Tedavi

BÖLÜM 29

Korku,bir insanın yaşadığı veya yaşayabileceği en kötü duygulardan birisidir.Yani bana göre.Korkularla yüzleşmekse her kişinin yapamayacağı şekilde cesaret ister.Bile bile onun üstüne gitmek kendini hiçe sayıp İntihar etmek gibi bir şey olsa bu.

Sessizce Simay'ın yanına ilerledim.Kollarını dizlerine sarmıştı ve sürekli çığlık atıyordu.Korkuyordu biliyorum,ama bununla yüzleşecek cesareti de  bulmasını istiyordum.

"Simay,sakin ol."dedim terlemiş saçlarını geriye atarak.Elimin altındaki bedeni tir tir titriyordu.Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum,elektrikler kesilmişti ve her yer bir tek sokak lambasının ışığıyla aydınlanıyordu.
"Bak,şimdi ben gidip birilerini yardıma çağıracağım.Sen de sakin ol,tamam mı? Hemen geleceğim söz veriyorum."

"Gitme,İmge.Beni yalnız bırakma!'' 

***
Simay'ın koluna girip onu taşımaya çalışıyordum.Odadan birlikte çıkmıştık ve şimdi de en alt kata inmeye çalışıyorduk.Elektriklerin kesik olmasından dolayı önümüzü göremiyorduk.Olsun,bu kurtulmamamız için bir neden değildi.Ne olursa olsun bu onu bu binadan çıkarmam gerekiyordu.

Simay'ın ayağı boşluğa gelince ani bir refleksle bağırdım."Dikkat et!" Birdenbire irkilince ayağını da çekti.

O kadar çok ağlamıştı ki şimdi de uyukluyordu.Fazla yorgun düşmüştü.Ama yorgun olmasının bana bir yararı yoktu ki.Aksine zararı vardı.Sonuçta onu taşıyan bendim.Son katın merdivenini inerken artık daha fazla ayakta duramayacağımı anladım.Belim o kadar ağrıyordu ki.Benim de yorgunluktan olsa gerek gözlerim sürekli kapanıyordu.

Bahçeye çıktığımızda ayaklarım beni tutmaya yetmedi ve Simay'la ikimiz çimlere yığıldık.

**

"Gitmiş,İmge'nin yanına uğramadı mı?"diye sordu kadın.Ne diyorlardı ki? Kim benim yanıma uğramadan gitmişti?
Konuşmalarına biraz daha kulak verince esmer bir erkekten bahsettiklerini duydum."Neyse,İmge'nin serumuna baksana.Bitmiş mi?" Burnuma zaten hastane kokusu gibi şeyler geliyordu.Konuşanlar da hemşireler olmalıydı.

Bir kadın yanıma geldi ama bilincimin açık olduğunu onlara çaktırmadım.

Peki Simay...

Sahi ya en son bloktan çıktığımda Simay'la birlikteydim.Birden iğne vücuduma batınca yüzümü ekşittim.Tabii ki böylece kadın da uyanık olduğunu anladı.Gözlerimi aralayıp etrafıma bakınca ilk başta her şeyi karıncalı gördüm.

Yavaş yavaş yerlerine oturunca buranın kliniğin acil yardım servisi olduğunu anlamam uzun sürmedi.Yeme krizi geçirdiğimde de beni buraya getirmişlerdi.

Tam yerimden kalkacakken arkası dönük olan hemşirenin sözleriyle donakaldım.
"Hatırladım,Pars'tı adı.Klinikteki süresi bitmişmiymiş neymiş.Gitmeden önce İmge'ye bir mektup verdi.Kız kendine gelirse verirsin..."