Tedavi

FİNAL

İşte günlerdir gelmesine korktuğum o gün gelmişti.

Bugün hem hayatımın bir kısmını arkada bırakacaktım hem de yeni bir hayata giriş yapacaktım.

Burada o kadar güzel anılarım olmuştu ki.Birçok güzel insan tanımıştım.Hepsi de bana kendilerinden bir şeyler katmıştı.Derya Hanım beni bu kötü durumundan kurtarmış ve yeniden hayata döndürmüştü.

Ayşe hemşireyse ilk zamanlarda bana çok yardımcı olmuştu.Diğer doktorların hepsi de beni muayene etmişlerdi ve gereken ilaçları vermişlerdi.Onlar beni iyileştirmişlerdi.

Buraya gelmeden önce o kadar zayıftım ki.Kaburgalarım,kemiklerim hepsi kendini belli ediyordu.Gittikçe kilo almaya ve ideal kiloma ulaşmaya başlamıştım.

Odaya girdikten sonra kapıyı yavaşça arkamdan kapattım.Yatağın yanına yürüdüm ve tam ucuna oturdum.Nereden başlamam gerekiyordu bilmiyordum ama derhal konuşmam gerekliydi.

Kalp atış sesleri makineden yükseldikçe içimi tuhaf bir duygu kaplamıştı.

"Merhaba Simay,yine ben.Neden buradasın diye sorarsan söyleyeyim,ben gidiyorum.Evet,bu gerçek anlamda gitmek.Klinikten taburcu oluyorum ve artık evime dönüyorum.Hem de sağlıklı bir şekilde.Sen de gel diyeceğim ama durumun hiçte iyi gözükmüyor.Neler oldu sana? O saçma sapan gölge korkunun neler yarattığını görmüyor musun?"

Derin bir nefes aldım ve Simay'ın oksijen tüpündeki yüzüne baktım.Ardından konuşmak için dudaklarımı araladım.

"Burası benim için çok büyük bir hediye oldu.Bana hayatımı,yaşama sevincimi geri verdi.Nasıl güçlü olacağımı gösterdi.Burası sayesinde sizin gibi dostluklar kazandım.Bak, Pars da taburcu oldu.Ben,sen,Pars ve Alya.Evet,geçenlerde Alya'nın kardeşi geldi.Onun çok iyi olduğunu ve artık iyileştiğini söyledi.Ekibimiz tamamlandı,geriye bir tek sen kaldın Simay.Hadi gel artık,gözünü seveyim.Her neyse,çok konuştum.Benim gitmem gerek beni bekliyorlar.Kendine iyi bak,seni çok seviyorum arkadaşım."

Duvardaki saate baktım ve gitme vaktinin gerçekten geldiğini anladım.Yerimde doğruldum ve Simay'ın yanağına minik bir buse kondurdum.

***

Kapının önünde heyecanla beklerken elim ve ayağım da bu heyecanıma titreyerek eşlik ediyorlardı.Ailemi görmeyeli bir buçuk,iki ay geçmişti ve ben onları çok özlemiştim.Acaba annem beni görünce ne yapacaktı?

İlke ve babam nasıldı acaba? İşte bu soruların cevaplarını çok kısa bir süre sonra öğrenecektim.

Kapı açılırken nefesimi tuttum.Kapıyı açanın annem olduğunu görünce şaşırmıştım.O da şaşkın gibi görünüyordu ama bakışlarında bir  tuhaflık vardı."Merhaba,anne."dedim.O kadının benim annem olmasına rağmen ben asla onu bir anne gibi görememiştim.

Bu yüzden içimde bir yerlerde hep o göremediğim anne sevgisi vardı.

"Kızım!"

Annem kendisinden hiç beklemediğim o hareketi yaptığında kas katı kesilip karşımda duran kapıya odaklandım.

Kollarını belime sarmış kafasını da boynuma gömmüştü.Gözyaşlarım kızarmış yanaklarımı ısıtmaya başlayınca gözlerimi sımsıkı yumdum.

Onun kokusunu bile çok özlemiştim.

"Anne,kim geldi?" İlke'nin sesini duyduğumda kafamı kaldırdım.Bana şaşkınlıkla bakıyordu ve hiç beklemeden o da gelip bana sarıldı.Onları o kadar çok özlemiştim ki.

İlke'yi de öptükten sonra geri çekildim."Babam nerede?"

Sahi ya babam neredeydi?

Annem,İlke'nin sorusuna sevecenlikle cevap verince gülümsedim.