Η Λάθος Κόκκινη

οχτώ

Μερικές ώρες νωρίτερα την ίδια ημέρα, στην άλλη, πολύ βορειότερη άκρη της συννεφιασμένης Αθήνας, πίσω από καλά συντηρημένες, διπλές πόρτες και επιβλητικές εισόδους από περίτεχνα σκαλισμένο μάρμαρο, ο παγκοσμίως αναγνωρισμένος Μαθηματικός ‐ που υπογράφει τις πραγματείες του με το όνομα Γεώργιος Παπαδήμος ‐ στέκεται όρθιος απέναντι απ'τις κερκίδες του αμφιθεάτρου, κουνώντας σχεδόν θεατρινίστικα τα χέρια του σε μία προσπάθεια να εξηγήσει κάποιο πολύπλοκο θεώρημα.

Το ακροατήριό του, απ'την άλλη μεριά, αν και μικρό σχετικά με άλλες διαλέξεις, δεν φαίνεται να μοιράζεται ούτε το ένα τέταρτο απ'τον ενθουσιασμό και το ζήλο με τον οποίο ο ασπρομάλλης διδάκτορας παραδίδει το μάθημα της ημέρας. Οι περισσότερες κερκίδες είναι τελείως άδειες, ενώ όσοι "λαμπροί εγκέφαλοι του μέλλοντος" ( έτσι χαρακτηρίζουν τους μαθητές τους οι διαδικτυακές διαφημίσεις του κολεγίου ) έχουν αποφασίσει να παρευρεθούν στην πρωινή διάλεξη, είναι υποτονικοί και βαθιά νανουρισμένοι. Με ένα μισοτελειωμένο, σκέτο καφέ δίπλα απ'τα αραδιασμένα τετράδια και εγχειρίδια τους, οι περισσότεροι πασχίζουν να μην καταρρεύσουν πάνω στο χιλιοζωγραφισμένο θρανίο μπροστά τους, ενώ εκείνοι που φορούν κάποια φαρδιά κουκούλα για να κρύψουν τους αποκρουστικούς μαύρους κύκλους ή τα απεριποίητα μαλλιά τους, έχουν, μάλλον, ήδη αποκοιμηθεί κρυφά με το στυλό στο χέρι.

Ο Γεώργιος Παπαδήμος σίγουρα απολαμβάνει την ησυχία που επικρατεί στο αμφιθέατρό του, αλλά, ακόμα κι αν η υποτονικότητα δεν τον ενοχλεί ‐ ειδικότερα όταν μάλλον οφείλεται σε ακόμα ένα ολονύχτιο, φοιτητικό πάρτι, η επιλεκτική αδιαφορία τον εξοργίζει όσο δεν παίρνει.

Γι'αυτό, όταν διακόπτει την ανάλυση του θεωρήματος Ντελ'Οπιτάλ, για να κάνει την πρώτη παρατήρηση της ημέρας, φροντίζει η φωνή του να αντικατοπτρίζει άριστα το θυμό και την αυστηρότητα του.

«Βολταίρος.» αναφωνεί, και περισσότερα από μερικά ζευγάρια νυσταγμένων ματιών υψώνονται προς το μέρος του ξαφνιασμένα ‐ μαζί και ένα ένοχο, αρκετά ξύπνιο.

«Μάλιστα, κύριε!» ο ύποπτα ευγενικός νεαρός χαμογελάει πλατιά, αγνοώντας παντελώς τον απειλητικό τόνο του καθηγητή του. Εκείνος δείχνει προς το μαθητή με το ασημένιο του δοκάρι, που συνήθως χρησιμοποιεί για να επιδεικνύει λέξεις ή εικόνες πάνω στην οθόνη του ηλεκτρονικού προτζέκτορα της τάξης ( ή και για να ξίνει διακριτικά το πίσω μέρος του κρανίου του όταν το απαιτεί η κατάσταση ).