KALBİMİN SESİ (SonGün)

Bölüm 18

Duvarda Songül ve Güney'in resmi vardı. Üzerlerine de kırmızı boyayla çarpı atılmıştı. Altında da yine kırmızı boyayla MUTLU SONA AZ KALDI yazıyordu.

Songül bu görüntüyü görmesiyle çığlık atıp koşarak evden çıktı.

Güney tam arabayı çalıştormıştı ki ağlayarak kendisine doğru koşan Songül'ü gördü.

Güney:"Songül..." diyerek arabadan indiğinde Songül ona sımsıkı sarılmış ağlıyordu.

Güney saçlarını okşadı. "Şşt tamam aşkım... ağlama."

Songül:"Korkuyorum Güney. Bırakma beni."

Güney:"Bırakmayacağım sakin ol sen. Anlat hadi ne oldu?"

Songül sadece Güney'e sımsıkı sarılmış ağlıyordu.

Güney evde bir şey olduğunu anlamıştı. Songül'ün elini tutup eve doğru ilerledi.

İçeri girdiklerinde Güney duvardaki resimleri ve yazıyı görünce duvara yumruk attı. "Adi herif! Tehdit ediyor resmen!"

Songül:"Ya bir şey yaparsa bize?" dedi korkuyla.

Güney:"Hiçbir şey yapamaz. Korkma..."

Songül gözünden yaşlar süzülürken yine Güney'e sarılmıştı.

Güney:"Burada kalma bugün. Bana gidelim."

Songül başını olumlu anlamda salladı. "Birkaç eşya alayım."

Güney:"Tamam."

Songül:"Güney... sen de gelsene odaya. Korkuyorum."

Songül eşyalarını toplarken Güney de yatağa oturmuş bekliyordu.

Güney:"Fazla eşya al istersen. Şu pislikten kurtulana kadar kalırsın bende."

Songül:"Bilmiyorum ki senin için sorun olmasın?"

Güney:"Saçmalama kızım ne sorunu."

Songül:"İyi tamam bir şeyler daha alayım o zaman."

Songül eşyalarını toplayınca Güney valizi aldı ve kapıya yöneldiler tam çıkacakken duydukları sesle sıçradılar.

Songül korkuyla Güney'e sarılmıştı.

Güney etrafa göz atınca yerde duran vazonun devrildiğini gördü.

Güney:"Tamam aşkım bir şey yok vazo devrilmiş. Geçerken çarptık demek ki."

Songül:"Bir an önce çıkalım Güney. Daha fazla durmayalım burada."