA SAMANTHA CONCEPCION Siya ang panganay na apo ng mga Concepcion. Itinuturing siyang role model sa kanilang magpipinsan at sa pinapasukan niyang Academy. Tahimik lang siyang tao, ngunit kahit ganon, marami pa rin ang humahanga sa kanya. Who w...
