SAMANTHA'S POV
"Sam! Sammy! Gising!" Bigla akong nagising nang may tumawag sa akin.
"Are you dreaming again?" Tanong sa akin ni Rissa.
"Yes, about sa nangyari noon..." Di ko na natapos ang sasabihin ko dahil sumingit si Alex.
"Sam, it's been 10 years." sabi ni Alex at niyakap ako. Actually, last week pa sila dumating galing London pero dumiretso sila sa bahay nila dito.
"Yeah, it's been 10 years mula nung mangyari yun, pero paulit-ulit pa ring gumugulo yun sa panaginip ko and I guess nasanay na rin ako.." hindi ko na natuloy ang sasabihin ko kasi bigla na lang nila akong niyakap.
Good thing, hindi na ako gaya ng dati na nagwawala at hindi nagsasalita. Kulang na lang noon mapunta ako sa rehabilitation center eh. Mabuti na lang at magaling ang therapist ko.
About nga pala sa ambush, ginawa lahat ni Dad para mahanap kung sino ang mastermind nito ngunit wala daw nag utos sa kanila. Karamihan din ay namatay dahil sa barilan ng police at mga lalaking nagtangkang pumatay sa amin. According sa mga nabuhay pa, wala raw ibang tao sa likod nito at walang nag utos sa kanila kaya 'di nagtagal naging closed case na rin ito.
Sa aming magpipinsan, ako yung sobrang na-trauma dahil ako ang tinamaan ng bala. Nang magising ako sa hospital pinadala agad ako sa Madrid. Pagdating ko dito ay 1 year akong nag-stay sa hospital then after noon ay ipinagpatuloy ko ang recovery ko at therapy sa bahay. Kahit may private nurse ako, every vacation ay si Rissa ang laging nandiyan. Paglipas ng 6 months of recovery, I decided na mag homeschool while doing my home-therapy para makapag-aral din ako at the same time. Bumabalik ako ng pakonti-konti, Until nakaya ko nang makisalamuha sa ibang tao at pumasok sa school.
Minsan binibisita ako ng family ko, lalo na kapag may special occasions. I also have a small company/business here in Madrid but I decided na sa Philippines itayo ang aking main branch. Hindi ako ang nagmamanage nito, they don't even know that ako ang may-ari. Well, may mga pinagkakatiwalaan naman akong mga tao para imanage ito, para kahit wala ako, okay ang business ko.
"I'm so sorry." Sabi ni Alex. Until now sinisisi pa rin niya ang sarili niya sa nangyari. Siya daw kasi ang nagbigay ng idea para magsama-sama kami sa iisang bus, kung hindi daw dahil dun, hindi 'yun mangyayari.
"Diba Alex, sabi ko naman na wala kang kasalanan. Aksidente ang lahat at walang may gusto nun so stop saying sorry and please kung ganun pa din ang naiisip mo, tama na and forgive yourself." Sabi ko sa kanya at tumango naman ito, niyakap ko na rin siya kasi umiiyak na.
"Everything will be alright couz, wag kang masyadong mag isip, tapos na." Sabi ni Rissa. I forgot to tell you, parang kapatid ko na rin si Rissa, kung may lubos na nakakakilala sa akin, siya 'yun.
"Ang isipin mo ngayon malapit na ang graduation, more than 1 week na lang diba Sam?" dagdag pa niya. Nasa Segundo Bachillerato na kami, meaning I'm ready to go sa University atlas nakasurvive ako hirap kaya ng pinagdaanan ko.
"Tama si Rissa. Ilang days na lang grandball na at darating na ang family natin, aren't you excited?" Sabi ni Alex at ngumiti na lang ako.
"Dito na lang kami matutulog, you want?" Tanong ni Alex. Aayaw sana ako but it's too late dahil nakahiga na sila, so no choice ako.
———
*NEXT MORNING*
"Couz, may tumatawag!" Sabi ni Rissa, habang nasa banyo ako. Nag aayos ako at paalis na rin kasi ako maya maya for the practice sa grand ball at graduation.
"Wait! 5 minutes!" Sagot ko sa kanya. Pagkatapos ko sa morning routine ko, dumiretso na ako sa study table para tignan ang laptop ko kung sino ang tumatawag, si Victoria lang pala. Nag-callback ako sa kanya, ilang ring pa bago siya sumagot.
*VIDEO CALL*
"Hey Sammy!" Sabi ni Victoria at Vero.
"Hi guys, kumusta na? Wow! Magkasama yata kayo ngayon?" Sabi ko sa kanya.
"Bawal ba? We're sisters! Anyway, okay lang kami dito, ikaw dapat ang kumustahin namin." Sunod-sunod na sambit ni Victoria sa akin.
