Yakuza Royalties

Epilouge

*** 5 Years Later ***

Emperor Xavier Skylex POV

It's been 5 years since that bloody war happened. Maraming nasawi ng dahil don, maraming nag sakripisyo, pero sa huli kami parin ang nanaig. Pero kahit na kami ang nanalo, may mga nasawi parin sa mga mahal namin. Pagkatapos ng labanan na yun , maraming nag bago samin... .. Tinupad ko ang pangako ko sa kanya ang tungkol kay Kanage , ngayon buhay na buhay sya kasama ng kambal nya at ng dalawa nya pang kapatid na kambal din na sina Akenshi at Ayenzii na mas kilala sa tawag na Aiken at Aiyen ngayon. Tinanggap naman ng ina nina Aiken at Aiyen Hayate at Kanage bilang anak nya.. kaya ngayon masaya na sila na naninirahan sa Korea ngayon. Ang mga Empress at Queens naman ng dalawang Tribe na Shirigani at Custos ay masaya na rin... Nanganak na nga si Reishi ng Lalake at sinundan naman agad ng babae.

" Dad!! "

Agad akong napalingon sa tumatakbong bata na nasa anim na taong gulang at papunta iyon sakin. Agad naman akong napangiti nang makita pa syang kumukuway...

" Hey, son. How's your day? "

" Fine, Dad. Nothing's new. "

Agad naman syang naunang pumasok sa kotse... kaya napailing nalang ako at sumunod .. Habang nag mamaneho ako .. bigla nalang akong napatingin sa kanya ng hawakan nya ang dulo ng coat ko. Pero nakatingin parin sya sa daan...

" What's wrong, Claude? Is there something that bothering you? "

Nakita ko pang napahinga sya ng malalim saka nag salita...

" Nothing, I'm just thinking of visiting them, can I? "

Nakatingin parin ako sa kanya habang nag babyahe... at saka ngumiti at tumango... nalulungkot din ako...

" If that's what my son wants. "

Nakita ko naman syang napatingin agad sakin ng gulat, pero napangiti din naman sya agad. Kung ako naman kasi ang papailiin, ayaw kong pumunta don dahil alam kong masasaktan lang din naman si Claude. And I don't want him to be hurt, mas mabuti na yung ako ang masaktan wag lang sya. Sobrang sakit sa kanya ang nangyari, ang mawala sila... Kahit ako nga...

** Heavenly Memorial Cemetery **

Tanging mga yabag lang namin ang maririnig ngayon. Pumasok kami sa Fuentabella Private Chapel .

Agad naman kaming nahinto nong makarating na kami don sa dalawang batong marmol. Naunang humawak si Claude rito. Lagi namang malinis dito dahil may tagalinis naman. Nilagay nya ang dalawang bouquet ng rosas sa dalawang lapida.

" You know, even though I was very young when you left me, I miss you so much. I miss your caresses and hugs when you were alive. Maybe it would be so much fun if you could be here with me. But, I'm still thankful because there are still many people who love me very much. So don't worry, okay? I also know that you're here with me, guiding and protecting me. "

Nasasaktan akong nakikita ang anak ko na malungkot pero may part din sakin na masaya. Bakit naman kasi sobrang ikli lang ng panahon diba? Ang daya nga naman kasi talaga. Kung ano ano pa ang mga pinag sasabi ni Claude at nag kukwento pa sya ng kung ano ano. Hanggang sa naisipan na naming umuwi...

" I love you both... I'll surely visit you again next time. "

Ako naman ang humarap sa lapida...

" See? Sobrang laki na nya ngayon... at kung umakto pa ay parang mas matanda pa sya sayo. Don't worry ... as a promised. I'll take care of our son. "

......

Maraming taon na rin ang lumipas.... Habang lumilipas ang taon unti-unting lumalaki si Claude. At alam kong gusto nyo syang makitang lumalaki....