Το ρολόι στο παρμπρίζ δείχνει "05:17" με φωσφορίζοντα ηλεκτρονικά γράμματα, αλλά ο ήλιος ακόμα αρνείται να ξεπροβάλλει απ'την κρυψώνα του και να υπερνικήσει το φεγγάρι.
Ένα βαρύ πέπλο ησυχίας σκεπάζει το καλοδιατηρημένο εσωτερικό του αυτοκινήτου, καθώς ο άγνωστος άντρας που την απήγαγε οδηγάει με άνεση ανάμεσα στις νταλίκες και τα υπόλοιπα οχήματα της Εθνικής, με τη Ραφαέλα δεμένη και αμίλητη στο πίσω κάθισμα.
Εκείνη σκέφτεται την αδελφή της, τη μόνη φίλη που γνώρισε ποτέ, παρακολουθώντας με μισόκλειστα βλέφαρα τα κινούμενα φώτα έξω απ'το ελαφρώς θολωμένο λόγω του κρύου παράθυρο.
Θυμάται εκείνα τα καλοκαιρινά μεσημέρια όταν ήταν μικρές, που περνούσαν όλη τη μέρα τους στην αυλή της μαμάς τους, μονάχα με τα μαγιό τους, με τα μαλλιά τους πιασμένα σε πλεκτές κοτσίδες. Ολόκληρο το πρωί πάλευαν με το φύτεμα των καινούριων λουλουδιών που είχε φέρει ο Τζόνι απ'τη λαϊκή όπως του είχε ζητήσει η μητέρα των κοριτσιών, γέμιζαν από την κορυφή ως τα νύχια με χώματα και έπαιζαν λασποπόλεμο γύρω απ'τον κήπο. Όταν η μαμά τους τις κατσάδιαζε για τον χαμό που είχαν δημιουργήσει, χρησιμοποιούσαν το παλιό λάστιχο που κρεμόταν απ'τον τοίχο για να καθαρίσουν την αυλή και τους εαυτούς τους, και μιλούσαν μέχρι να νυχτώσει για τρομακτικές ιστορίες ( και, κάπως έτσι, η μικρή Ραφαέλα δεν μπορούσε ποτέ να κοιμηθεί μόνη της χωρίς κάποιο αρκουδάκι για να την προστατεύσει, επειδή οι τρομακτικές ιστορίες της Μπέτης παραήταν γραφικές ).
Από τότε που άρχισε να δούλευει η Μπέτυ, όμως, σπάνια περνούσαν χρόνο μαζί.
Τώρα, έχοντας αποδεχτεί τη μοίρα της, συνειδητοποιεί ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο τρέμει ακόμα και τώρα την ιδέα του θανάτου, είναι το ότι όλες αυτές οι αναμνήσεις ‐ που είναι πιο πολύτιμες και από χρυσό θησαυρό για τη Ραφαέλα ‐ θα χαθούν για πάντα μαζί της. Δεν θα μπορέσει ποτέ να τις ξαναζήσει, ούτε να τις αφηγηθεί σε κάποιον. Και αυτό την πονάει περισσότερο απ'όλα.
«Πού πηγαίνουμε;» βρίσκει το θάρρος να ρωτήσει ‐ δεν έχει και κάτι να χάσει πια, εξάλλου. Ο μόνος τρόπος για να μην τη σκοτώσει ο άντρας είναι να τον οδηγήσει στην αδελφή της, αλλά αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. Καλύτερα να ζήσει η μία από εμάς, παρά καμία. . .
STAI LEGGENDO
Η Λάθος Κόκκινη
Storie d'amore«Δεν εχει πλακα; Νιωθω σαν τη Μουλαν!» «Ναι, μονο που η Μουλαν δεν ντυθηκε σαν αγορι για να ξεφυγει απ'τη γαμημενη αστυνομια, ουτε την κυνηγουσε η Μαφια επειδη ο απαγωγεας της ληστεψε ολοκληρο τον τραπεζικο λογαριασμο τους και τωρα τρεχει μακρια μαζ...
