Τα μάτια της Ραφαέλας μισό‐ανοίγουν όταν ο μεταλλικός ήχος από βαριά βήματα γεμίζει το σκοτεινό δωμάτιο στο οποίο βρίσκεται ( ακούγεται σαν κάποιος να κατεβαίνει μεταλλικές σκάλες. . . αλλά δεν υπάρχουν σκάλες στο δωμάτιό μου, τι παράξενο, σκέφτεται μέσα στον ύπνο της ) αλλά παραείναι ζαλισμένη, οπότε απλά συνεχίζει να κοιμάται ανενόχλητη.
«Ξύπνα.» η υπερβολικά βαριά, αυστηρή φωνή την τρομάζει μέσα στον ύπνο της, αλλά ούτε καν αυτή καταφέρνει να την ξυπνήσει.
Έχει χάσει ‐ ένας Θεός ξέρει πόσο ‐ αίμα απ'την μη αποστειρωμένη πληγή στον αφαλό της και βρίσκεται εδώ και ώρα σε μια ληθαργική, ημιλιπόθυμη κατάσταση. Δεν έχει καταλάβει καν ότι δεν είναι ξαπλωμένη στο παλιό, σπασμένο κρεβάτι της, που τρίζει σε κάθε μηδαμινή κίνηση, ούτε στην, αν όχι ασφάλεια ‐ οικειότητα του μικροσκοπικού δωματίου της, αλλά πάνω σε ένα ξεφτυσμένο στρώμα ( λερωμένο με λεκέδες διαφόρων χρωμάτων και σχημάτων, αλλά κυρίως βαθύ κόκκινους ), στη μέση ενός κρύου, ολοσκότεινου υπογείου.
Μέχρι που ολόκληρο το σώμα της παγώνει.
Ξυπνάει απότομα και αρχίζει να βήχει άγρια και βίαια, συνειδητοποιώντας ότι τα ρούχα και τα μαλλιά της είναι γεμάτα νερό.
«Ουάου, είχα αρχίσει να πιστεύω ότι ήσουν όντως ψόφια και με έβγαλες απ'τον κόπο.» μια αντρική φωνή, που κάνει το βρεγμένο ‐ παγωμένο δέρμα της να ανατριχιάσει ακόμα περισσότερο, κάνει ηχώ πάνω στους κοντούς τοίχους του δωματίου στο οποίο βρίσκεται.
Τι; Πού είμαι; Ποιός είναι αυτός και γιατί—
Οι τρομοκρατημένες, όλο και πιο πανικόβλητες σκέψεις της κοκαλώνουν ακαριαία όταν, στην προσπάθειά της να σηκωθεί απ'το βρώμικο στρώμα από κάτω της, συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να κουνήσει τα χέρια της. Είναι δεμένη. Τα χέρια της είναι δεμένα σε ένα σκουριασμένο, παχύ σωλήνα, ο οποίος στηρίζεται στον τοίχο πάνω απ'το κεφάλι της και συγκρατεί το σκοινί που κρατάει τους ευαίσθητους καρπούς της φυλακισμένους. Η καρδιά της σταματάει.
Ω, Χριστέ μου, ω Χριστέ μου, ω Χρι—
«Ε, Μπέτυ.» η απότομη, βαριά χροιά φωνάζει ξανά για να τραβήξει την προσοχή της και μόνο τότε η Ραφαέλα παρατηρεί καθαρά ότι υπάρχει μια ψηλή, γεροδεμένη αντρική φιγούρα μέσα στο δωμάτιο μαζί της. «Με ακούς, Μπέτυ Καραβάνα;»
YOU ARE READING
Η Λάθος Κόκκινη
Romance«Δεν εχει πλακα; Νιωθω σαν τη Μουλαν!» «Ναι, μονο που η Μουλαν δεν ντυθηκε σαν αγορι για να ξεφυγει απ'τη γαμημενη αστυνομια, ουτε την κυνηγουσε η Μαφια επειδη ο απαγωγεας της ληστεψε ολοκληρο τον τραπεζικο λογαριασμο τους και τωρα τρεχει μακρια μαζ...
