SEÇİM SENİN!

Bölüm 2.Ev Arkadaşı

Herkese merhaba :)

Hızlı hızlı giriyoruz artık konuya. Umarım beğenirsiniz. Düşüncelerinizi okumak çok istiyorum.

Seviliyorsunuz.:)

Keyifli okumalar.

...

Üç koca gün, yirmi dört saat, dört bin üç yüz yirmi dakika...Okurken bile ne kadar uzun geliyor değil mi?

Beklemek! Hele ki çok istediğiniz bir şeyi beklemek ne kadar zordur, hepimiz biliriz. Adamın, yazdıklarımı üç günde okuması belki çok çok zordu. Dünya bunu kabul ediyordu ama en azından bir cevap yazamaz mıydı?

"Tamam okuyorum."

"Bu aralar yoğunum, bir ara ilgileneceğim.

"Kafeye gelemiyorum, şehir dışındayım."

"Bana güvendiğin için teşekkür ederim."

Lanet olsun! Herhangi basit bir cümle işte. Ama yoktu. Adamdan ses soluk çıkmıyordu.

"Hakan'dan Dünya'ya uzay boşluğundan çıkıp şu bardakları yerine koyar mısınız?"

İş arkadaşım Hakan'ın sözleri ile dalıp gittiğim kapıdan, gözlerimi ayırıyorum.

"Ne dedin, duyamadım?"

"İyi misin kızım kaç gündür bir tuhafsın."

"İyiyim her zaman ki ben işte."

"Yok canım her zamankinden daha bir tuhafsın."

Gözlerimi devirerek gülümsediğim adama, omzumla hafifçe dokunmuştum. Hakan bu hayatta bulabileceğiniz en iyi dinleyicilerden biridir. Saatlerce ona derdinizi anlatsanız, bir kere yeter bile demez.

Ama içimde ki bu anlamsız telaşı anlatamıyordum ona. Ne diyeceğimi de bilmiyordum ki.

"Yoruldum." Diyebildim sadece.

"Hadi çık dışarı bir hava al ben ilgilenirim burayla."

İşten değil be Hakan, beklemekten yoruldum.

"Tamam o zaman, ben bir beş dakika çıkayım." Diyerek kapıdan dışarı çıktım.

Mart ayının güneşli bir günüydü ama yine de esen rüzgâr içinizi ürpertiyordu. Kapının dibinde yatan, bir sokak köpeğinin başını okşayarak biraz da olsa ruhumu dinlendiriyorum. Belki akşam bir sinemaya giderim diye düşünüyorum. Telefonumu çıkarıp filmlere bakayım derken, nedense maillerime girmişim.

Of ki ne of!

Ne abarttın bu durumu be Dünya diyerek içeri giriyor ve hiç durmadan akşama kadar çalışıyorum.

"Hadi sinemaya gidelim Hakan."

"Olur güzellik, baktın mı filmlere."

"Bakmadım, gider buluruz bir şeyler."

Ve o akşamı da bir şekilde, kafayı yemeden atlatıyorum. Yatağıma girdiğimde adamı düşünmeden duramıyorum ama gözlerimi sımsıkı kapatarak uyuyorum. Uyku her şeyin ilacı bence. Yaşasın uyku.

...

Dördüncü gün; yine bir kahve, peki efendim cümleleri ile geçen zamanımı suratsız bir halde geçiriyorum. Gelmiyor gözünü sevdiğim adam. Bende beklemeyi bırakıyorum. Gelirse gelir, gelmezse kendi kaybeder. Ay sanki çok da umurumda.

Belki izin alır iki günlük, annemlerin yanına İzmir'e giderim diye düşünüyorum, elimde ki bardağı kurularken. Evet evet, kesinlikle gitmeliyim.