Tedavi

BÖLÜM 6

MULTİMEDİA: İLKE

Kapının açılma sesini duyduğumda yerimden sıçradım.Tam da uykuya dalacakken ne diye uyandırıyorlardı be? Gecenin karanlığı odada belli olurken içeri geleni göremediğimden kim olduğunu merak ettim.

Yerimde kıpırdandım ve annemi odadan çıkmak üzereyken gördüm.

Zorla yutkunarak dudaklarımı araladım."Yanımda kal." Annemin eli kapının kulpunda öylece kaldı.Anneme sarılmak,onunla uyumak istiyordum.Nasıl olsa ölecektim değil mi? Son bir kez belki onunla anne-kız olabilecektik.

"Gitme."

Annem yavaş adımlarla yanıma geldi ve battaniyeyi çekerek yanıma uzandı.Yüzümü ona çevirdim ve gözlerine baktım.Bakışları daha çok özür diler gibiydi."Anne.Bana hamile kaldığını ilk öğrendiğinde ne hissettin?" diye sordum.Evet,bu sorunun cevabını merak ediyordum.

Acaba beni aldırmak mı istemişti yoksa benden o zamandan beridir nefret mi ediyordu?

"Ben,o zamanlar...Mutlu olmuştum kızım.Sen doğacaktın çünkü.İlk deneyimimdin sen benim."

Evet anne.İlk deneyiminim.Üzerinde test yapılan bir hayvan gibi,değil mi?

"Seni çok seviyordum,halâ da seviyorum." Alaylı bir şekilde güldüm.

"Peki o zaman,bana neden kötü davranıyordun?"

Baş parmağıyla sağ yanağımı okşadı ve tebessüm etti."Hiç bir anne,çocuğuna kötü davranır mı? Sadece..."

Söyleyecek bir şey bulamadığında başını yere eğdi."Öleceğim belki de anne.Beni zayıfladım diye mi sevmeye başladın yoksa?"

"İmge!" Annemin uyarıcı ses tonunu duymazlıktan geldim ve gözlerimi kapattım."Kayboldum ben karanlıkta anne.Gitmek yakışmaz bana.Gel,kurtar beni." Annem kollarını boynuma dolağında bir süre öyle kaldım ve onun sarılışına hayrete düştüm.O kadar,içten ve sıkı sıkı sarılıyordu ki.

"Beni bir tek duvarlar anladı,anne.Yalnızdım genellikle,biliyor musun?"

"Şişt! S-sus."

"Utanacaksın bir gün yaptıklarına.Beni tekrar isteyeceksin ama..."

"Yeter! Sana konuşma demedim mi ben sana.Ben hiç üzülmüyor muyum sanıyorsun.Hep beni suçluyorsun,bir de beni anlamayı dene.Anlayacaksın ama merak etme." dedi ve gözden kayboldu.

*****

"Peki,anladık...Birkaç güne demiştiniz değil mi?"

Annem ve babam psikiyatristim Derya Hanım'la konuşurken sıkıntıyla dudaklarımı kemiriyordum.Şu an o kriz geçirdiğim odadaydım ve doktorum ailemle özel olarak konuşmak istemişlerdi.Ama ben onları duyabiliyordum.

"Abla,yapma şunu." Kaşlarımı çatarak yüzümü İlke'ye çevirdim."Neyi yapmayayım ya?" diye sordum.

Gözlerini devirdi ve gözleriyle salladığım dizlerimi işaret etti."Uzun bir süredir sallıyorsun,bıktım."dediğinde güldüm."Ne yapabilirim İmge,endişeden ve meraktan işte."

"Ya,yaa ne demezsin." Baygın bakışlarıyla önüne döndüğünde gülümsedim.Cadı kız ya!

"İyi günler,sağolun." Babam doktorun elini sıktı ve benim yanıma doğru geldi.Arkasında da annem vardı.''Evet,kızlar nereye gitmek istersiniz şimdi?'' İlke'yle şaşırarak birbirimize baktık.''Baba...''

Babam anneme bakınca annem sevecenlikle gülümsedi.Ya,bunların kafalarına taş mı düştü yoksa ben mi yanılıyordum.

''Hadi ama bize öcü gibi bakmayı kesin kızlar.Cevabınızı bekliyorum.Ben kahkalarla gülünce bir süre sonra İlke de bana katıldı.''Siz,ciddisiniz değil mi?'' Harbi harbi bunlar ciddi görünüyorlar kızım.Fırsat bu fırsat çıkın dışarı.Hem benim için de iyi olurdu.Hava almış olurdum değil mi?

Ve,çok beğenip de alamadığım o kıyafetleri alabilirdim belki.Değil mi? Aklıma gelen o fikirle gülümsedim.Resmen gözlerimin içi gülüyordu.

''Alışverişe gidelim.Yeni kıyafetler almak istiyorum.''

Ne de olsa artık 38 bedene düşmüşümdür değil mi?