Η Λάθος Κόκκινη

τριάντα έξι

Το κέντρο της νυχτερινής Αθήνας παίζει σαν καλά σκηνοθετημένη ταινία έξω απ'το μικρό παράθυρο της πίσω θέσης στο περιπολικό που διέθεσε τόσο γενναιόδωρα το κεντρικό τμήμα της αστυνομίας για τη μεταφορά του Κωνσταντίνου Βολταίρου.

Η εύσωμη γυναίκα αστυνομικός οδηγεί ήσυχα αλλά όσο πιο γρήγορα της επιτρέπουν οι συνωστισμένοι δρόμοι στην καρδιά της πόλης, καθώς η ασύρματη ενδοεπικοινωνία του αυτοκινήτου ενεργοποιείται και απενεργοποιείται συνεχώς απ'τις συνομιλίες της αστυνομικής μονάδας μέσω ασυρμάτων.

«‐‐χουμε κι άλλον τραυματία. Χρειαζόμαστε φορείο. Μέλος της ομάδας ΔΙΑΣ, χτυπήθηκε με σφαίρες σε ώμο και πόδι.» είναι η μόνη καθαρή πρόταση που πιάνει ο Κάπα ανάμεσα στις πανικόβλητες και βιαστικές συνομιλίες των αστυνόμων. Ξέρει ότι κάτι σημαντικό συμβαίνει, αλλιώς γιατί να αποφασίσει ο αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας να τον στείλει για βοήθεια σε μία άγνωστη τοποθεσία, πριν καν ανακριθεί για την 'παράνομη εμπλοκή του σε χάκινγκ κρατικών δεδομένων';

Παρακολουθεί το τοπίο έξω απ'το παράθυρο δίπλα του, προσπαθώντας να αναγνωρίσει τις περιοχές που προσπερνούν μέσα απ'το σκοτάδι της νύχτας, για να καταλάβει πού περίπου κατευθύνεται το περιπολικό.

Τον χρειάζονται για να υποκλέψει τα στοιχεία κάποιου υπολογιστή ‐ αυτό είναι το μόνο που ξέρει. Εάν καταφέρει να φανεί χρήσιμος στην υπόθεση η ποινή του θα μειωθεί σημαντικά ( ή, τουλάχιστον, αυτό του υποσχέθηκε ο Διοικητής Ορέστης Γαλανός λίγο πριν τον χώσει μέσα σε ένα τυχαίο περιπολικό χωρίς περεταίρω ενημέρωση ).

Φυσικά, ο Κάπα δεν είναι χαζός ‐ χρειάζεται αυτή τη μείωση στα χρόνια φυλάκισής του. Την προηγούμενη φορά που συνέβη αυτό, όταν ήταν κάπου... δεκατεσσάρων χρόνων; ‐ η μητέρα του είχε αναγκαστεί να δουλεύει υπερωρίες επί ενάμιση χρόνο στο καθαριστήριο για να βρει τα χρήματα που θα τον έβγαζαν απ'τη φυλακή με εγγύηση. Την είχε γλιτώσει φθηνά ( που λέει ο λόγος ) τότε, αλλά τώρα, με τη μαμά του στην κλινική, μόνη και άρρωστη, ο Κωνσταντίνος πρέπει να στηριχτεί στα δικά του πόδια. Πρέπει να κάνει τα πάντα για να αποφύγει τη φυλακή, έστω και για λίγο καιρό ακόμα. Μέχρι να βρει τον Άγνωστο Χι...

«Φτάνουμε σε λίγο, ξανθούλη.» η βαριά φωνή της γυναίκας που οδηγεί ακούγεται μέσα απ'τη σιδερένια μάντρα που χωρίζει τις μπροστινές απ'τις πίσω θέσεις του περιπολικού, για να παρέχει υποτιθέμενη προστασία στους αστυνομικούς απ'τους επικίνδυνους και φοβερούς εγκληματίες που μεταφέρουν.