BİR ÖPÜCÜK MASALI - MASAL SERİSİ I - FİNAL

22. BÖLÜM - GİZLİ SAKLI

‘Hayatta hiçbir şey planladığınız gibi olmuyor. O yüzden planlamaktan vazgeçin. O anı yaşayın... zamanı, kavramı, kuralları takmadan. Ben hayatım boyunca kurallardan, yasaklardan uzak durdum. Hiçbir kural bana göre değil, hiçbir yasak beni durduran bir kavram olmadı. Neden mi? İşte tam da şuan için. İlk kez güveni yaşadım. İlk kez yüreğimin kapılarını açtım. Kaldı ki babamın beni en çok anlamasını beklerken, bir tek o anlamadı beni. Çapkındım, evet annemin aksi olmak istemiştim. birine bağlanıp, acı çekeceğime; bağlanmadan, özgürce mutlu olurum, dedim. Ya da ben öyle olduğumu sandım. Ben hayatımda Araf’ın gözlerine baktığım kadar hiçbir yerde mutlu olmadım. Şimdi mi? Şimdi havaalanındayım... uzun ve oldukça zorlu bir süreç beni bekliyordu.’

‘DIŞ HATLAR’ yazan yere baktı Sevi. Kendi kararı ile İtalya’ya gidiyordu. Kapının önüne geldiklerinde ailesine doğru döndü.
“Buraya kadar yeterli, daha fazla gelmenizi istemiyorum.” dedi öfkeyle ailesine bakarak.
Ertan kızına baktı. “O adam için bana kızıp gidiyorsun ama-“
“Tamam baba. Gidiyorum, sen de bunu isteyecektin zaten benden. Kaldı ki beni anlamanı isterdim, korumanı değil. Ben bugüne kadar korudum kendimi. O uçurumdan yuvarlanırken de korudum. Benim yanımda olmanıza ihtiyacım vardı, korunmayı istemiyordum.”
Derin kızını kendine çekip, sarıldı.
“Özür dilerim. Çok özür dilerim. Hala vazgeçebilirsin. Gitme!” Dedi kadın kızının saçını okşarken.
Sevi kadını kendinden uzaklaştırdı, gözyaşlarını tutmayı iyi bilirdi. Babasına son kez bakıp, valizini çekip, dış hatlara doğru yol aldı.

Derin ve Ertan onun arkasından bakarken, Ertan karısına sarıldı.
“Biraz kafasını toplayınca döner; merak etme uzun sürmez. Tatil yapacak gibi düşün.”
“Nedense ben sonsuza kadar onu kaybettik diye düşünüyorum. Kaldı ki benim ailem yanımda olmadığı için ben sana sığındım. Sokaklarda kaldım. Şimdi bizim kızımıza yaptığımız ne? Aynısı değil mi?”
“O çocuk kızımızı uçurumdan aşağı düşürdü.”
“Benimki de farksız değildi Ertan.” Kadının gözleri dolmuştu.
Ertan saçlarını eliyle çekiştirdi. “Beni hiçbir zaman tam olarak affetmeyeceksin değil mi? Her an, bu tarz her durumda o zamanları hatırlatacaksın.”
“Ben seni affettim de Ertan, dua et kızın birgün seni affetsin ve bize dönsün. Yoksa işte o zaman seni affetmem.”

***

Boran ve Barlas köşeden kıza ıslık çaldılar. Sevi bir an arkasına baktı. Annesi ve babası artık görünmüyorlardı. Valizini o tarafa doğru sürüklemeye başladı. Yanlarına geldiklerinde ikisine de sarıldı.
“Tamam mı her şey?”
“Tamam. Siz ayarladınız mı her şeyi, uçağa binmediğimi öğrenmemeliler.”
Barlas gülümsedi. “O bizde, merak etme sen. Araf arkada arabada. İnmek istemedi, görünmesin diye.”
“Tamam hadi gidelim.” Boran kızın valizini aldı ve arkaya doğru yürümeye başladılar.
“Canını sıkma. Her şey iyi olacak. Biz senin yanındayız.”
“Teşekkür ederim. Bu yeterli benim için.” İçtenlikle gülümsedi iki delikanlıya.

Araf onları arabada bekliyordu. Sevi’yi hemen arka koltuğa oturttular. Boran direksiyona, Barlas yan koltuğa geçti ve gaza bastılar.
Araf kıza sarıldı. “Bir an gidiyorum deyince, gerçekten gideceğini sandım. Benden, bizden vazgeçmediğin için teşekkürler.” Daha da sıkı sardı.

“Şimdi bizim kızları da çağıralım. Sonra gidip, şu nikahı kıyalım.” Dedi Boran gülümseyerek. “Helin’i de aradım. O da gelecek.”
“İyi ettin.” Dedi Araf. “Yoksa keser bizi.”

***

“Ne demek o? Ben bir şey anlamadım. Ayrıca sen İtalya’da değil miydin? Annen görse ya da baban bacaklarını kırarlar valla bak.” Diye fısıldadı Yaz.
Helin ile Sara ‘sabır’ der gibi baktılar arkada ayakta duran adamlara.
“Gizli nikah demek Yazcım. Bunun nesini anlamadın? Ayrıca gitmedim ben İtalya’ya.” Sevi ise sabırla anlatmaya devam etti.
“Yemin ederim baban ağzına sıçacak.” Diye fısıldadı. Sonra aklına gelenle gözlerini pörtletti. “Annenlere söylemeyecek misin evlendiğini?”
“Sonra söyleyeceğiz.”