Η Λάθος Κόκκινη

είκοσι

Φθαρμένες σόλες αθλητικών παπουτσιών που έρχονται σε επαφή με καθαρά, περιποιημένα πλακάκια πεζοδρομίου, υπερπηδώντας μερικά διάσπαρτα κλαράκια μικροσκοπικών λουλουδιών που έχουν καταφέρει να επιβιώσουν ανάμεσα στο τσιμέντο, και σιγανοί αναστεναγμοί ανακούφισης μέσα από ελαφρώς χαμογελαστά χείλη : αυτοί είναι οι μόνοι ήχοι που επικρατούν στην πιο κλασάτη γειτονιά των Βορείων προαστίων, η οποία ‐ όπως και κάθε άλλο ηλιόλουστο πρωινό της εβδομάδας ‐ διατηρεί μια γαλήνια ατμόσφαιρα γειτόνων που στέκονται στις βεράντες τους ρουφώντας νοσταλγικά τον καφέ τους και πλησιάζοντας τα ακροδάχτυλα τους στο στόμα τους για να καταφέρουν να γυρίσουν την επόμενη σελίδα της Κυριακάτικης εφημερίδας τους.

Η Σία θαυμάζει αφηρημένα τις προσεγμένες γλάστρες στα μπαλκόνια των εξίσου προσεγμένων ( σε σημείο που καταντάει κουραστικά τέλειο ) μονοκατοικιών που κοσμούν το δρόμο στον οποίο βαδίζει ανάλαφρα και ξένοιαστα. Ίσως και για πρώτη φορά σε ολόκληρη τη ζωή της, η Σία Ράπτη δεν περιορίζεται από ασφυκτικά στενά ρούχα δουλειάς, ή από καλοσιδερωμένα, χωμένα αυστηρά κάτω απ'το παντελόνι της πουκάμισα, αλλά ούτε κι από απάνθρωπα ψηλά τακούνια που έχουν, μέχρι τώρα, καταφέρει να κατακρεουργήσουν το αθώο δέρμα γύρω απ'τα πόδια της και να το γεμίσουν με δεκάδες άσχημα, όχι και τόσο διακριτικά χανζαπλάστ και ειδικούς επιδέσμους για κάλλους.

Όχι. Αυτή τη φορά, η πάντα επίσημη και καθώς πρέπει Σία είναι σχεδόν αγνώριστη, με το παλιό ζευγάρι αθλητικών παπουτσιών που είχε ξεχάσει ότι φύλαγε στο πίσω μέρος της παπουτσοθήκης της απ'το Λύκειο, με τη φαρδιά, αθλητική βερμούδα που με δυσκολία φτάνει να καλύψει τα γόνατα της και τα μαλλιά της ελεύθερα και ασυγκράτητα, ανέγγιχτα από οποιοδήποτε ανθρώπινο χέρι, παρά μόνο από εκείνο του αέρα που περιστασιακά αναστατώνει τα ήδη ετοιμόρροπα, Φθινοπωρινά φύλλα στα δέντρα της γειτονιάς, με τον ίδιο τρόπο που ανακατεύει τις ξανθές τούφες της Σίας που μπλέκονται μεταξύ τους πάνω στο άβαφτο πρόσωπό της. Δεν μπορεί να κρύψει τον ενθουσιασμό της, όσο κι αν πασχίζει να καταπιέσει έστω και λιγάκι το πλατύ χαμόγελο ευτυχίας που έχει καταφέρει να κοκαλώσει τα χείλη της σε ένα συνεχόμενο ‐ και αρκετά κουραστικό όσο περνάει η ώρα ‐ μειδίαμα.