Saatler geçmesine rağmen Songül ameliyattan çıkmamıştı.
Güney:"Ya niye bu kadar sürdü bu ameliyat? Kesin bir şey oldu."
Zaten ağlamak üzere olan kızlar Güney'in bu lafıyla ağlamaya başlamıştı.
Eylül:"Kötü bir şey olmamıştır değil mi?" dedi ağlayarak.
Ali:"Aşkım ağlama... normaldir bu kadar uzun sürmesi." diyerek Eylül'ü göğsüne çekip sarıldı.
Serkan:"Oğlum biraz sakin ol. Kızları da korkutuyorsun."
Güney:"Serkan sevdiğim kadının içerde hayatı tehlilede nasıl sakin olayım."
Mert:"Haklısın ama böyle yapmanın Songül'e bir faydası yok ki."
Güney:"Oğlum ben Songülsüz yapamam." diyerek Serkan'a sarıldığında gözünden yaşlar süzülüyordu.
Serkan da Güney'e sarıldı. Arkadaşını teselli edecek bir cümle bulamadığı için sessiz kalmıştı.
Meral:"Ya kesin bir şey oldu bize söylemiyorlar. Kaç saat oldu." dedi hıçkırarak.
Mert""Ya şöyle söyleyip durmayın. Bir şey olmayacak Songül'e."
Serkan:"Evet ya... Songül'ü tanımıyor gibi konuşmayın. Güçlüdür o."
Ali:"Hem şimdi çıktığında sizi böyle kıpkırmızı gözlerle görse ne kadar üzülür. Toplayın biraz kendinizi."
Mert:"Hele sen Güney. Sevdiğim kadın için dimdik durman lazım."
Güney başını iki yana salladı. "Olmuyor... yapamıyorum."
Çağrı gelmişti.
Çağrı:"Geçmiş olsun ya bugün sette öğrendim... Songül nasıl?"
Serkan:"Hala ameliyatta. Bekliyoruz."
Çağrı elini Güney'in omzuna koydu.
"Biliyorum çok zor ama Songül için güçlü olman lazım Güney. Sen burda dimdik durursan o hisseder ve güç alır."
Güney derin bir nefes alıp gözyaşlarını sildi. Ama yine de istemsizce gözünden süzülen yaşlara engel olamıyordu.
Güney akan gözyaşlarına aldırmadan mırıldandı. "Daha yaşayacak çok şeyimiz var bizim... Çocuklarımız olacak... hatta torunlarımız olacak... kocaman mutlu bir aile olacağız."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KALBİMİN SESİ (SonGün)
FanfictionDoğru bir karar vermek istiyorsan kalbinin sesini dinle. ❤