Η Λάθος Κόκκινη

δεκαοχτώ

Έντονη μυρωδιά αλκοόλ και βαριά γυναικεία αρώματα φτάνουν στα ρουθούνια του Ντίνο καθώς εισπνέει αργά, πασχίζοντας να ηρεμήσει τις αναμνήσεις που κυκλοφορούν αδάμαστες, σαν φαντάσματα μέσα στο κεφάλι του, έτοιμες να του προκαλέσουν κι άλλο πόνο με το που κοιτάξει μέσα τους για λίγο παραπάνω.

Κλείνοντας τα βλέφαρά του, αφήνει την ζωγραφισμένη εξ'ολοκλήρου με πολύχρωμο, ανεξίτηλο μελάνι πλάτη του να αγγίξει πίσω, ενάντια στα λεία πλακάκια που γλιστρούν κάτω απ'το δέρμα του. Το ζεστό νερό στο πανάκριβο τζακούζι γύρω του υποτίθεται ότι βοηθάει τους μείς του να χαλαρώσουν έστω και λιγάκι, αλλά ο Ντίνο δεν αισθάνεται πιο χαλαρός από πριν. Λίγο ζαλισμένος, ίσως, λόγω του ‐ δέκατου; ‐ μακρόστενου ποτηριού σαμπάνιας που κρατάει μισοάδειο μέσα στο χέρι του έξω απ'το νερό που αφρίζει. Ήρεμος, όχι.

Είναι, όμως, ευχαριστημένος με την απόφασή του να μην παραμείνει στο σπίτι του πατέρα του κατά τη διαμονή του στην Ελλάδα. Οι αναμνήσεις είχαν αρχίσει ήδη να τον πνίγουν με τα πρώτα του βήματα μέσα στη βίλα, οπότε δεν ξεπακέταρε καν τα πράγματά του, δεν πάτησε καν στο παλιό του δωμάτιο.

Ενημέρωσε τον γραμματέα του πατέρα του ότι θα περάσει τη νύχτα σε κάποιο ξενοδοχείο μέσα στην Αθήνα και έφυγε απ'τον ίδιο δρόμο με τον οποίο ήρθε, ανυπομονώντας να βρεθεί όσο πιο μακριά γίνεται από εκείνο το μέρος. Τώρα, στην προεδρική σουίτα στον ψηλότερο όροφο του Hilton, νιώθει ελαφρώς λιγότερο καταπιεσμένος απ'τις σκιές του παρελθόντος. Αύριο τέτοια ώρα θα βρίσκομαι μίλια μακριά από αυτή την κόλαση, καθησυχάζει τον εαυτό του, καταπίνοντας σε μία γρήγορη, αποφασισμένη γουλιά και την υπόλοιπη σαμπάνια στο ποτήρι του που αφήνει ένα μονοπάτι φωτιάς στο λαιμό του.

Τεντώνεται μέσα στο τζακούζι, προσπαθώντας να βολευτεί ανάμεσα στα γυμνά γυναικεία σώματα που βρίσκονται μέσα στο κινούμενο νερό γύρω του, άλλες κολλημένες στο πλευρό του, άλλες λίγο πιο πέρα, γελώντας και παίζοντας με τον αφρό που καλύπτει τα κορμιά τους, πίνοντας σαμπάνια με ζαλισμένες, χαρούμενες εκφράσεις στα όμορφα πρόσωπά τους.
Ο Ντίνο νιώθει το άγγιγμα μίας απ'τις κοπέλες στο δεξί μπράτσο του ‐ τα δάχτυλά της χορεύουν απαλά πάνω απ'τα πολύχρωμα σχέδια που καλύπτουν το δέρμα του, σαν δεύτερη επιδερμίδα, πιο ζωντανή και από αυτόν τον ίδιο. Το βλέμμα του παρακολουθεί το δάχτυλο της κοπέλας, καθώς περνάει πάνω απ'την κάθε ζωγραφισμένη γραμμή των σχεδίων που ο ίδιος είχε φτιάξει πρώτα σε χαρτί και στη συνέχεια έδειξε στον καλύτερο τατουατζή που γνωρίζει για να τα αποτυπώσει στο σώμα του.