"Wala akong sinasabi. Haha. It's just that... Uhmm nevermind. Anyway, paulit ulit kong napapanaginipan pero hindi na gaya ng dati na nagwawala at natatakot ako, the past 3-4 years kalmado na lang ako." Sagot ko sa kanya.
"We miss you Ate Sammy!" Sabi nilang dalawa at sabay pa sila.
"I miss you more guys." Sabi ko sa kanila.
"So are you ready for graduation? Ang haba ng pinagdaanan mo, but I know pinaghirapan mo yan. Anyway, continuous pa rin ba ang therapy mo?" sabi ni Vero.
"Mixed emotions, excited na kabado pa rin and about my therapy, no. Hindi na kasi okay naman na lahat but still, my doctors are still checking on me. Anyway are you ready for college?" Tanong ko sa kanila.
"Well, kinakabahan kami." Sagot ni Victoria.
"Don't be guys, I'm sure magiging okay din kayo. Just think positive, relax, and be yourself." Sabi ko sa kanila.
"But Sammy, what if we can't do this?" Sabi ni Victoria.
"Ano ba Victoria? I told you to think positive." Sabi ko sa kanilang magkapatid.
"What if they are expecting more from us? like kailangang mas mahigit pa ang ipakita namin than our parents? Knowing Gronny?" Tanong ni Vero sa akin with her sad face.
"Hindi yan, look at me, kinakaya ko naman diba? Kaya I know that you can do it also." sabi ko sa kanya. Alam kong mahirap, pero pinapalakas ko na lamang ang loob nila.
"Ate Sammy, we need you. Please kailangan mo nang makabalik ng Pinas." pagmamakaawa ni Victoria sa akin. I know matagal na nilang gusto na bumalik at magstay ako sa Pinas, pero kailangan ko muna kasing tapusin ang studies ko dito.
"Soon guys, babalik din sa lahat pag uwi ko sa Pinas, hindi na tayo maghihiwa-hiwalay pa." sabi ko sa kanila and I smiled and they smiled back as an answer.
"Anyway, kailan ang flight ninyo papunta dito?" Tanong ko sa kanila.
"Sige Sammy, mamaya na lang ulit, may pupuntahan kami eh, nagmamadali na si Cassy." sabi ni Victoria sa akin.
"Hindi ninyo sina.." hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang biglang maputol ang call.
*END OF VIDEO CALL*
Di ko natapos ang sasabihin ko. Lagi na lang akong binibitin ng dalawang yun. Hay! Pagkatapos ko makipag usap, nag ayos na ako ng sarili at kinuha ang mga gamit ko.
"Guys mauna na ako." sabi ko kina Alex at Rissa.
"Pwede bang sumama sa school ninyo?" Tanong ni Alex. Naku! If i know, magha-hunt ka lang ng babae.
"Naku! Wag mong isama yan, ako na lang isama mo." sabi ni Rissa.
"Che! Gusto mo lang ashdkfbkanxnaknd." sabi ni Alex. Huh ano daw?! hindi ko naintindihan dahil pabulong yung huling sinabi niya.
"Anong sabi mo?" Sabi ni Rissa.
"Wala po" sabi ni Alex.
"Hoy! Magkapatid tayo kaya alam ko ang takbo ng puso at isip mo." sabi ni Rissa. Here we go again, lagi na lang nagbabangayan ang dalawang to. Sobrang ibang iba talaga ang ugali nila sa isa't isa.
"Kung alam mo ang iniisip ko. Ano nga?" Tanong ni Alex. I'm just staring at them na para akong nanonood ng pelikula. Hahaha! Well maaga pa naman eh.
"Ang iniisip mo kasi, si assfghlnasn.." sabi ni Rissa, she looks cute, especially when she smiles. Lumalabas yung dimples niya sa right side ng mukha niya near her lips parang yung dimple ko pero sa left side naman. Di ko maintindihan ang mga sinasabi niya, ano bang language yun? ba? Kung Spanish yon, I will understand naman. Hay nako! Bahala nga sila.
"I will go now, bye! sumunod na lang kayo kung gusto ninyo." sabi ko sa kanila pero hindi nila ako pinansin. Hindi ko na alam kung narinig nila or hindi. Lumabas na ako at sumakay sa sasakyan tsaka ko pinaandar ito paalis papunta sa school
———
Don't waste your time looking back on what you have lost. Move on, life is not meant to be traveled backwards.
— SAMANTHA
BINABASA MO ANG
Concepcion Series: HARDENED HEART
RomanceISABELLA SAMANTHA CONCEPCION Siya ang panganay na apo ng mga Concepcion. Itinuturing siyang role model sa kanilang magpipinsan at sa pinapasukan niyang Academy. Tahimik lang siyang tao, ngunit kahit ganon, marami pa rin ang humahanga sa kanya. Who w...
