Tedavi

''Bunu ona söylemeli miyiz?"diye fısıldadı."Bakın,bu onun sağlığı için gerekli. Bilmesi gerekiyor." Neyi bilmem gerekiyordu? Benden ne saklıyorlardı ki bunlar? Odaya göz ucuyla baktığımda annemin başını ellerinin arasına almış oturduğunu gördüm.

Yıllardır kilolu veya şişman olarak çağrılmıştım.Bu canımı fazlasıyla yakıyordu. Yaşıtlarımın aksine ben denize ya da havuza giremezdim. Aynadaki yansımama baktıkça gözlerimden süzülen yaşlar, kendimden daha çok nefret etmemi sağlıyordu. O zamanlarda arkadaşlarım gibi partilere, gezmelere gidemiyordum. Bunun nedeni ya bana göre giyecek kıyafet olmadığıydı ya da arkadaşlarımın benden utanıp beni aralarına almamalarıydı.

Gözlerimden akan son yaşı da silip yukarı çıktım. Anıları hatırlamak ne kadar zor gelse de onlarla yüzleşmem gerektiğini biliyordum.

3 Sene önce

Gerçekten çok zordu. Yaşadığım bu hayatın normal bir insanınkine kıyasla daha fazla acıyla dolu olduğunu biliyordum ama bunun için asla isyan etmedim.

Annem iki dakika önce dışarıya gideceğimizi söylemişti ve ben o saat bu saattir dolabın karşısında dikilip ne giyebileceğime bakıyordum. Her zamanki derdim.

"Hadi artık İmge, seni bekliyoruz.'' Odaya ani bir giriş yapan anneme döndüm .''Yapabileceğim bir şey yok anne. Olmuyorlar!"

Önüme geçti ve dolabımdaki bir kot pantolonu ve siyah bol tişörtümü yatağın üstüne attı.

Kilom doksan beş, boyum bir metre elli beş santimetre ve on dokuz yaşındayım. Biliyorum kilom boyuma göre çok fazla.

Annemin yatağımın üstüne koyduğu kıyafetleri denedim ama her zaman olduğu gibi yine olmamıştı. Kahverengi gözlerimden dökülen yaşlara aldırmadan yatağımın ucuna oturdum.

Yine aynı şeyleri yaşıyordum, ne zaman bitecekti bu? Ağlamam şiddetlenip yerini hıçkırıklara bırakınca koridordan annemin sesini duydum. "Geri zekalı çocuk! Yürü gidelim biz, kalsın o orada." diye söylendi.

Ellerimle gözlerimden akan yaşları sildim ve banyoya doğru yol aldım. Anlamıştım artık, bu yolda yalnız başımaydım...