Hello, Chicago

19

Mrużyłam oczy, kiedy nie mogłam odczytać jakiejś cyfry i ciągle musiałam o to pytać Alice. Nie miała najstaranniejszego pisma, a jej zeszyt od matematyki to była jedna wielka plątanina szlaczków. Usiłowałam przepisać od niej kolejne zadanie, a rozmowy przy stoliku jednym uchem mi wpadały, a drugim wypadały.

Nagle ktoś zarzucił ramię na oparcie mojego krzesła.

— Ładnie to tak spisywać?

— Nie miałam czasu, a poza tym nie umiem tego – odparłam, śledząc uważnie linijki w zeszycie.

— Mogłem ci pomóc, mieliśmy cały weekend – zauważył Louis. Zerknęłam na niego kątem oka.

Po imprezie następnego dnia jakoś trafiliśmy do swoich domów, ale nie odzywaliśmy się do siebie do teraz. Nie, żeby chodziło o ten pocałunek, bo wcale o niego nie chodziło. Pamiętałam wszystko z imprezy od początku do końca. Podejrzewałam, że Louis nie, a jeśli nawet, to był pijany, zrobił to pod wpływem impulsu. Nie uważałam, że powinnam o tym wspominać, bo po co? To tylko pocałunek, a on był tylko moim przyjacielem.

Uśmiechnęłam się niewinnie, składając zeszyty i chowając je do plecaka.

— Uznałam, że leczysz kaca.

Louis wywrócił oczami.

— Wcale nie miałem kaca.

— Jasne, nawet ja miałam.

— Po prostu masz słabszą głowę – rzekł, wzruszając ramionami.

Pokręciłam jedynie głową, nie zgadzając się z nim. Nawet jeśli to była prawda, to on nie musiał o tym wiedzieć.

Kiedy zadzwonił dzwonek, zabrałam swoje rzeczy i zaczęłam kierować się do sali, w której miałam lekcję. Po kilku krokach Louis mnie dogonił. Posłał mi uśmiech i szliśmy ramię w ramię.

***

Czasem jest tak, że przywiązujemy się do kogoś do tego stopnia, że sama myśl o krótkiej rozłące sprawia ból, a coś takiego jak wyprowadzka jednej z osób nie mieści się w głowie. Są też przypadki, kiedy obecność kogoś ani ci nie przeszkadza, ani ci jej nie brakuje; jest ci obojętna.

Czemu zatem tęskniłam za Denver, skoro nie było tam nikogo, za kim mogłabym tęsknić?

Uważałam, że skoro urodziłam się w Denver, to powinnam tam żyć. No bo czemu to miasto miało być gorsze od Chicago? Byłam zdania, że Denver jest najlepsze na świecie, a ci, którzy sądzą inaczej, nie potrafią po prostu zobaczyć tego, co widzę ja. A widziałam Denver jako swój dom. Jako miejsce, w którym moje serce bije swoim rytmem.

Teraz patrząc na moich przyjaciół, mogłam stwierdzić, że przywiązałam się do nich i na pewno bym za nimi tęskniła. W Chicago w pierwszej kolejności podobało mi się to, że oni tu byli, a ja nie byłam już sama.

Potem okazało się, że moje serce odnalazło tu swój rytm, a Chicago stało się moim domem.

Jednak serce ma to do siebie, że często wariuje.

***

Zmęczona padłam na kanapę w salonie. Nudziło mi się, ale odrabianie pracy domowej nie wchodziło teraz w grę, byłam zbyt leniwa. Zerknęłam na tatę, który przełączał kanały, nie mogąc znaleźć w telewizji nic ciekawego. Ostatecznie zostawił na jakimś programie przyrodniczym.

— Jak w szkole?

Wzruszyłam ramionami.

— Jak zwykle. A jak w pracy?