Η Λάθος Κόκκινη

τριάντα δύο

Μετά από μερικές ώρες και τουλάχιστον τέσσερις στάσεις για τουαλέτα, είναι πια μεσημέρι καθώς ο Άρης οδηγεί το αυτοκίνητό του σε έναν πολύ μικρότερο δρόμο, αρκετά μακριά απ'τον πολυσύχναστο κεντρικό.

Η διαδρομή είναι ήσυχη και γαλήνια, όπως και η φύση ακριβώς έξω απ'το όχημα.

Καταπράσινα, θεόρατα δέντρα ( πεύκα, παρατηρεί ο Άρης ) περιφράζουν το μονοπάτι που φαίνεται καθαρό από ίχνη άλλων λάστιχων, πέρα από εκείνα που αφήνουν στο πέρασμά τους οι ακριβές ρόδες της BMW. Το παράθυρο του Άρη και εκείνο στη θέση του συνοδηγού είναι ανοιχτά, επιτρέποντας σε ένα αναπαυτικά δροσερό ρεύμα να δημιουργηθεί μέσα στο αμάξι ‐ αρκετά ζεστό σε σχέση με το ψύχος που επικρατούσε την προηγούμενη νύχτα. Ο καιρός είναι καλός σήμερα.

Η Ραφαέλα κοιμάται ( σπάνιο φαινόμενο ) στις πίσω θέσεις, αθόρυβα και ειρηνικά. Μονάχα ο σταθερός ρυθμός της αναπνοής της φτάνει σιγανός στα αυτιά του Άρη.

Ο ίδιος οδηγεί πιο αργά τώρα ‐ μιας και ο δρόμος μέσα απ'το δάσος φαίνεται τελείως άδειος από άλλα οχήματα ‐ απολαμβάνοντας κατά κάποιο τρόπο αυτή τη μικρή στιγμή ηρεμίας. Τα μάτια του περιπλανιούνται στο όμορφο τοπίο έξω απ'τα παράθυρα του αμαξιού. Το καστανό των ιρίδων του λάμπει ελαφρώς απ'την αντανάκλαση του μεσημεριανού ηλίου πάνω στο τζάμι, ο οποίος διαχέεται σε χιλιάδες λεπτούς στύλους φωτός μέσα απ'τα πυκνά κλαδιά των δέντρων που φτάνουν ψηλά μέχρι τον ουρανό.

Αποφασίζει ότι το μέρος είναι κατάλληλο για μία τελευταία στάση.

Παρκάροντας πρόχειρα ανάμεσα σε δύο πεύκα και γυρνώντας το κλειδί στη μηχανή, ανοίγει την πόρτα του για να πατήσει στο υγρό χώμα του δάσους. Η μυρωδιά πρόσφατης βροχής περιπλανιέται στην ατμόσφαιρα, κάνοντάς την ακόμα πιο γαλήνια, για κάποιον παράξενο λόγο.

«Καραβάνα.» αφήνει την πόρτα ανοιχτή για να μπορέσει η φωνή του να ακουστεί μέσα στο αυτοκίνητο. Η κοπέλα κουνιέται και αναστενάζει λιγάκι μέσα στον ύπνο της, αλλά δεν κάνει κάποια σημαντική προσπάθεια για να ξυπνήσει.

«Έλα, σήκωσε τον κώλο σου.» με αυτή την τελευταία προσπάθεια, αποφασίζει να την αφήσει να ξεκουραστεί για λίγα λεπτά ακόμα και ξεκινάει να περπατάει γύρω απ'το αμάξι του. Τα πιασμένα απ'την πολύωρη οδήγηση πόδια του τεντώνονται επιτέλους και τα χείλη του αφήνουν ένα δυνατό μουγκρητό όταν προσπαθεί να κάνει το ίδιο και για τα χέρια του, τραβώντας τα πάνω απ'το κεφάλι του για να ισιώσει τους μαγκωμένους μύες του.