Όταν η Ραφαέλα ξυπνάει, δεν έχει αρκετή δύναμη για να ανοίξει τα βάρια βλέφαρά της.
Άλλα πέντε λεπτά, σκέφτεται νυσταγμένα. Δεν πειράζει αν αργήσει λιγάκι στη δουλειά της στη βιοτεχνία, τα ρούχα δεν θα βγάλουν πόδια ούτε θα αρχίσουν να τρέχουν μακριά, οπότε δεν χάθηκε ο κόσμος να μείνει για λίγο ακόμα στο κρεβάτι της. Κουλουριάζεται περισσότερο καθώς αφήνεται ξανά στη γλυκιά ζάλη του ύπνου, ενώ η θολή, ακόμα, ακοή της εντοπίζει απροσδιορίστους ήχους από κάπου μακριά. Ομιλίες, σκέφτεται το υποσυνείδητο της.
«. . .Το ξέρω, μωρό μου. Απλά είμαι πολύ κουρασμένος. . .»
Η μισοκοιμισμένη Ραφαέλα αδυνατεί να αναγνωρίσει τις φωνές που φτάνουν αδύναμες στα αυτιά της και μάλλον έρχονται έξω απ'το δωμάτιο στο οποίο βρίσκεται. Είναι σίγουρα μια βαθιά αντρική και μια γυναικεία φωνή. Αλλά αποκλείεται να ανήκουν στους γονείς της, ούτε στην αδελφή της και τον Τζόνι. . .
Τότε, σε ποιους;
Την ιδία στιγμή, ο Άρης βρίσκεται στην είσοδο του ζεστού, άνετου σπιτιού του και, αυτή τη φορά, παίζει το ρολό του τέλειου αρραβωνιαστικού. «Σίγουρα δεν θες να σε πετάξω με το αυτοκίνητο; Είναι αργά και το διαμέρισμα σου βρίσκεται στην άλλη άκρη της πόλης.» λέει με ανησυχία και εμπάθεια, καθώς γέρνει πάνω στον τοίχο του χάλαρα, λες και δεν κρύβει μια δεμένη κοπέλα που σκοπεύει να σκοτώσει στο υπόγειο του. Κανείς δεν θα μπορούσε να τον υποψιαστεί αυτή τη στιγμή.
Φοράει πρόχειρα ρούχα για μέσα στο σπίτι ( πρόλαβε να αλλάξει απ'τα άβολα ρούχα που φορούσε στο μπαρ και κολλούσαν πάνω στο νοτισμένο δέρμα του σαν δεύτερη επιδερμίδα ) μια απλή άσπρη μπλούζα που αγκαλιάζει τους μείς των χεριών του, διαγράφοντάς τους όσο πιο έντονα γίνεται( όχι, δεν το έκανε επίτηδες ) και ένα γκρι παντελόνι φόρμας. Κρατάει μια κόκκινη κούπα με ζεστό καφέ που καίει σταδιακά την παλάμη του χεριού του και ανησυχεί για τη μνηστή του σαν κάθε άλλος συνηθισμένος, αθώος εικοσιπεντάχρονος.
Ναι, τα φαινόμενα μπορούν να απατήσουν πολύ.
«Δεν θέλω να πας με ταξί, Σία. Κι αν ο ταξιτζής είναι κακός άνθρωπος;» μουτρώνει και η κοπέλα του πασχίζει με νύχια και με δόντια να μην λιώσει σαν παγωτό στον καύσωνα, απέναντι στην αξιαγάπητη, κουταβίσια έκφραση του. Και στο θέαμα των λαχταριστών, γυμνασμένων χεριών του, φυσικά.
YOU ARE READING
Η Λάθος Κόκκινη
Romance«Δεν εχει πλακα; Νιωθω σαν τη Μουλαν!» «Ναι, μονο που η Μουλαν δεν ντυθηκε σαν αγορι για να ξεφυγει απ'τη γαμημενη αστυνομια, ουτε την κυνηγουσε η Μαφια επειδη ο απαγωγεας της ληστεψε ολοκληρο τον τραπεζικο λογαριασμο τους και τωρα τρεχει μακρια μαζ...
