«Τον λυπάμαι τον τύπο. Πρέπει να πονάει να σου χαράζουν το στήθος με σουγιά, ε;».
Ο Άρης γυρνάει απότομα προς την πηγή της φωνής και κοιτάζει καχύποπτα τον ενοχλητικά χαμογελαστό, κουστουμαρισμένο και λουσμένο σε τόνους ακριβής κολόνιας άντρα, ο οποίος στηρίζεται στον τοίχο ανάλαφρα.
«Αν και... φαντάζομαι ότι ο θάνατος πονάει λίγο περισσότερο...» συνεχίζει το ίδιο ευδιάθετα αλλά ο Άρης δεν του δίνει σημασία για τώρα. Αφού σιγουρεύεται ότι το, ευτυχώς, αρκετά σκοτεινό και απομονωμένο πάρκινγκ είναι τελείως άδειο, και ότι η αστυνομία βρίσκεται αρκετά μακριά από εκείνο το σημείο, σταυρώνει τα χέρια του πάνω στο στήθος του βαριεστημένα.
«Πώς το'ξερα ότι θα έκανες τη βλακεία και θα εμφανιζόσουν εδώ την πιο ακατάλληλη στιγμή;»
Ο άντρας αρχίζει να γελάει στο σχόλιο ‐ ένα γέλιο άσχημο και πνιγμένο μέσα στον βραχνιασμένο από αμέτρητα τσιγάρα και αλκοόλ λαιμό του, που δημιουργεί μία εξίσου άσχημη ηχώ μέσα στο πάρκινγκ. «Κι έμενα μου έλειψες, ανιψιέ! Έξαλλου, σου έχω νέα και βρισκόμουν ήδη στην Αθήνα λόγω υποχρεώσεων με την εταιρία, οπότε σκέφτηκα να στα πω από κοντά αυτή τη φορά.»
Ο Άρης εξπνέει κοφτά και στηρίζεται στο ‐ παραδόξως αρκετά καθαρό ‐ καπό του αυτοκίνητου που στέκεται από πίσω του ακίνητο. «Να είσαι γρήγορος, Θεωνά. Έπρεπε να ήμουν ήδη εκεί.»
«Ω έλα τώρα, Άρη! Σταματά να είσαι τόσο εργασιομανής! Σε λίγο ολόκληρη η πόλη θα γεμίσει με πτώματα...».
Η ταλαιπωρημένη χροιά του θείου του έχει κάτι το περιπαικτικό πάνω της, κάτι ειρωνικό και
παράτολμο που κάνει τον Άρη όλο και πιο κακοδιάθετο για τη συγκεκριμένη συνάντηση. Οπότε, προτιμάει να τη φέρει στο πέρας της όσο πιο γρήγορα μπορεί. «Το ξέρεις ότι δεν κάνω τέτοιου είδους δουλειές όταν δεν έχω λόγο.»
«Εγώ το ξέρω, ανιψιέ! Απλά τα media δεν σε... συμπαθούν και τόσο πολύ. Και, τώρα που τα λέμε, δεν έχουν κι άδικο. Είσαι‐‐»
«Τι νέα μου έχεις, είπαμε; ». Ο Άρης ποτέ δεν ήταν άνθρωπος με πολύ υπομονή. Βασικά, ήταν άνθρωπος με απόλυτα μηδαμινή υπομονή.
«Λοιπόν. . .» ο Θεωνάς πασχίζει να καθαρίσει το λαιμό του ξεροβήχοντας, καθώς ψαχουλεύει μέσα στις τσέπες του μαύρου ( ίσως υπερβολικά επισήμου για πρωινές ώρες ) παλτού του βιαστικά. Μέχρι που βρίσκει αυτό που ψάχνει. «Μπίνγκο.» δίνει το κομμάτι χαρτί στον ανιψιό του με ένα πλατύ, περήφανο χαμόγελο. «Έβγαλα το εισιτήριο σου με το ψεύτικο όνομα που μου έδωσες και κανόνισα το θέμα με το διαβατήριο. Το πλοίο φεύγει σε δύο εβδομάδες. Προλαβαίνεις;».
YOU ARE READING
Η Λάθος Κόκκινη
Romance«Δεν εχει πλακα; Νιωθω σαν τη Μουλαν!» «Ναι, μονο που η Μουλαν δεν ντυθηκε σαν αγορι για να ξεφυγει απ'τη γαμημενη αστυνομια, ουτε την κυνηγουσε η Μαφια επειδη ο απαγωγεας της ληστεψε ολοκληρο τον τραπεζικο λογαριασμο τους και τωρα τρεχει μακρια μαζ...
