Out Of My Limit (voltooid)

-: 26 :-

Lauren

Ik zit tijdens de lessen alleen, Sofie is vandaag ziek, en Mare zit in een andere klas. Het is gelukkig geen lange dag, maar wel een hele saaie. Ik lees in de laaste 5 minuten van de les mijn aantekeningen voor economie nog even door om te kijken of ik niks heb overgeslagen, en als de bel gaat loop ik rustig richting de kluisjes. Wanneer ik mijn jas aan heb loop ik naar buiten.

Daar loopt Luke naar me toe, bij de fietsenrekken. "Hi, opfietsen?" vraagt hij. "Nee, sorry, Luke. Ik ga naar mijn ouders. Ik moet wat ophalen," zeg ik. "Oh, ja, dat was ook zo. Hoe laat ben je thuis?" vraagt Luke. "Weet ik nog niet. Eerst maar eens kijken of ik het overleef." mompel ik. "Hoezo?" vraagt Luke. "Lastig verhaal, Luke. Vertel ik nog wel eens. Ik ben er vanavond wel weer." "Eh, is goed." zegt Luke. "Okay, mooi zo. Doei, Luke! Tot later!" zeg ik. "Eh, doei." stamelt hij. Ik lach om hem en fiets weg.

Ik fiets naar het huis van mijn ouders, waar ik al zo lang niet meer geweest ben. Mijn ouders en ik kunnen heel slecht met elkaar. Nou ja, zij kunnen slecht met mij. Daarom ben ik ook altijd bij Mare. Ze hebben me ooit een soort van uit huis gegooid, ik ben de redenen ook al weer vergeten. Ze deden dat vaker, vooral mijn vader. Telkens kwam ik terug, maar ik heb nu besloten dat het afgelopen is. Ik kan voor nu bij Mare en Luke blijven, dus ik dat doe ik ook. 

Ik zet mijn fiets op de oprit. De auto staat er, ze zijn thuis. Voorzichtig maak ik de deur open, en ik probeer zachtjes te doen. Dat lukt alleen niet. De deur in de hal vliegt gelijk open. "Wat doe jij hier?" vraagt mijn vader direct kwaad. "Ik kom mijn laatste spullen halen. Ik ga naar Mare, nu echt. Ik wil hier niet meer zijn." "Mooi. Wij willen jou hier ook niet meer hebben." zegt mijn vader. "Kun je daar überhaupt blijven dan?" vraagt hij. "Ja, dat kan."

"Hebben ze wel plek voor iemand als jij?" vraagt hij. "Ja. Ik kan bij Mare op haar kamer slapen of anders bij Luke." "Luke? Ga je bij dat drugsjoch in bed?" snauwt hij. Ik schiet in de lach. "Luke een drugsjoch? Hij doet nog geen vlieg kwaad." zeg ik lachend. "Tuurlijk. Sinds wanneer maakt het jou ook uit. Het is een jongen en hij heeft een bed. Voor jou is het goed." zegt hij. "Ja joh. Helemaal." zeg ik droog en ik loop de trap op. Vroeger deden dingen zoals dat me veel pijn, maar gelukkig zet ik me er steeds beter overheen. 

Ik pakte mijn spullen en liep weer naar beneden. Ik had niet veel nodig. Wat kleding, dat was het wel. Beneden kom ik mijn vader weer tegen. "Nu ga je dus wat rond slapen bij verschillende jongens? Slet!" roept hij en hij geeft me een klap op mijn kaak. Met mijn tas in mijn handen en tranen in mijn ogen storm ik het huis uit.