Tedavi

BÖLÜM 10

Yemeğimi yedikten sonra hemşirenin bir tanesinden bahçeye çıkmak için izin aldığımda izin vermişti.Aç olmama rağmen fazla yiyememiştim çünkü doktorum ve hemşireler beni engellemişlerdi.Zaten fazla yemiş olsaydım eğer kusma ihtimalim çok yüksek olacaktı.Yemkten hemen sonra midemi rahatlatması için ilaç da vermişlerdi.İlacımı içtikten sonra kendimi daha iyi hissetmiştim çünkü kusmadım.Yani kusmamıştım.

Bahçede indiğimde Ayşe hemşire de benimle birlikte gelmek istemişti.Ama kabul etmemiştim,biraz yalnız kalmaya ihtiyacım vardı.İnsanların günlük yürüşlerini yaptıkları yere geldim ve bir banka oturdum.Sağdan bana doğru gelen bir kız vardı.Saçları birbirine girmiş ve sürekli tedirgin bakışlarla etrafına bakıyordu.Gözlerini bana çevirdiğinde o sert ve sğuk bakışlarını görmüştüm.İster istemez de ürkmüştüm.Nasıl bu kadar korkutucu olabiliyorlardı acaba?

Gözlerinin altında mor halkalar oluşmuştu gözleri hiç olmadığı kadar çökmüş gibi duruyordu.İçimden ona acıma hissi gelince başka bir yöne döndüm.Bu sefer de gözüm uzaktan gelen bir erkeğe takıldı.Yakışıklıydı ve insan ona baktıkça huzur buluyordu.Ama eğer buraya geldiyse demek ki bir sorunu vardı.Zaten sürekli gözlerini sıkıca yumup duruyordu.Birilerinden korkuyor gibiydi.Ellerimi sıkıca birbirine kilitleyip dizlerimin üstüne koydum.Yan tarafımdan sesler gelmeye başladığında kafamı kaldırdım ve yanımdaki çocuğa baktım.''Merhaba.'' dedi gülümseyerek.Gülümsemesi öyle sıcak bir gülümseme gibi değildi.Sanki acı çekmiş ve şimdi mutlu görünmeye çalışıyordu.

''Merhaba.''diye karşılık verdim.Beni hiç duymamış gibi etrafına bakınmaya devam etti.Üstünde klinikten özel verilen bir forma duruyordu.Sanırım ben de onlardan bir tanesi giyecektim.Hani kimse kaçmasın idye herhalde.''Seni ilk kez gördüm burada.Yeni misin?'' dediğinde ne kadar sıcakkanlı olduğunu fark ettim.Yani yanıma oturur oturmaz bana selam vermişit ve şimdi de sohbet etmeye çalışır gibi bir hali vardı.''Evet,bugün.''

Sağ elini yanağına götürdü ve orada bulunan minik bir kızarıklığı kaşıdı.Gözlerini tekrardan bana çevirince mavinin en güzel tonlarına sahip olduğunu düşündüm.''Adın ne ve neden buraya geldin?''

Uuu,şimdi de bana hesap soruyordu.Peki öyle olsun bakalım.

''Adım İmge,İmge Parlak.Bulimia Nervosa hastasıyım.''dediğimde büyük bir utanç hissetmiştim.Hastaydım ve ama bunu hala kabullenemiyordum.Ölecek olmamı bilmem bile benim için bir yıkım kaynağıydı.''Şu,kusma hastalığı mı? Hani şişmanların yaptıkları.''dedi ve alayla güldü.Gözlerimi sinirle kısarak ona baktım.''Evet.''diyebildim ama.Bunu direk yüzüme vurmasına sinirlenmiştim fakat o gerçekleri söylüyordu.Bunu biliyordum...

''Neyse ne.Sen neden buradasın peki ve adını öğrenebilir miyim?'' Diye sorduğumda tekrar gülümsedi.Gerçek bir gülüş olmasa da ne çok gülümsüyor diye düşündüm.''Adım,Pars.Alkol ve sigara bağımlılığından dolayı geldim.Rehabilitasyon kliniğinde kalıyorum.'' dedi ve gözlerini bir yere sabitledi.Demek ki bağımlıydı ve buraya tedavi olmak için gelmişti.''Benim gitmem gerek.Sonra görüşürüz.'' dedi ve yanımdan hızlıca uzaklaştı.Acaba onu üzecek bir şeyler mi söylemişti.Ya da...Ona kötü şeyleri mi hatırlatmıştım.

Bahçede dolaşan o kadar çok insan vardı ki.Ve bunların hepsinin bir amacı ve bir umudu vardı.

Bu insan manzaralarını gördükten sonra şükretmenin ne kadar güzel bir eylem olduğunu anlıyordum.

Milyonlarla hatta milyarlarca insan var bu dünyada.Hepsinin derdi,kederi farklı.Hepsi farklı şeyler istiyor olabilir veya aynı şeyleri istiyor olabilir.Ama hayat hepimize de aynı kaderi uygun görmüyor.Beklenmedik bir sürpriz çıkarıyor,bunu sana sormuyor bile bu yüzden beğensen de beğenmesen de eline tutuşturuyor paketi.

Belki bu paketin içinden bir umut çıkar belki de hüzün.