Tedavi

BÖLÜM 11

''Hey,buraya gel! İmge!'' Bağıran bir ses duyduğumda arkama döndüm ve o kişinin dünkü çocuk olduğunu anladım.Zorla gülümseyerek yanlarına doğru ilerledim.İki kız ve yanında bir erkek daha duruyordu.''İmge,bu bizim çocuklar.''dediğinde yanındakilere baktım.''Memnun oldum.''

''Otursana,fazla ayakta durma.''dediklerinde hepsi birlikte Pars'ın yanındaki kıza baktılar.Kız sürekli gözlerini benden kaçırıyordu ve derin derin soluklar alıyordu.Ona neler olduğunu anlamamıştım ama bir şeyler döndüğü kesindi.''Simay,sakinleş.'' dedi diğer kız.Yerinden hızlıca kalkarak Simay'ın yanına gitti ve kafasını ellerinin arasına larak kendisine bakmasını sağladı.Kızın bakışlarında hem korku,hem de endişe vardı.

''Simay! İyi olacaksın.'' diye bağırdı Pars'ın arkadaşlarından olan diğer çocuk,kızın ellerini sımsıkı tuttu.Simay dedikleri kız çığlık atmaya başladığında korkuyla yerimde sıçradım.Boğazını yırtacak derecede bağırıyordu ve önüne kim gelirse gelsin onlara vuruyordu.Pars bağırarak hemşireyi çağırdı ve bana döndü.''İmge,buraya gel.'' Korkarak onun yanına gittim ve Simay'ı tutmaya çalışan hemşirelere baktım.Aynı beni psikiyatristimin odasında tuttukları gibi tutuyorları onu da.Öleceğimi öğrendiğim zamanki gibi...

Renkli gözlü çocuk bağırarak Simay'ın adını sayıkladı.''Yakup! Kendini yorma.Yeter artık.'' Pars ne yapacağını bilemez gibi etrafına bakındı.Diğer kıza bir şeyler söylerek Yakup'u götürmesini gerektiğini belirtti.Yakup,ne güzel bir isimdi öyle.Gözleri de renkli olduğundan bence ismi ona çok uyuyordu.Kız,arkadaşını da alarak onu yanımızdan uzaklaştırdı.O kıza durduk yere neler olmuştu ki?

''Korktun mu?'' dediğinde gözlerimi sıktım ve gözyaşlarımı engellemek istercesine derin derin nefesler almaya başladım.''Ona neler oldu?''

''Simay bir skiofobi hastası.Gölge fobisi var.Sen ayakta durduğundan dolayı gözü senin gölgene takıldı.Normalde biz birlikte olurken onu hep önden yürütürüz.Gölgemizi görüpte korkmasın diye.'' dediğinde anlayışla başımı salladım.Ne kadar kötüydü,bir insanın gölgelerden aşırı derecede korkması.Düşünsenize...

''Peki onu nereye götürdüler?'' Bakışlarını karşısındaki hastalardan çevirip bana baktı.''Korkma,sadece ona ilaç verecekler.''

Vücudumu saran suçlu hissini atmak istedim.Benim yüzümden olmuştu bir nevi.Eğer bana otur dediklerinde otursaydım kızın gözü gölgeme takılmayacaktı.''Beni yanına götürür müsün?'' dediğimde gülümsedi ve ayağa kalktı.

Fobileri olan hastaların bulunduğu bloğa geldiğimizde bana 'emin misin?' der gibi baktı.''Hadi artık.Simay'ı görmek istiyorum.'' dedim ve merdivenlere doğru ilerledik.Etrafı incelediğimde asansörün olmadığı gördüm ve soru sormak için dudaklarımı araladım.''Neden asansör yok?''

Güldü ve bana baktı.''Sence? Burada kapalı alan korkusu ve yükseklik korkusu olan birçok hasta var.Ayrıca onlar asansörün içinde kaldılar diyelim.Bir de asansör korkusu mu çıksın başlarına?'' dediğinde utançla başımı eğdim.''Haklısın,düşünememiştim.''

''Utanmana gerek yok.Sadece bunu tahmin edebilmen gerekirdi.''

ÇOK BİLMİŞ HAVALI ÇOCUK SENİ!!!

''Burası mı?''diye sordum cam kapılı yoğun bakım ünitesi gibi yere geldiğimizde.''Evet.''diyerek kestirip attı.

Elini belime koyarak gitmem için beni oraya doğru itekledi.Kapıyı açtım klimanın açık olduğu o serin odaya girdim.Yakup,Simay'ın ellerini tutuyor bir yandan bana meraklı bakışlarıyla bakıyordu.Adını bilmediğim kızsa bana gülümseyerek bakıyordu.Buradaki insanlar ne kadar da güçlülerdi böyle.Hepsi gülümsüyorlardı.

''Ben Alya.'' diyerek kendi ismini söyledi.''İmge.'' dedim ben de aynı sevecenlikle.Yakup'a beklentiğiyle baktığımda bana gözlerini devirdi.''Kızın,Simay'ın fobisinden haberi yoktu Yakup.Onu suçlamayı bırak.''dediğinde sözlerine içten içten katıldım.Sanırım Yakup'la Simay sevgililerdi ya da kardeş.Ki kardeş olabileceklerini sanmıyordum.

''Ben Yakup,memnun oldum.''dediğinde şaşırarak ona baktım.''İmge,ben de.''

''Grubumuza hoş geldin.''