Η Λάθος Κόκκινη

δώδεκα

Η Ραφαέλα παθαίνει μία μικρή κρίση πανικού όταν ξυπνάει και συνειδητοποιεί ότι, είτε τα βλέφαρά της είναι κλειστά, είτε ορθάνοιχτα, τα πάντα γύρω της εξακολουθούν να είναι μαύρα. Είμαι νεκρή; σκέφτεται τρομοκρατημένη, αναγκάζοντας το ζαλισμένο εγκέφαλο της να ξυπνήσει απότομα απ'το λήθαργο που είχε καταλάβει το κάθε μεμονωμένο, αδύναμο κύτταρο της δευτερόλεπτα πριν. Όσες φορές κι αν ανοιγοκλείσει τα μάτια της, όμως, ( τόσο δυνατά και επίμονα που τα βλέφαρά της έχουν αρχίσει να πονάνε ) δεν καταφέρνει να δει κάτι περισσότερο από μαύρο.

Είμαι νεκρή, αποφασίζει τελικά, πασχίζοντας να κουνήσει τα μουδιασμένα άκρα της ‐ για να καταλάβει αν η ψυχή της έχει εγκαταλείψει το σώμα της από τώρα ‐ αλλά τα χέρια της δεν προλαβαίνουν να τεντωθούν ούτε εκατοστό προτού έρθουν σε επαφή με μια σκληρή, επίπεδη επιφάνεια. Και, κάπως έτσι, ο πανικός που τρέχει στις φλέβες της πενταπλασιάζεται. Επειδή, δεν μπορεί να δει τίποτα, ούτε να κουνηθεί ελεύθερα γιατί ‐ απ'ότι φαίνεται ‐ υπάρχουν εμπόδια παντού γύρω της, πάνω απ'το κεφάλι της, δίπλα της, από πίσω της, μπροστά απ'τα λυγισμένα γόνατά της. . .

Είμαι παγιδευμένη μέσα στο ίδιο μου το φέρετρο;!

Το μυαλό της είναι θολό και υπερφορτωμένο καθώς χάνει κάθε είδος λογικής και γεμίζει με τρελά σενάρια για εγκαταλελειμμένα νεκροταφεία με λευκές ταφόπλακες, σατανικούς νεκροθάφτες που γελούν, περνώντας τα σκονισμένα χέρια τους ανάμεσα στις γκρίζες τρίχες της μακριάς γενειάδας τους και σκουριασμένες καμπάνες που χτυπούν εκκωφαντικά. . .

Προσπαθεί να κουνηθεί ξανά, απεγνωσμένη για περισσότερο χώρο, φως και καθαρό αέρα, επειδή το οξυγόνο που φτάνει στα ρουθούνια της εκεί μέσα ‐ όπου κι αν είναι το εκεί μέσα, δηλαδή ‐ είναι ζεστό και αραιό και μοιάζει να λιγοστεύει με κάθε της ανάσα. Πιέζει με τα τρεμάμενα χέρια της την οροφή που απέχει χιλιοστά απ'την κόκκινη μύτη της, κλωτσάει προς όλες τις κατευθύνσεις με τα παλιά all‐stars της ( με έθαψαν με τα all‐stars μου; σκέφτεται μέσα σ'όλα τα άλλα ) και παίρνει βαθιές, σχεδόν ψυχωτικές ανάσες απ'το στόμα της, σαν να πνίγεται μέσα στα ορμητικά νερά κάποιου ωκεανού.

Ναιπ, παθαίνει σίγουρα κρίση πανικού.

Χτυπάει τις σφιγμένες γροθιές της ακόμα πιο δυνατά ενάντια στον 'τοίχο' που στέκεται από πάνω της, καθώς η καρδιά της σφυροκοπάει πίσω απ'τον πονεμένο θώρακα της, βουίζοντας μέσα στα αυτιά της και κρύβοντας κάθε άλλον ήχο.