Out Of My Limit (voltooid)

-: 34 :-

Luke

Dat is zojuist echt gebeurd. Ik heb haar eindelijk gekust. "Ik wilde dat al heel lang doen." fluister ik. Ze glimlacht. "Ik ook," zegt Lauren zachtjes. "Ik vond het heel gezellig met je, in het zwembad,' zeg ik. "Ja, het was leuk. Lang geleden, ook," zegt Lauren. "En die arme Jordy," grinnik ik. "Ja, die arme Jordy," herhaalt Lauren me. Ze kijkt even naar haar voeten, tot ik haar kin optil met mijn hand. "Lauren," zeg ik. "Luke," antwoord ze. Ik kijk haar aan, en kan niet helpen wat ik daarna doe. Voor een tweede keer druk ik mijn lippen op die van haar. Ik zoen haae korter dan de vorige keer, maar het was minstens net zo fijn. Lauren kijkt me aan als ik terugtrek en ze bloost. Ik kijk even verlegen naar beneden.

Ik hoor een soort van zachte gil en kijk Lauren snel weer aan. Haar ogen worden groot. Iemand heeft ons gezien. Tegelijk draaien we ons naar de deur. Natuurlijk. Sofie. "Oh my god!" zegt ze. "Sofie.. Ehm, wat- wat doe je hier, nu, zo laat?" vraagt Lauren. "Kan ik beter aan jullie vragen!" zegt Sofie met een grijns. "We.. eh, ik pakte wat water en ik kwam Lauren tegen." zeg ik. "Jaja. Dan gaat water pakken heel anders bij jou dan bij mij!" zegt Sofie lachend.

"Sofie, please, houd je stil. Niet iedereen- niet iedereen hoeft te weten dat we- dat dit.. gebeurd is." zeg ik zacht. "Nee, ik doe mijn best. Maar ik heb wel een vraag." zegt ze. Lauren kijkt mij snel aan. "Nou, vertel." zegt ze droog. We kijken Sofie afwachtend aan. "Hoe zit het nu met jullie? Zijn jullie, like, samen?" vraagt ze. Ik kijk even naar Lauren en we halen tegelijk onze schouders op. "We gaan het zien," zeg ik tegen zowel Sofie als Lauren. Sofie laat ons met een grote grijns weer alleen. 

Lauren en ik kijken elkaar weer aan. Ik moest het vragen, of ze de mijne wilde zijn. Maar nu was te snel, toch? Nee, ik ga het niet vragen. Ik- ik kan het niet vragen. Ze zegt toch nee. "Ik ga weer slapen." zegt ze. "Oké, ik ook." zeg ik. "Kom je bij mij?" vraag ik. Ik kon het altijd proberen. Lauren giechelt. "Nee, sorry. Iedereen is er bij, dat hoeft voor mij niet." zegt ze. Ik knik. "Snap ik." zeg ik. "Dan gaan ze allemaal verhalen bedenken, net als Mare laatst." zegt ze. Ik knik, ze heeft gelijk. Ze glimlachte en sprong van de tafel af. "Dat kan dus beter als we alleen zijn, dan hoeven we geen rekening te houden met de rest." zegt ze met een grijns. Zonder verder wat te zeggen, gaf ze een kus op mijn wang en liep ze weg.

Ik legde mijn hand op mijn wang en keek haar na. En ik maar denken dat ze zo onschuldig was.